Εις γενέθλια αγαπητών και αγαπημένων

Εν τάχει διαπιστώσεις στο μοτίβο που απλώνεται εις βάρος αμάχων και, ναι, και ιδεών σήμερα χθες και αύριο σε Γάζα και Ανατολική Ιερουσαλήμ:

-Η Υεμένη αποτελεί την προκαταβεβλημένη και προκαταρκτική σύρραξη που διατίθεται όχι για αναλύσεις αλλά για αποτροπαϊκό τρόμο,

-Αν οποιοσδήποτε κρίνει πως έχουμε κατάσταση στην οποία ανατροφοδοτείται ορισμένη Ιντιφάντα (Τρίτη –και δεκατρείς) ή πως ο Νετανιάχου όψιμα παραδύεται ή υπεκδύεται τον Μπους τον νεότερο περιποιεί ρόλο εκμαυλιστή ημών όλων και αιτιάται αμνούς αντί λεαινών και σκύμνων,

-Ο αδύναμος κρίκος αν όχι από το 2001 βεβαίως από το 2006 εντοπίζεται στην ισραηλινή πλευρά, επουδενί στην παλεστινιακή, νορμάλ ή εξτρεμιστική.

-Η λογική οφείλει να πάρει τη θέση των κραυγών,

-Το παραπάνω σημαίνει πόλεμος,

-Πόλεμος φαντάρων και όχι αμάχων,

-Εκεχειρία στην Υεμένη άμεσα

-Εδώ και τώρα ισλαμική, στρατιωτική (αιγυπτιακή) επέμβαση στη Γάζα,

-Αναγνώριση παλεστινιακού κοσμικού κράτους με ελεύθερες εκλογές και ανακήρυξη συνομοσπονδίας του με το Ισραήλ (πρωτεύουσα της συνομοσπονδίας η Ιερουσαλήμ),

-Ο Σαΐντ, ο Έντουαρντ, ο αποσυνάγωγος, ο πατριώτης προδότης, είχε «δίκιο»: ένα κράτος στην Παλεστίνη,

-Δυτικό μορατόριουμ και εμπάργκο στο Κατάρ και συνεργάτες (ας μην ανησυχούν οι Γάλλοι, κι εμείς, Ελλάς, Ραφάλ αγοράζουμε),

-Αναχρηματοδότηση του χρέους τού Λιβάνου και ανακήρυξη ομοσπονδίας στη Συρία με σαφείς γεωγραφικές και κοινωνικές καταναγκαστικές δεσμεύσεις υπέρ μειονοτήτων,

-Αναγνώριση ασυλίας και μεταβατικής εξουσίας Άσαντ στη Δαμασκό με ταυτόχρονη αναγνώριση της εδαφικής ακεραιότητας του Ισραήλ. 

-Αποστρατιωτικοποίηση του Γκολάν,

-Αποχώρηση όλων των ξένων και μισθοφορικών δυνάμεων από τη Συρία (η Ρωσική Ομοσπονδία μπορεί να διατηρήσει τις μονολιμενικές διευκολύνσεις της, και εν μέρει κάποιες σε συγκεκριμένα αεροδρόμια),

-Ενίσχυση της πολυπολιτισμικής και πολυδογματικής βάσης των συνταγματικών θεμελίων του ιρακινού κράτους,

-Αναγνώριση των σαουντικών δικαιωμάτων επί της Μέκκας εκ μέρους της ιορδανικής δυναστείας παράλληλα με παραχώρηση εκσυγχρονισμού από τη βασιλική οικογένεια  του Ριάντ (υπό το ρεαλισμό της πυγμής που πρέπει να επιδειχθεί άμεσα στο Κατάρ και εν μέρει στο Μπαχρέιν),

-Διαβουλεύσεις για ασυλία Νετανιάχου και μεταπολίτευση στο Ισραήλ, όρος αναγκαίος για ειρήνη,

-Ανάπτυξη ευρωπαϊκών στρατευμάτων στα σύνορα Τουρκίας-Ιράκ και Συρίας-Τουρκίας,

-Ένταξη της ενιαίας ομοσπονδιακής Κύπρου στο ΝΑΤΟ,

-Χρηματοδότηση των ταμειακών αναγκών του τουρκικού προϋπολογισμού μέσω και ΕΕ και ΗΠΑ (τώρα που γυρίζει με Μπάιντεν),

-Ευρωτουρκικό σύμφωνο (και ελληνοτουρκική προσέγγιση μέσω αυτού και προς αυτό),

-Εμπλοκή της Κίνας στο πολιτικό και διπλωματικό γίγνεσθαι, εφόσον οι εμπορικές δίοδοι την αφορούν άμεσα. Καθήκον της να τις διευκολύνει και όχι να τις τορπιλίζει μένοντας ουδέτερη, αδιάφορη ή δημιουργώντας αρνητικά τετελεσμένα στην Αφρική παρεμβαίνοντας ξανά υπέρ αιματοβαμμένων κυβερνήσεων στην περιφέρεια του Κέρατος της Αφρικής με εξοπλισμούς και ενεργειακές αερολογίες.

Αντί ενστάσεων: ο Αμπάς είναι λίγος, η κοινωνία των πολιτών στο Ισραήλ έχει εκμηδενιστεί, Λίβανος και Συρία στα χειρότερά τους εδώ και δεκαετίες, οι Παλεστίνιοι φτερό ή μάλλον θρυαλλίδα στον (ισχυρό) άνεμο. Σε καλύτερες περιόδους όλοι απέτυχαν. Μπορεί τη λύση να δώσει η νέα γενιά, η ανέλπιδη, η πολεμοχαρής; Είμαι αιθεροβάμων. Όμως οι γεννημένοι μετά το Όσλο ματώνουν. Της γενιάς αυτής τα βρέφη έχουν αρχίσει να μαρτυρούν και αυτά.