Είναι φανερό ότι οι ερχόμενες ευρωεκλογές είναι στη χώρα μας οι πιο ιδεολογικοποιημένες από όσες έχουν γίνει μέχρι σήμερα.Αυτό οφείλεται στην αναζήτηση νέων ιδεολογικών καταφυγίων που μεγάλος αριθμός πολιτών αναζητά μπροστά στο κενό που δημιούργησε η κρίση, με την κατάρρευση των μέχρι σήμερα κυρίαρχων ιδεολογημάτων και αφηγήσεων.
.
Στη χώρα μας, ακριβέστερα στα πλαίσια της φαντασιακής συγκρότησης της μεταπολιτευτικής εθνικής μας ολοκλήρωσης, δύο είναι τα κυρίαρχα ιδεολογικά παραδείγματα αλλά με κοινή τους αφετηρία τον κρατισμό.
.
Στην αριστερή εκδοχή του αυτός, εκδηλώθηκε μέχρι σήμερα ως φετιχοποίηση του κράτους/εργαλείου για τα συμφέροντα των εργαζομένων αν και στην πράξη τα «ταξικά» συμφέροντα του Φωτόπουλου αποδείχτηκαν πιο original από τα «ταξικά» συμφέροντα του άνεργου. Όλα τα αριστερά κόμματα, από το εντός καπιταλιστικών πλαισίων ΠΑΣοσιαλιστικόΚ, μέχρι το εν αναμονή δικτατορίας του προλεταριάτου ΚομμουνιστικόΚΕ και όλες οι μέχρι σήμερα μεταξύ τους κομματικές προσωρινότητες, απολυτοποίησαν το ρόλο του κράτους, ως μοναδικού εκφραστή της Συνέχειας της πολιτικής τους αφήγησης.
.
Στη δεξιά εκδοχή του εκφράσθηκε ως πατερναλισμός μιας ανέκαθεν μη παραγωγικής ελίτ πάνω σε ολόκληρη την κοινωνία, με χαρακτηριστικά συγκεντρωτισμού στις δομές των τριών (ημιδιακριτών) εξουσιών, στεγανοποίησης των κέντρων και παράκεντρων πολιτικών αποφάσεων και αυταρχισμού στις σχέσεις κράτους-πολιτών.
.
Η κοινής κρατικίστικης αφετηρίας αριστερή και δεξιά πολιτική όλης της μεταπολίτευσης, οδήγησε το σύνολο της κοινωνίας να αναζητά διεξόδους μέσα στα πλαίσια του κράτους, πράγμα που εκφράστηκε σύντομα ως δημοσιοϋπαλληλοποίηση κρίσιμου μέρους της παραγωγικής διαδικασίας, (κοινωνικοποίηση υπερχρεωμένων επιχειρήσεων), άτακτη υποχώρηση των εμπορεύσιμων τομέων της παραγωγής, (Πιρέλλι, χαρτοβιομηχανίες, ύφασμα), γιγάντωση της γραφειοκρατικής μηχανής, (πολυνομία, ανεφάρμοστοι νόμοι, ανυπαρξία τεκμηρίωσης, αθρόες προσλήψεις χωρίς καμία τεκμηρίωση των πραγματικών αναγκών, πλήρης απουσία αλλά και άρνηση αξιολόγησης, θεσμική δυσλειτουργία).
.
Το χειρότερο ήταν ότι η ιδεολογικοποίηση του κράτους πρόνοιας ιδιαίτερα από σοσιαλδημοκρατικές και αριστερές δυνάμεις, άσκησε τεράστια πίεση και επέβαλλε τελικά τη μετατροπή του από οργανωτή και εγγυητή της κοινωνικής αλληλεγγύης προς όσους την είχαν πραγματικά ανάγκη, σε εργαλείο προσοδοθηρίας ή επιδίωξης αλλοίωσης της ίδιας της δημοκρατικής πολιτειακής λειτουργίας, από όσες ομάδες είχαν είτε δύναμη να εκβιάζουν πολιτικές αποφάσεις, είτε βρίσκονταν σε προνομιούχα (με το αζημίωτο) σχέση με κεντρικά πρόσωπα του κρατικού μηχανισμού, της κυβέρνησης, του κοινοβουλίου, της δικαιοσύνης. Η χωρίς νόμιμη άδεια λειτουργία όλων των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών επί δεκαετίες, η φορολογική και ασφαλιστική ασυλία τους και ο γνωστός παρασκηνιακός ρόλος τους είναι τρανή απόδειξη του παραπάνω ισχυρισμού.
.
Είναι γνωστό ότι τα τελευταία 35 περίπου χρόνια οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα αυξήθηκαν κατά 40% ενώ του δημοσίου κατά 70%. Αν λάβουμε δε υπ’ όψη ότι οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα δεν προέρχονται σχεδόν καθόλου από φόρους, ενώ οι μισθοί του δημόσιου τομέα προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από αυτούς, καταλαβαίνουμε ότι στον χώρο της εργασίας, κατά τη μεταπολίτευση, έγινε μέσω του κράτους η πιο άδικη, η πιο ανορθόλογη και τελικά η πιο καταστροφική εσωτερική αναδιανομή εισοδήματος από τη γέννηση του νεοελληνικού κράτους.
.
Ως αποτέλεσμά της η πελατειακή διαπλοκή σφράγισε τελικά την ίδια την οικονομική εξέλιξη της χώρας. Η αποπαραγωγικοποίηση, η πτώση της παραγωγικότητας, η αδιαφορία για την εξωστρεφή ανάπτυξη, το αυξανόμενο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, η τρομακτική σπατάλη πόρων στο χώρο του δημοσίου, ή εκτεταμένη διαφθορά, προκάλεσαν την καταφυγή των κυβερνώντων κρατιστών στον υπερδανεισμό του κράτους, προκειμένου να εξασφαλίζεται μία πραγματική μεν σύγκλιση με το κατά κεφαλήν ευρωπαϊκό εισόδημα, αλλά βαθύτατα υπονομευμένη από τον καταναλωτικό της προσανατολισμό.
.
Η συγκυρία των χαμηλών επιτοκίων που εξασφάλιζε ένα προχειροφτιαγμένο λόγω –κυρίως-του πακτωλού χρηματικών ροών από τις χρηματιστηριακές φούσκες ευρώ, επιδείνωσε την πολιτική νιρβάνα των κρατιστών ενώ οι λιγοστές φιλελεύθερες φωνές που προειδοποιούσαν για το αδιέξοδο (Μάνος/ΔΡΑΣΗ) ή επιχείρησαν να συμμαζέψουν ό,τι μπορούσαν (Σημίτης), κατηγορήθηκαν είτε ως «άγριοι νεοφιλελεύθεροι που δεν δικαιούνται δια να ομιλούν» είτε ως «αρχιερείς της διαπλοκής».
.
Αργότερα βέβαια ήρθε ο Τσίπρας, ο Καμένος και τα άλλα τα παιδιά για να πουν ότι έφταιγαν όσοι και προειδοποίησαν και αντιτάχθηκαν στις διαφαινόμενες εξελίξεις.
.
Δεν θέλω να αποφύγω να επαναλάβω αυτό που σε προηγούμενο σημείωμά μου υποστήριξα, ότι αυτή η δαιμονοποίηση του φιλελεύθερου και εκσυγχρονιστικού χώρου επινοήθηκε και εκφράσθηκε από τις πιο αντιδραστικές γειτονιές του κρατισμού, δηλαδή τα Τσοχατζοπουλαίικα του κρατικού κορβανά και τα Καραμανλαίικα της νεοκοτζαμπάσικης κομματοκρατίας.
.
Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και οι μεταλλάξεις της, αποτέλεσμα της κυριαρχίας της παρασιτικής πλευράς του χρηματιστηριακού (και όχι γενικά όπως λέγεται αβασάνιστα του χρηματοπιστωτικού) κεφαλαίου, απλά συντόμευσε την εμφάνιση των τραγικών συνεπειών στις οποίες οδηγήθηκε η χώρα από τις κρατικίστικες εμμονικές πολιτικές δεξιάς και αριστεράς.
.
Το άλλοθι μη κυβερνητικών ευθυνών που προβάλλουν όσες αριστερές δυνάμεις δεν συμμετείχαν στις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις αποδεικνύεται πια όχι απλά αστήρικτο αλλά εντελώς αστείο και δημαγωγικό, δεδομένου ότι και ψήφιζαν ό,τι πιο πελατειακό νομοθέτημα έφερναν οι κυβερνώντες και πίεζαν τις κυβερνήσεις να μπουν πιο βαθειά στο αδιέξοδο φαράγγι των δανεικών και των παροχών, στην καταστροφική λογική του κρατισμού τελικά.
.
Τι άλλαξε σήμερα στην αφήγηση δεξιών και αριστερών κρατιστών;Τι άλλαξε στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση τους;
.
Τι άλλαξε στη σχέση τους με τα πελατειακά δίκτυα, με τις προσοδοθηρικές επαγγελματικές ομάδες, με την κρατικοδίαιτη προνομιούχα επιχειρηματικότητα;
.
Η απάντηση είναι:
.
-Στον κομμουνιστογεννή ΣΥΡΙΖΑ τίποτα.
.
-Σε ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία ελάχιστα.
.
Τα λεφτά μοιράζονται με τα ίδια ακριβώς κριτήρια διαπλοκής/δημαγωγίας, η αναπόδραστη λιτότητα εφαρμόζεται με την λογική της προνομιούχου αγελάδας του δημοσίου και των δουλοπάροικων του ιδιωτικού τομέα. Πως αλλιώς θα μπορούσαν να προστεθούν από το 2010 γύρω στις 900.000 νέοι άνεργοι όλοι από τον ιδιωτικό τομέα;
.
Πως αλλιώς;
.
Στο ΚΚΕ βέβαια δεν τίθεται θέμα αφού έχει πάντα δίκιο.
.
Κοινή προσπάθεια δεξιών και αριστερών κρατιστών στις συνθήκες καταστροφικής ύφεσης η απόσειση των δικών τους τεράστιων ευθυνών μέσω της ενοχοποίησης «των άλλων» αν και με διαφορετικής βαρύτητας κατηγορητήρια.
.
Σύμφωνα με ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ φταίει το 4ο Ράιχ με την εντελώς αστεία προσωποποίηση του απόλυτου κακού στο πρόσωπο όχι της Γερμανίδας καγκελαρίου αλλά «της Μέρκελ»!
.
Σύμφωνα με Νέα Δημοκρατία φταίει το σατανικό ΠΑΣΟΚικό παρελθόν και το εξ ίσου σατανικό ΣΥΡΙΖΑϊκό παρόν.
.
Η ΔΗΜΑΡ δια της διαρκούς διολισθήσεως προσχωρεί στον χώρο ενοχοποίησης «της φιλελεύθερης Ευρώπης», προσωποποίηση εξ ίσου αφελής με αυτήν «της Μέρκελ».
.
Διάφοροι ΠΑΣΟΚοτραφείς, οψίμως συνεργαζόμενοι με την ηγεσία της ΔΗΜΑΡ παράγοντες (στο βαθμό που η έννοια βάση είναι κάτι απροσδιόριστο πια γι αυτόν τον χώρο αφού κανείς δεν την λογαριάζει) φαίνεται ότι έχουν δίκην πολιτικής αγωγής αναλάβει την οικοδόμηση και στήριξη ενός ιδιότυπου «κατά φιλελευθέρων» ευαγγελίου από το κόμμα του Κου Κουβέλη.
.
Αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω σ’ αυτού του είδους την ενοχοποίηση, επειδή διακινείται και στις αριστερόστροφες παρυφές του εκσυγχρονιστικού χώρου εκφράζοντας (τι άλλο!) τον γνωστό κρατισμό δεξιάς και αριστεράς, αν και εδώ αυτός εκδηλώνεται περισσότερο ως ιδεοληπτική εμμονή, βλέπε π.χ. και την πρόσφατη αρθρογραφία της Κας Κοππά και του Κου Σιακαντάρη στη «Μ» και λιγότερο ως ιδεολογικό κέλυφος συστέγασης πολιτικάντηδων και λαμόγιων.
.
Γι αυτούς, υπάρχουν οι πιο πειστικές λύσεις.
.
ΣΥΡΙΖΑ για αριστερούς τυχοδιώκτες, ΑΝΕΛ για δεξιούς.
.
Το ιδεολογικό μοτίβο μονότονα επαναλαμβανόμενο:
.
«Η συντηρητική Ευρώπη εκφράζοντας τις δυνάμεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου επέλεξε νεοφιλελεύθερες λύσεις και έτσι ανέθεσε την διατήρηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου στις δυνάμεις της αγοράς που σιγά-σιγά κατεδάφισαν τις κοινωνικές κατακτήσεις και με την κρίση έδωσαν το αποφασιστικό κτύπημα για την οριστική (sic) ανατροπή του».
.
Το ερώτημα είναι:
.
Πρόκειται για ανικανότητα να διακρίνουν ή για σκόπιμη άρνηση να παραδεχθούν ότι η συντηρητική Ευρώπη που επικαλούνται δεν ήταν οι φιλελεύθεροι δημοκράτες αλλά οι ίδιοι οι κρατιστές δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας; Γιατί αυτοί κυβερνούσαν, αυτοί πρόκριναν την ευκολία κοινωνικής πολιτικής με τα πλαστά λεφτά από τις χρηματιστηριακές φούσκες, αυτοί ξέχασαν τους όρους βιώσιμης ανάπτυξης σε συνθήκες κοσμογονικών οικονομικών ανακατατάξεων, αυτοί ξέχασαν τις σελίδες όπου ο Κέυνς έγραφε πως πρέπει να δημιουργήσεις περίσσευμα όσο έχεις. Και μόλις η κρίση εγκαταστάθηκε σε όλη την Ευρώπη, θυμήθηκαν μόνο τις σελίδες που έγραφε ότι πρέπει να το διοχετεύσεις στην οικονομία όταν χρειάζεται!
.
Βέβαια άλλες χώρες είχαν και άλλες δεν είχαν.
.
Η δική μας δεν είχε, αλλά για τους ανάδελφους κρατιστές μας έφταιγαν αποκλειστικά όσες είχαν!
.
Αξίζει εδώ να επισημανθεί ότι η μοναδική διαφορά αυτής της άποψης απ’ ό,τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο παλαιοκομμουνιστικός βερμπαλισμός του τελευταίου, περί τραπεζιτών τοκογλύφων, δοσίλογων μνημονιακών, και περί επερχόμενης κάθαρσης από τους σείοντες μπολσεβίκικες κομματικές ταυτότητες εισαγγελοποιημένους Λαφαζάνηδες με ανθυποβοηθούς τα ενσωματωμένα πλέον επαναστατικά σούργελα τύπου «Ρόζα».
.
Το ίδιο μονότονη και απογοητευτικά δέσμια κρατικιστικών εμμονών και η θεραπεία:
.
«Οι δυνάμεις της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας ως οι πιο αξιόπιστες πολιτικά πρέπει να ανακρούσουν πρύμναν, να σταματήσουν πάραυτα να υποκύπτουν στις πιέσεις του Νεοφιλελευθερισμού και να πορευτούν και πάλι τον ενάρετο δρόμο της κοινωνικής αναδιανομής και των δημοσίων επενδύσεων».
.
Πότε, πως, με ποιους, για ποιους και κυρίως με πόσους πόρους και από ποιους;
.
Μα με τις α λα Βαρουφάκη μεταβιβαστικές πληρωμές άνευ όρων. Εσείς Γερμανοί φορολογούμενοι πληρώνετε, εμείς φοροφυγάδες Έλληνες ξοδεύουμε!
.
Από αύριο η…. νεοφιλελεύθερη λιτότητα γίνεται παρελθόν και ξεκινά ένα τεράστιο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων!
.
Με ένα νόμο;
.
Με τίποτα νταηλίκια σαν του Μηλιού στους ευρωπαίους πολίτες πως δεν θα πληρώσουμε τα ομόλογα που μας έκαναν τη χάρη να αγοράσουν;
.
Δεν ξέρω, θα σας γελάσω.
.
Φαίνεται ότι ο κοινός νους είναι κι αυτός μία νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία που πρέπει να καταδικάσουμε!
.
Εδώ η διαφορά με τη άποψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι στο μέγεθος της θολούρας, αφού το «whatever it takes» πρακτικά σημαίνει ότι ψηφίζοντας σήμερα ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζεις περίπου παραμονή στο ΕΥΡΩ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά αν αύριο σ’ αυτό το κόμμα έχουν πλειοψηφία ο Δραγασάκης με τον Λαφαζάνη, εξέχοντα στελέχη του ΚΚΕ, η ψήφος σου μπορεί και να μετατραπεί σε αποχώρηση από την ιμπεριαλιστική Ευρώπη των μονοπωλίων, προσχώρηση στο έρεβος του «ανυπάκουου» αντιευρωπαϊσμού του Αλεξάκη και κοπή άφθονου χρήματος που στη μία του πλευρά θα γράφει δραχμΥΡΙΖΑ και στην άλλη θα έχει τις φάτσες του Τόλιου και του Στρατούλη.
.
«Χαιρέτα μου τον πλάτανο μ’ όλα τα κουμπουρέλια» δηλαδή, για να μην πούμε «χαίρε Κουτσούμπα» που είναι και ακριβέστερο.
.
Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι επιχειρείται μέσω της ιδεολογικής ΣΥΡΙΖΟποίησης της ΔΗΜΑΡ η χρήση της ως κριού για την πολιτική πολιορκία του εκσυγχρονιστικού χώρου από δυνάμεις που είτε είναι ιδεολογικά δέσμιες, είτε οικονομικά βολεμένες με τη συνέχιση του κρατισμού ως κυρίαρχης πολιτικής πρακτικής μη εξαιρουμένων των κηπουρών και του ιδιοκτήτη της βίλας της «Δημοκρατικής Παράταξης» που δεν τεμαχίζεται, δεν πωλείται, αλλά άμα λάχει κληρονομείται.
.
Ενδιαφέρον μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές θα είναι να παρακολουθήσουμε αν αυτός ο χώρος έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει, αποδεικνύοντας στον εαυτό του κυρίως, ότι η ανανέωση είναι ταυτότητα του Ευρωπαϊκού του προσώπου και όχι ταμπέλα συγκαλυμμένου αριστερού εθνολαϊκίστικου ευρωσκεπτικισμού.
.
Να αποδείξει στον εαυτό του ότι έχει την πολιτική ωριμότητα να απορρίψει τα φληναφήματα περί νεοφιλελεύθερων εθνικισμών, ως βαρίδια στην ίδια την προσπάθεια εκφοράς ενός σύγχρονου αριστερού Λόγου.
.
Τέλος, στον χώρο της ΕΛΙΑΣ και του «ΠΟΤΑΜΙΟΥ» δεν πρέπει να είμαστε και ενθουσιασμένοι με τον επικρατούντα προεκλογικό (και μόνο;) τακτικισμό του μέσου όρου, των «προσεκτικών χειρισμών» και των ίσων αποστάσεων μεταξύ κρατισμού και πολιτικοοικονομικού φιλελευθερισμού.
.
«Ούτε γίδα ούτε τράγος» λένε οι Γάλλοι, ενώ οι Αγγλοσάξονες παρόμοια κατάσταση την αποδίδουν με τον όρο «κόκκινο λουκέτο». Είναι τα αντίστοιχα της δικής μας έκφρασης, «όποιος φοβάται να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει» κύριε Βενιζέλο.
.
Σε κάθε περίπτωση, είναι πια φανερό ότι προς το παρόν η επανίδρυση του σοσιαλδημοκρατικού πόλου, εμπεριέχει και τη φιλελεύθερη ουσία του, αλλά και τα βαρίδια της κρατικίστικης παρεξήγησής του.