Ο Σταύρος Ψυχάρης ήταν σίγουρα μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Προσωπικά δεν μπόρεσα να συνεργαστώ μαζί του και αποχώρησα από τον δολ το 2011, μετά από 33 χρόνια εργασίας. Επαγγελματικά διαφέραμε πολύ. Δεν ξεχνώ ωστόσο ότι στη διάρκεια της χούντας, όταν ο πατέρας μου ήταν φυλακή, ήταν ένας από τους ελάχιστους συναδέλφους του που ενδιαφέρθηκε για την μητέρα μου. Κι όταν αποφυλακίστηκε, σκίστηκε να προλάβει να βγει εγκαίρως το αποφυλακιστήριο για να μη κάτσει μέσα ένα παραπάνω Σαββατοκύριακο. Όσο για τη ζωή του, έχω την αίσθηση ότι είχε κάτι από αρχαία τραγωδία., μια μορφή ύβρεως. Αγωνίστηκε να γίνει πρόεδρος και βασικός μέτοχος του δολ, αυτή του η επιτυχία όμως ήταν ταυτόχρονα και η καταστροφή του. Θυμάμαι την ημέρα που μπήκε γεμάτος υπερηφάνεια στο γραφείο μου και μου έδειξε την ταυτότητα της εφημερίδας με το όνομα του στη θέση του Χρήστου Λαμπράκη που είχε αποβιώσει. Νομίζω μέσα του θεωρούσε αυτή την καταξίωση πολύ πιο σημαντική από την περιουσία που είχε κάνει. Λίγους μήνες αργότερα η αξία των μετοχών του είχε μηδενιστεί. Ακολούθησε ο σύριζα και το οριστικό τέλος του δολ. Μαζί και το τέλος μιας εποχής στη δημοσιογραφία, στην οποία ο Ψυχάρης ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές.