Η χώρα διέρχεται μια από τις πιο κρίσιμες καμπές στην μεταπολιτευτική της περίοδο.
Τα αλλεπάλληλα κύματα του κορωνοϊού δύσκολα δαμάζονται.
Το ΕΣΥ ξεπερνάει τις αντοχές του, οι δημοσιονομικές δυνατότητες δεν είναι απεριόριστες.
Η κοινωνία πρέπει να αντέξει και αυτό αποτελεί ευθύνη όλων μας. Διότι «μαγική» συνταγή δεν υπάρχει. Κι αν ο καθένας επιχειρεί να κόβει και να ράβει τα μέτρα…στα μέτρα του, το αποτέλεσμα θα είναι οδυνηρό.
Η επιτάχυνση του εμβολιαστικού προγράμματος που έχει οργανωθεί ιδιαιτέρως αποτελεσματικά από την Πολιτεία, βελτιώνει την κατάσταση και μας οδηγεί στην έξοδο. Αρκεί να αντέξουμε.
Αντί όμως της πολιτικής ομοψυχίας, της αυτοπειθάρχησης, της αλληλεγγύης, της ευθύνης συλλογικής και ατομικής, έχουμε ανοίξει και πάλι την θύρα του ελληνικού πολιτικού φρενοκομείου.
Το κάναμε στο παρελθόν και το πληρώσαμε ακριβά.
Δεν είναι νοητή καινούργια ιστορική φάρσα. Οι πολίτες πρέπει να αποκρούσουν κάθε απόπειρα του αδίστακτου λαϊκισμού να προκαλέσει νέες ανήκεστες βλάβες στη χώρα.
Εν μέσω λοιπόν αυτής της πανδημίας που δοκιμάζει σκληρά την κοινωνία, έχει ανοίξει παράλληλα η συζήτηση για την επόμενη μέρα, για το Αύριο της χώρας. Δεν κατατίθενται μόνο Σχέδια, αλλά και στρατηγικές και στοχεύσεις πολιτικών χώρων και προσώπων. Είναι κατάλληλη η στιγμή για τέτοιες συζητήσεις; Πιστεύω πως είναι. Διότι η πανδημία θα αφήσει βαθιές πληγές στην οικονομία αλλά θα επιφέρει και μεγάλες αλλαγές στον τρόπο σκέψης και δράσης των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
Επομένως η συζήτηση δεν μπορεί να αφορά μόνο στην επανεκκίνηση αλλά και στον σχεδιασμό του μέλλοντος.
Η διάθεση τεράστιων ευρωπαϊκών πόρων από το Ταμείο Ανάκαμψης παρέχει μοναδική ευκαιρία για να εγκαινιασθεί μια νέα εποχή οικονομικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού, ευημερίας, ασφάλειας και σταθερότητας.
Τώρα μας δίνεται η ευκαιρία, μέσα από την νέα κρίση, την υγειονομική, για μια νέα έξοδο .
Ποιες πολιτικές δυνάμεις είναι όμως ικανές να φέρουν σε πέρας μια τέτοια αποστολή με όρους προοδευτικούς, ελευθεριών, ισότητας, αλληλεγγύης;
Είναι ερώτημα κομβικής σημασίας.
Διότι οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις δεν παρεπιδημούν σε ένα και μόνο πολιτικό σχηματισμό.
Διατρέχουν τον πολιτικό χάρτη και όσο ευκολά μπορούν να αναζητήσουν κοινούς τόπους, τόσο εύκολα μπορεί και να ηττηθούν με αποτέλεσμα νέα δεινά για τον τόπο.
Το άλμα που χρειάζεται η χώρα δεν μπορεί να υπάρξει σε κλίμα μίσους, εχθρότητας, διχασμού και απειλών του τύπου «όταν ξαναέρθουμε θα είναι αλλιώς».
Ο εμφύλιος τελείωσε το ?49 και η χούντα το ?74. Τελεία και παύλα.
Κερδίσαμε την Δημοκρατία με θυσίες και αίμα. Ας μην το ξεχνάμε. Ζούμε σε μια χώρα Ευρωπαϊκή, ελεύθερη, δημοκρατική.
Για να μπούμε στη νέα εποχή χρειάζεται ισχυρή διακυβέρνηση , μεταρρυθμιστική εμμονή, πολιτική σταθερότητα, ευρύτερες συναινέσεις και συμμαχίες. Χρειάζεται παράλληλα μια νέα αλλά και υπεύθυνη παρουσία των δυνάμεων της ευρύτερης Αριστεράς, της Κεντροαριστεράς.
Ο χώρος αυτός έχει κατεπείγουσα ανάγκη από ανασυγκρότηση, από προγραμματική ανανέωση και από νέες ηγετικές πρωτοβουλίες.
Υποστήριξα με πάθος στο παρελθόν και εξακολουθώ να πιστεύω ότι συστατικό στοιχείο και αναντικατάστατο μιας τέτοιας προσπάθειας, είναι η ενεργοποίηση όλων εκείνων των δυνάμεων που εξακολουθούν να πιστεύουν στις αρχές, τις αξίες, το ύφος, το ήθος, την αρετή και την πολιτική κουλτούρα της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, με σεβασμό στη φιλελεύθερη Δημοκρατία και τους θεσμούς της.
Γνωρίζω τον αντίλογο: Η κακοποίηση που έχει υποστεί αυτά τα χρόνια η εικόνα της Αριστεράς στη κοινωνία περιλαμβάνει δικαίως ή αδίκως όλες τις εκδοχές της.
Δεν συμφωνώ.
«Πάντα είναι ο κατάλληλος χρόνος για να κάνεις αυτό που είναι σωστό» είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Δεν τον επικαλούμαι τυχαία.
Πηγή: www.tanea.gr