Ο Κουφοντίνας, για να θυμίσω λίγο τα βασικά και αυτονόητα, είναι εκτελεστής της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη, υπεύθυνος για 13 δολοφονίες, αμετανόητος, προκλητικός, θρασύς, και ουδέποτε ζήτησε συγνώμη για τις πράξεις του. Είναι δε στη φυλακή ισόβια όχι για τις ιδέες του, αλλά για τις αναίσχυντες πράξεις του.

Εξήγγειλε προσφάτως απεργία πείνας κατά του συστήματος της δικαιοσύνης, που δεν τον αφήνει να παίρνει άδειες εξόδου τρεις και λίγο. Κι έγινε πρωτοσέλιδο! Ο άνθρωπος αυτός έχει πλάσει περίτεχνα έναν μύθο γύρο του, του «πολιτικού κρατούμενου», όπου εσκεμμένα  αμπελοφιλοσοφεί, στοχεύοντας σε ενοχές κι ευαισθησίες των ανθρώπων. Εμφανίζεται ως (αυτόκλητος φυσικά) υπέρμαχος και κοινωνός δίκαιων λαϊκών διεκδικήσεων. Προσπαθεί, φορώντας το μανδύα του αντισυστημικού, να βάλει στην άκρη τα γεγονότα, το ότι δηλαδή είναι στυγνός δολοφόνος.  Συμπεριφέρεται ως σταρ, δίνει συνεντεύξεις σε δημοφιλείς δημοσιογράφους, γράφει βιβλία που διαφημίζονται, έχει άποψη που μπορεί και κοινωνεί.  Όλα αυτά μεταφράζονται σε πολύ χαλαρά αντανακλαστικά της κοινωνίας, εφόσον βρίσκονται δημοσιογράφοι, εκδότες και πολίτες που τον σιγοντάρουν. Στην Ελλάδα που έδωσε στον όρο «ήρωας» οντότητα, είναι ακραία αναχρονιστικό να ηρωοποιούμε τον δολοφόνο Κουφοντίνα. ‘Όταν ωραιοποιείτε ένας εγκληματίας, σημαίνει ότι ξεχάστηκαν τα πτώματα που άφησε πίσω του και τα ορφανά. Μπορούμε σαφώς να αναθεωρούμε απόψεις, όχι όμως αξίες του μεγέθους μιας ανθρώπινης ζωής. Διαφορετικά το «φίδι» της ανομίας θα γεννά συνεχώς αυγά, το χρώμα τους μπορεί κατά περιόδους να αλλάζει κι οι ζηλωτές αντίστοιχα, αλλά πάντα θα ναι αυγά της οπισθοδρόμησης.