Σε ό,τι αφορά το πολιτικό σκέλος της υπόθεσης το θέμα έχει ουσιαστικά κλείσει.

Αποκαλύφθηκε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ο πραγματικός ένοχος όλων των υποθέσεων διαφθοράς επί της πρωθυπουργίας του ήταν ο Κώστας Σημίτης. Θα έπρεπε προφανώς να γνωρίζει ότι ο άνθρωπος που με διαφορά μιας ψήφου θα γινόταν πρωθυπουργός της χώρας ήταν διεφθαρμένος και να τον εκδιώξει, όπως θα έπρεπε να παρακολουθεί τις κινήσεις των τραπεζικών λογαριασμών στην Ελλάδα και το εξωτερικό πριν και μετά την επιλογή των υπουργών του, υποκαθιστώντας τις δικαστικές αρχές όπως … συνηθίζεται.

Αντ’ αυτών, ο Σημίτης με άλλα ασχολήθηκε. Πώς να βάλει τη χώρα στο στενό πυρήνα της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, πώς να γίνει η Κύπρος μέλος της Ενωμένης Ευρώπης και τέτοια.

Οι άλλοι δεν είχαν ακούσει και δεν εγνώριζαν τίποτα περί του θέματος. Ούτε αυτοί που πάτησαν πάνω στο «διεφθαρμένο» ΠΑΣΟΚ και στα προβεβλημένα κοινοβουλευτικά και συνδικαλιστικά του στελέχη ή τα στελέχη του μηχανισμού του για να αναρριχηθούν στην εξουσία, ούτε αυτοί που του ζητούσαν μάταια το χρίσμα της «εκσυγχρονιστικής» εκπροσώπησης, ούτε όσοι έτρεχαν σε κάθε ευκαιρία, όλα αυτά τα χρόνια, να συμβουλευτούν τη γνώση, τη γνώμη και την εμπειρία του.

Ζούμε στη χώρα που «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Κι όταν πρόκειται για την διατήρηση της εξουσίας ή την πολιτική επιβίωση  ακόμα και τα «μέσα» του Σόρος καθαγιάζονται.

Έτσι κι αλλιώς για όλα φταίει ο Σημίτης.