Η χώρα μας παρουσιάζει το εξής παράδοξο: Βρίσκονται υπό συνδικαλιστική προστασία, μόνον όσοι μισθωτοί δεν έχουν ανάγκη προστασίας. Δηλαδή η δημοσιοϋπαλληλική γραφειοκρατία (μέσω της ΑΔΕΔΥ) και οι προνομιούχες «συντεχνίες» των ΔΕΚΟ, που ελέγχουν την ΓΣΕΕ αποκλειστικά για τον εαυτό τους.

Όλη δηλαδή εκείνη η κοινωνική κατηγορία η οποία έκανε ακόμη και τον Μαρξ να «χάσει το έλεγχό του» και να την χαρακτηρίζει «…φρικιαστικό παρασιτικό σώμα, που τυλίγεται σα δίχτυ στο σώμα της …κοινωνίας και φράζει όλους τους πόρους της».

Αντίθετα, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα βρίσκονται σε πραγματική συνδικαλιστική έρημο.

Μάλιστα επειδή - σε αντίθεση με την παγωμένη στο παρελθόν κρατική γραφειοκρατία – απασχολούνται στον χώρο ο οποίος ακολουθεί τις σύγχρονες εξελίξεις, οι πραγματικές σχέσεις της εργασίας τους εκφεύγουν εν πολλοίς της προστασίας του νόμου. Διότι ο νόμος θεσπίζεται πάντα με βάση συνθήκες και τις σχέσεις της εποχής που εισάγεται. Με συνέπεια, εκτός της συνδικαλιστικής ερημίας να βρίσκονται και υπό θεσμική ερημία.

Έτσι, σε μία περίοδο υψηλής ανεργίας, η οποία κάνει την σχέση τους με τους εργοδότες ακόμη πιο άνιση και την θεσμική προστασία τους επιτακτική, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα βρίσκονται ανυπεράσπιστοι συνδικαλιστικά και απροστάτευτοι από το νόμο, ως εν πολλοίς «αόρατοι» από αυτόν.

Η ιστορία μπορεί να μην διδάσκει, μπορεί να μην έχει καν νόημα, όμως τουλάχιστον βοηθάει όσους έχουν την «ικανότητα κρίσεως», να αντιληφθούν «περί τίνος πρόκειται».

Πρόκειται λοιπόν για την πιο αποκρουστική κοινωνική συνθήκη, στην οποία μπορούν να βρεθούν οι εργαζόμενοι.

Διότι τους παραδίδει κατ ευθείαν στα νύχια των πιο αδίστακτων αυτόκλητων προστατών. Οι οποίοι, αδιαφορώντας απολύτως για την τύχη των εργαζομένων, τους οδηγούν πάντοτε στο «λυκόφως των δαιμόνων». (Σύμφωνα με την αρεντική «ανάγνωση» της ελληνικής θρησκείας, ο «δαίμονας» που ορίζει τους ανθρώπους, τους ακολουθεί σαν ίσκιος και προβάλλει πίσω από τον ώμο τους, όντας ορατός μόνον από τους άλλους).

Όπως λοιπόν ξέρουμε από την ιστορία, ο «δαίμονας» του σταλινικού ρεύματος ήταν διαχρονικά ο αποτελεσματικότερος εχθρός των εργαζομένων, αφού μετέτρεψε το μεγαλύτερο χειραφετητικό κίνημα της ιστορίας, όπως το εργατικό, στο πρώτο θύμα του.

Έτσι, όπου κυριάρχησε, οι εργαζόμενοι έχασαν όλα τα δικαιώματα που είχαν μέχρι τότε κατακτήσει. Μέχρι και το έσχατο δικαίωμα να συνδικαλίζονται.

Δεν είναι τυχαίο ότι, ως συνέπεια αυτής της φοβερής δυστοπίας, εκτυλίχτηκε μπροστά μας ένα «από τα πιο ταπεινωτικά γεγονότα της ιστορίας». Η κατάρρευση των σοβιετικών καθεστώτων, χωρίς να βρεθεί ένας άνθρωπος να πενθήσει για τον «χαμένο παράδεισο» (Π. Παπασαραντόπουλος, «Η υπονόμευση της δημοκρατίας»).

Αντίθετα, είδαμε το μαζικό πένθος για τα χαμένα χρόνια που έζησαν οι άνθρωποι στις «πρώτες κυνικές κοινωνίες» της ανθρώπινης ιστορίας, όπως τις ονόμασε ο Καστοριάδης.

Τα «παιδιά του Στάλιν» λοιπόν σήμερα, ως αυτόκλητοι «προστάτες» των εργαζομένων, δίνουν τη μάχη να τεθούν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα εκτός κανονικότητας – μόλις πριν λίγο ακούσαμε και «κατάρες» κατά της κανονικότητας - δηλαδή καθηλωμένοι στο θεσμικό σκοτάδι, ως προς τις συνθήκες εργασίας τους και τις σχέσεις που αυτές δημιουργούν.

Τις οποίες αντίθετα, μία δημοκρατική πολιτεία έχει την υποχρέωση να τις εντάξει σε κανόνες, για να γίνουν θεσμικά διαυγείς, ώστε να προστατεύεται ο αδύναμος.

Αυτό όμως ακριβώς επιχειρεί να αποτρέψει ο «δαίμονας» των αυτόκλητων προστατών, ώστε οι εργαζόμενοι να παραμείνουν απροστάτευτοι υπό την δική του υποτέλεια. Είναι όμως πια γνωστός ο «δαίμων», καθώς προβάλλει πίσω από τον ώμο τους. Από τότε που υποστήριζαν ότι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα είναι ανίκανοι να μαζεύουν ακόμη και σκουπίδια, σε αντίθεση με τις συντεχνίες του δημοσίου.

Για τις οποίες επί πλέον, επέβαλαν μέχρι σήμερα και το τερατώδες προνόμιο να μην αξιολογούνται καν από τους χρήστες των υπηρεσιών τους, δηλαδή την κοινωνία, σε εκδήλωση και της βαθύτατης περιφρόνησης του σταλινικού ήθους και προς αυτό που αποκαλούν «λαό».

Έτσι λοιπόν η «νεκρανάσταση» των σταλινικών «δαιμόνων» που απαιτούν να μην αλλάξει τίποτα για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, είναι απλώς η έκφραση του φόβου τους απέναντι σε κάθε απόπειρα βελτίωσης της τύχης τους.

Μας το αποκάλυψε από καιρό η βαθυστόχαστη επισήμανση του Καστοριάδη, ότι κάτω από συνθήκες σχετικής «ευμάρειας», είναι αδύνατον να κρατάει κανείς σε καθεστώς υποτέλειας τους εργαζόμενους, όπως τους θέλει ο κάθε αυτόκλητος προστάτης.

Γι αυτό και η εμμονική προσπάθεια των σταλινικών «δαιμόνων» να «γυρίσουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας», ώστε να ξαναγίνουν οι εργαζόμενοι άφαντοι απέναντι στο νόμο.

Παρ ότι ξέρουν – «δαίμονες» είπαμε είναι, άρα κάτι ξέρουν – ότι αυτό ακριβώς είναι εκείνο που ο Μαρξ του Μανιφέστου δεν το ονόμασε καν «συντηρητική», αλλά απροκάλυπτα «αντιδραστική» στάση.

Πηγή: www.tanea.gr