Πολλά θα μπορούσε να καταλογίσει κανείς στον Βόλφγκανκ Σόιμπλε, όχι όμως και ότι μασάει τα λόγια του. Στην τελευταία του συνέντευξη προειδοποίησε τους Γερμανούς να ετοιμάζουν και δεύτερο πουλόβερ για τον χειμώνα, παραδέχτηκε ότι δεν θα ήθελε να είναι καγκελάριος αν ο Πούτιν αποφασίσει να πατήσει το πυρηνικό κουμπί και περηφανεύτηκε ότι δεν υπέκυψε ποτέ του σε εκβιασμό, αφού, όπως είπε, αν υποκύψεις στον πρώτο εκβιασμό, μετά αναγκάζεσαι να υποκύπτεις συνεχώς.
Σε ό,τι αφορά στην τελευταία του απάντηση, σχετικά με τη στάση του απέναντι στους εκβιασμούς, δεν χρειαζόταν να ακούσουμε τη συνέντευξή του για να το μάθουμε. Το συνειδητοποιήσαμε στα χρόνια των θητειών του στο γερμανικό υπουργείο οικονομικών με τρόπο που δεν άφηνε καμιά αμφιβολία για τις προθέσεις του. Οφείλουμε πάντως να παραδεχτούμε ότι δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να γίνει αρεστός χαϊδεύοντας αυτιά και δεν δίστασε να αναλάβει το πολιτικό κόστος των αποφάσεων και των πράξεών του.
Η προτροπή του προς τους Γερμανούς να προετοιμαστούν για τον δύσκολο χειμώνα που έρχεται για όλη την Ευρώπη αλλά και η έμμεση παραδοχή του για τον κίνδυνο ενός πυρηνικού ολέθρου με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία συνιστούν ουσιαστικά μια αυτοκριτική για την πολιτική που ακολούθησε επί 16 χρόνια, μαζί με την Άνγκελα Μέρκελ, απέναντι στη Ρωσία. Ενώ τα δείγματα του αυταρχικού καθεστώτος Πούτιν πολλαπλασιαζόντουσαν συνεχώς, αυτοί έκλειναν τα μάτια τους προκειμένου να εξασφαλίζουν την ενεργειακή επάρκεια της χώρας τους.
Δεν φέρει βέβαια αποκλειστικά η Μέρκελ την ευθύνη αυτής της προσκόλλησης στη Ρωσία. Ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Σρέντερ, όπως φάνηκε κι από τα αξιώματα που κατείχε ακόμα και στη διάρκεια της παράνομης εισβολής στην Ουκρανία σε Ρωσικούς ενεργειακούς οργανισμούς, είχε βάλει ήδη τα θεμέλια αυτής της πρόσδεσης-εξάρτησης. Μια εξάρτηση που αποδεικνύεται σήμερα ασφυκτική για τη Γερμανία του Σολτς.
Ο νέος Γερμανός καγκελάριος καλείται σήμερα να βγάλει τα κάστανα του μονομερούς ενεργειακού προσανατολισμού των προκατόχων του από τη φωτιά παίρνοντας δύσκολες αποφάσεις που αφορούν όχι μόνο στο μέλλον της Γερμανίας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, ιδιαίτερα στην προοπτική της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αν επιμείνει στον δρόμο που φαίνεται να έχει επιλέξει, αυτόν της πάση θυσία διάσωσης της Γερμανίας, τότε τίποτα το καλό δεν προμηνύεται για το μέλλον της ΕΕ. Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα σε ευρωπαϊκές χώρες είναι ενδεικτικά της λαϊκιστικής απειλής που καιροφυλακτεί.