Ένας ποιητής είχε δώσει τον ορισμό του φιλελεύθερου, φαντάζομαι σκωπτικά, σαν έναν ο οποίος είναι τόσο ανοιχτός στις αντίθετες απόψεις, ώστε να μην παίρνει το μέρος των δικών του θέσεων σε μια αντιπαράθεση. Κατάσταση στην οποία ορισμένοι εξ ημών τείνουμε να βρεθούμε τον τελευταίο καιρό. Για να το πω διαφορετικά, σε μια σειρά από ζητήματα είμαστε στο «ναι μεν αλλά», επιδεικνύοντας παντελή αδυναμία να φανατιστούμε υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Στην υπόθεση του Άκη Σκέρτσου, για παράδειγμα, ναι ως υφυπουργός δεν είναι κομψό, για να το πούμε επιεικώς, να σχολιάζει την αγόρευση της εισαγγελέως. Και ασφαλώς έδειξε πολιτική απειρία, διότι παρασύρθηκε από το φέισμπουκ. Σε ποιον όμως δεν έχει συμβεί; Να τον ρίξουμε στην πυρά; Το οποίον θα μπορούσαμε να πούμε και για τον δήμαρχο τον Κώστα Μπακογιάννη. Επέδειξε ασύγγνωστη αφέλεια στα όρια της ανευθυνότητας με τα εγκαίνια της Ομόνοιας. Τι σχέση έχει όμως με τη συνειδητή και επί τούτου παραβίαση των κανόνων της κοινωνικής αποστασιοποίησης που ορισμένοι ανοιχτά υποστηρίζουν;
Κάτι ανάλογο ζήσαμε και την προηγούμενη εβδομάδα με το τηλεοπτικό σποτ του Λούλη. Σεξιστικό; Θα σας γελάσω, Μπορώ να καταλάβω απόλυτα ωστόσο ότι ορισμένους μπορεί να τους έθιξε. Καλώς λοιπόν το απέσυρε ο κ. Χαρδαλιάς με την επισήμανση ότι σκοπός του ήταν να ενώσει, όχι να διχάσει.
Να ενώσει ήθελε και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Το επικοινωνιακό σόου του πρωθυπουργού έξω από το Μαξίμου, ομολογώ, μου φάνηκε πολύ «αυθόρμητο» για τα γούστα μου. Και ίσως, λέω ίσως, το μήνυμα που έστειλε με την περιοδεία της να λειτούργησε σε κάποιους αντίθετα από τις οδηγίες, εκείνες τις ημέρες, να μένουμε σπίτι. Μέχρι εκεί όμως, δεν ήταν δα το τέλος της καραντίνας ούτε λόγος διαπόμπευσης.
Αλλά και σε πιο σοβαρά ζητήματα αυτό το «ναι μεν αλλά» μας κατατρέχει. Ας πούμε με τις κάμερες στα σχολεία. Παραβλέπω το τεχνικό/ταξικό ζήτημα, ότι δηλαδή όλα τα σχολεία δεν είναι ίδια, ακόμα και του Δημοσίου. Σίγουρα αποτελεί μια κάποια λύση, καλύτερη από το να μην έχουν την παραμικρή επαφή όσα παιδιά δεν πάνε στο σχολείο. Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν είναι ευαίσθητο ζήτημα που πρέπει να το χειριστούμε με προσοχή. Ούτε βέβαια είναι τεμπέλης και κοπανατζής κάθε ένας που εκφράζει επιφυλάξεις. Και το ίδιο θα έλεγα και για το άνοιγμα των σχολείων. Ασφαλώς εμπιστευόμαστε τους ειδικούς και κατανοούμε τα επιχειρήματα που διατυπώνουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι δικαιολογημένη η ανησυχία, ούτε κάθε ένας που την εκφράζει έχει σκοπό να υπονομεύσει προσωπικά τον κ. Τσιόδρα.
Και μιας και μιλάμε για την πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας, μπορούμε όλοι να στηρίζουμε και να χαιρόμαστε για την πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι θα πάψουμε να εκφράζουμε και προβληματισμούς ή να είμαστε ανοιχτοί και να συζητάμε αντίθετες απόψεις, έστω σε θεωρητικό επίπεδο. Και ναι, αυτό περιλαμβάνει τις μάσκες, τα τεστ αλλά και το διαβόητο σουηδικό μοντέλο το οποίο δεν θα κρίνουμε, ως μη ειδικοί, αλλά θα το παρακολουθούμε με ενδιαφέρον. Ειδικά για το τελευταίο παραβλέπω ορισμένες παθιασμένες ως υβριστικές επιθέσεις από ανθρώπους, οι οποίοι προφανώς δεν έχουν καν διαβάσει τι προβλέπει.
Για να μην υπάρξει παρεξήγηση πάντως, αυτό το «ναι μεν αλλά» δεν είναι υπόθεση που προέκυψε με την πανδημία, δεν είναι παρενέργεια του Covid-19. Πρόχειρα θα θυμηθώ για παράδειγμα, τη Συμφωνία των Πρεσπών, όπου πολλοί εξ ημών μπορεί να κατανοούσαμε ως περίπου αναπόφευκτη τη στάση της τότε αντιπολίτευσης, χωρίς αυτό να αναιρεί το γεγονός ότι ήταν μια καλή συμφωνία πάνω στην οποία σήμερα στηρίζεται το βαλκανικό άνοιγμα του κ. Μητσοτάκη. Αλλά και μετά τις εκλογές μπορεί η πολιτική του κ. Χρυσοχοϊδη στις καταλήψεις να μας έβρισκε σύμφωνους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχθούμε αδιαμαρτύρητα τις παρεκτροπές της αστυνομίας, όπως στην κακοποίηση της οικογένειας Ινδαρέ. Ή να βρήκαμε πολύ θετική την άμεση και αποτελεσματική αντίδραση της κυβέρνησης στον Έβρο, χωρίς να πρέπει εξ αυτού του λόγου να κρύψουμε και να αφήσουμε χωρίς διερεύνηση την ύπαρξη ενός νεκρού ή τη δράση ακροδεξιών βιτζιλάντε.
Μπορεί βέβαια να κατανοούμε ότι σε αυτά τα ζητήματα υπεισέρχεται η σκοπιμότητα, ακόμα και άθελα μερικές φορές. Πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν κάνει τις επιλογές τους και δεν αντέχουν την παραμικρή αμφισβήτησή τους. Από την άλλη πλευρά μόνο στις εκλογές παραγγέλνουμε ταμπλ ντοτ. Τον υπόλοιπο χρόνο διαλέγουμε ό,τι θέλουμε από το μενού!