«Περπατώ   μεσ’ στα   αγκάθια   και  στα  σκοτεινά 

σ ’αυτά  πούναι  να  γίνουν  και  στ’ αλλοτινά

κι  έχω  για  μόνο μου  όπλο ,  μόνη μου  άμυνα 

τα  νύχια  μου τα μωβ  σαν  τα  κυκλάμινα» 

ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ – Μαρία  Νεφέλη

Όλα όσα αποτελούσαν ως τώρα εικασίες, πληροφορίες, αναλύσεις  αρχίζουν να αποκτούν σάρκα και οστά, μιας και λέγονται από επίσημα  χείλη της Ευρωπαϊκής ελίτ. Όλα αφορούν τον τρόπο διαχείρισης της / των κρίσης/εων από την παρούσα Κυβέρνηση. Σιγά σιγά γράφονται με  μολύβι  φάμπερ, κάποια πρωτόλεια κεφάλαια ιστοριογραφικού πεδίου, που απ’ ότι φαίνεται θα εμπλουτίζονται με περισσότερα αρνητικά.

Απ’ όλα αυτά αλλά κι από άλλα αποκαλύπτεται ο σκοταδισμός ως  ιδεολόγημα διαχείρισης των πολιτικών πραγμάτων. Κι αυτός ο  σκοταδισμός είναι ένας αντιληπτικός τόπος αμετακίνητος μπροστά στις  εξελίξεις: τεχνολογικές, καινοτομικές, πραγματιστικές χωρίς θελκτικό  αφηγηματικό πεδίο.

Δυνατόν ο σκοταδισμός να είναι ακούσιος, υπό την έννοια ό, τι διακονείται  από κολλημένους σε ανώφελα, ξεπερασμένα  ιδεολογήματα, δυνατόν όμως να είναι εκούσιος και ολοκληρωτικός βασισμένος σε μιαν  αλληλουχία απρόσεκτων και αβάσιμων εκτιμήσεων, τελείως συνειδητών  όμως απ’ όσους τον ασπάζονται. Είναι, έτσι ένας κουτοπόνηρος ή και δόλιος τρόπος  εγκαθίδρυσης  ενός  ιδεολογικού και πολιτικού  καθεστωτισμού, εντός των πλαισίων της αστικής δημοκρατίας, που χρησιμεύουν και ως φύλλο συκής όσο αυτός θα εμπεδώνεται.

Συναφή στηρίγματα της  εκούσιας παραμονής στον σκοταδισμό είναι το ψεύδος, συνήθως απροσχημάτιστο καθώς και η ερωτικού τύπου, μανία  για  την εξουσία  ως αυτοσκοπός. Έτσι  ως  παρεπόμενα  εμφανίζονται  η  εξαπάτηση των υποκειμένων  και η απόρριψη από το καθεστώς  πραγμάτων, που πριν ήταν  – υποτίθεται – ιεραρχημένοι στόχοι.

Είναι λχ. εξαπάτηση  να λες  πως  η ιδιωτική  εκπαίδευση αφορά  κυρίως  τους  μεγιστάνες, όταν οι  στατιστικές  μελέτες  δείχνουν πως  ο παρεχόμενος  κορμός  των υπηρεσιών, κατευθύνεται  κυρίως προς τα  στρώματα  της  μέσης  αστικής τάξης, τα  οποία κατά πλειοψηφία  κατευθύνθηκαν εκλογικά  προς  τον  ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια η στατιστική  είναι μια επιστήμη και ο σκοταδισμός  είναι – οιονεί –  αντιεπιστημονικός.

Ωστόσο, μέσα από αυτό το ιδιότυπο μείγμα σκοταδισμού και ελλείψεως  ευρηματικότητας αναδύεται η πολιτική και πνευματική ένδεια του Κυβερνήτη, που  εν προκειμένω  χαρακτηρίζεται ως ανεπάρκεια στην  άσκηση των υψηλών καθηκόντων. Κι αυτή  είναι το  ίδιο επικίνδυνη με  τον σκοταδισμό, μιας και οδηγεί απευθείας σ’ αυτόν. Καμμιά  φορά  και  σε ένα καθεστωτικό πολιτικό πεδίο, οι τυχόν υπαρκτές προσωπικές  δυνατότητες μπορούν λιγάκι να λειάνουν τις σκληρές γωνίες του σκοταδισμού και να παρουσιάσουν ένα υποτυπώδες πλαίσιο διόδευσης των χωρικών εξελίξεων.

Όμως εδώ τώρα, με  τις συγκεκριμένες δυνάμεις στην εξουσία και τα  διευρυνόμενα δείγματα γραφής, ο οδικός χάρτης που περιλαμβάνει τις  ιεραρχήσεις στόχων και προτεραιοτήτων εφικτών, αλλά και  πραγματιστικών οραμάτων απουσιάζει εντελώς.

Ο  – τελικά –  μόνος  συνεκτικός ιστός  του  ΣΥΡΙΖΑ  με την χώρα  και  τους  πολίτες της, είναι  ο αμοιβαίως τροφοδοτούμενος λαϊκισμός με  έπαθλο μια καταστροφική εγκαθίδρυση  στην πολιτική  εξουσία.

Πολιτικά, πολλοί  από  μας είμαστε μόνοι είτε ως άτομα είτε ως ομάδες – συλλογικότητες και θα εξακολουθήσουμε  να  είμαστε  όσο οι σχολάζουσες  μεταρρυθμιστικές  δυνάμεις, που χαρακτηρίζονται  από μετριοπάθεια  και  γνώση αδυνατούν  να  αποτελέσουν  έναν  θελκτικό  εναλλακτικό  πόλο.