Το θέαμα, για όσους αντέχουν ακόμα να το βλέπουν, είναι αηδιαστικό. Η Βουλή έχει μετατραπεί σε ποδοσφαιρικό γήπεδο με φανατικούς στις εξέδρες και ομάδες που αξιοποιούν την μεταγραφική περίοδο του Γενάρη, άλλες για να κερδίσουν το παιχνίδι κι άλλες για να γλυτώσουν τον υποβιβασμό. Την ίδια στιγμή η πολιτική ζωή υποβιβάζεται καθημερινά και το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται, θυμίζοντας μέρες του χειρότερου παρελθόντος.

Η κατάσταση δεν σώζεται με επικλήσεις στη δημοκρατική συνείδηση και την κοινοβουλευτική ή την προσωπική αξιοπρέπεια των εκλεκτών του λαού. Χρειάζεται θωράκιση του θεσμού πριν να είναι πολύ αργά, πριν το κατάντημά του ανοίξει ξανά την όρεξη όσων τον επιβουλεύονται, μερικοί εκ των οποίων έχουν καταφέρει να παρεισφρύσουν σήμερα, ως άλλος δούρειος ίππος, στο εσωτερικό του.

Η κατάργηση του σταυρού προτίμησης είναι άμεση προτεραιότητα για την επιβίωση του πολιτικού συστήματος. Είναι ο μόνος τρόπος να κοπεί ο ομφάλιος λώρος του με το πελατειακό κράτος. Την ίδια στιγμή επιβάλλεται η επιλογή της λίστας των υποψηφίων που θα στελεχώσουν τα ψηφοδέλτια να γίνεται με διαδικασίες των δημοκρατικά οργανωμένων κομμάτων. Ο καθορισμός του αριθμού των θητειών (2 ή 3) είναι επίσης επιβεβλημένος. Η βουλευτική ιδιότητα δεν μπορεί να μετατρέπεται σε επάγγελμα βιοπορισμού ούτε και να κληρονομείται ουσιαστικά στους απογόνους.
Η διασφάλιση της μεγαλύτερης δυνατής αξιοπιστίας των εκπροσώπων του λαού αποτελεί τη βάση της περιφρούρησης της αξιοπιστίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.