Είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς με τις ιδεολογικές μετατοπίσεις και την πολιτική διαδρομή του Νίκου Κοτζιά, ακόμα και παλιοί σύντροφοι, με τους οποίους διήνυσε μαζί ένα μέρος αυτής της διαδρομής.

Η χθεσινή του κίνηση της αποχώρησης από το υπουργείο εξωτερικών δεν ήταν παρά η «αξιοπρεπής» αντίδραση στην επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να τον θυσιάσει στο βωμό της διάσωσης της πρωθυπουργικής του καρέκλας για μερικούς έστω μήνες ακόμα.

Δεν γνωρίζουμε αν εξεπλάγη πραγματικά ο Νίκος Κοτζιάς από τη στάση αυτή του συντρόφου του. Αν θεωρούσε ότι θα μετρούσε ίσως στο Μαξίμου η συνεπής του συστράτευση όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα και σε ζητήματα που διαφωνούσε ή το γεγονός ότι έβαλε πλάτη στη συμφωνία των Πρεσπών.

Αν όντως εξεπλάγη θα πρέπει να είναι βαθιά νυχτωμένος ή να μην κατάλαβε τίποτα από τους σπόρους του Λαφαζάνη και της παρέας του που θάφτηκαν κι αυτοί όσο πιο βαθιά γινόταν όταν ήταν πια άχρηστοι στην «Πρώτη Φορά Αριστερά».

Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ωστόσο τι θα γίνει ο σπόρος Κοτζιάς που παραχώθηκε χθες. Το μεγάλο πρόβλημα είναι να μην καρπίσει ο σπόρος του ξεπλύματος της ακροδεξιάς και της απενοχοποίησης της ουσιαστικής ταύτισης με τον Πάνο Καμμένο στο όνομα της εξουσίας.

Η τερατογένεση Συριζανέλ αποδεικνύεται καθημερινά όλο και πιο επικίνδυνη για τη χώρα και για την κοινωνία.