Πήραν το δρόμο κουβεντιάζοντας και ξάφνου βλέπουν στον κάμπο καμιά τριανταριά ανεμόμυλους.
“Η τύχη οδηγεί τα βήματα μας “ είπε ο Δον Κιχώτης.
“Βλέπεις εκεί, φίλε μου Σάντσο, τριάντα τεράστιοι γίγαντες. Θα πολεμήσω και θα τους πάρω τη ζωή.”
“Μα ποιούς γίγαντες;” ψέλλισε ο Σάντσο.
“Δεν έχεις ιδέα από περιπέτειες, κι αν φοβάσαι κάνε πέρα όσο θα δίνω την άνιση μάχη”.
Καβαλάει τον περήφανα ψωραλέο Ροθινάντε και καλπάζει στις ρούγες των Εξαρχείων.
Οι ακακίες υψώνουν παρακλητικά τα χέρια στους σωτήρες και και να…υψώνεται μπροστά του ο απαίσιος γίγαντας με τ΄όνομα “Metro”. Τραβάει το σπαθί απ΄το θηκάρι…
Αχ…με πιάνει μιά μελαγχολία μέρες πούναι.
Πολυτεχνείο και πάλι, θα φορέσουν τα καλά τους οι εκφωνητές, οι πρωταγωνιστές οι γνήσιοι, από κοντά κι οι εξ αγχιστείας, θα παρελάσουν στις πλατιές λεωφόρους και στα μισητά κανάλια. Θα μιλήσουν οι αναλυτές, θα διδάξουν οι δάσκαλοι, θα καμαρώσουν οι “ήμουν κι εγώ εκεί”.
Και δίκαια.
Η όποια εκμετάλλευση μικροπολιτικών ή μικροπωλητών δεν μπορεί να σκιάσει μιά ιστορία γενναιότητας, αδερφοσύνης, αυτοθυσίας. Που έπαιξε το ρόλο της στην πτώση της χούντας, καθόρισε την τότε γενιά και εξακολουθεί να σμιλεύει τον ρομαντισμό των νεότερων.
Ότι και να πούμε, οι διάφορες αποχρώσεις της Αριστεράς, από βαθύ κόκκινο έως αχνό ροζ, χρωμάτισαν τον πυρήνα της εξέγερσης.Είχε στόχο, αποτέλεσμα, ιδεολογικό αλλά και πραγματικό αποτύπωμα.
Όλα τελειώνουν κάποτε, ανάμεσα τους κι η χούντα που μας ένωνε με τον τρόπο της.
Ο αγωνιστής ο ταγμένος θα βρεί καινούργιους στόχους, ειρήνη, αφοπλισμός, πυρηνικά, Αμερικάνοι εν γένει, έστω και σοσιαλισμός στις 18, εντάξει ρε παιδιά, είπαμε και μια κουβέντα παραπάνω…Γκρεμίζεται κι αυτό το αναθεματισμένο, απ΄ όποια πλευρά κι αν το δεις, τείχος, είμαστε όλοι Βερολινέζοι, αλλά τα τούβλα σκεπάζουν και τον κινητήριο μύθο του ρομαντικού αγωνιστή μας.
Οι στόχοι γίνονται όλο και πιό απόμακροι, νεφελώδεις. Περπατάει στην Πράγα και στη Γένοβα αλλά εντάξει…πόσο να περπατήσει πιά;Κι αυτή η “άλλη κοινωνία που είναι εφικτή”, ξεθωριάζει.
Και καλά, οι παλιοί έχουν ιστορίες να διηγηθούν…”όταν μπήκαν τα τανκς που λες παιδί μου…” Αλλά οι νεότεροι του χώρου πως θα φτιάξουν τον μύθο τους;Κάποιοι αναθάρρησαν με τον Συριζα, ξεκίνησαν απο τις πλατείες και κατέληξαν στην Κασσελακιάδα…πως έγινε αυτό ρε παιδιά;
Κι άλλοι, λίγοι αλλά φασαρτζήδες, μετέφεραν το “ένα, δύο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία” στα Εξάρχεια, η επανάσταση δεν έχει αδιέξοδα, τραγουδώντας:
“Δίχως νερό δεν ζει το ψάρι/ Δίχως αέρα το πουλί
Και τα δισέγγονα του Άρη/ Δίχως πετρέλαιο και στουπί
Να ξεχυθούν τα δακρυγόνα/ Στων Εξαρχείων τη μάυρη γη
Να φαν΄ μολότωφ στο κεφάλι/ Οι μπάτσοι κι οι περαστικοί”.
Όλα αυτά λογικά μου φαίνονται.Ο αγωνιστής πρέπει να βρει κάτι γιά να αγωνίζεται.
Αλλά να ενωθούν όλοι για να μη γίνει metro στα Εξάρχεια;Σοβαρά τώρα;
“Για να μην προδώσουμε τη μνήμη της Γώγου, του Άσιμου και του Σιδηρόπουλου”, “γιατί μισούν τα νιάτα και την ιστορία μας”… Τέτοια κι άλλα παράλογα. Δεν θα έμπαινε στο metro ο Σιδηρόπουλος δηλαδή;
Κι από κοντά οι ολίγον αμήχανοι υποστηρικτές, κόμματα και δημοτικοί άρχοντες, μη τυχόν και χάσουν καμία ψήφο…
Απο το “Ψωμί, Παιδεία , Ελευθερία” στο κλάδεμα των δέντρων και “όχι στο metro”. Κι ως φυσική συνέπεια από τον Κύρκο και τον Φλωράκη, στον Κασελάκη και τους πέριξ.
Ελλείψει οράματος τα βάλαμε με τους ανεμόμυλους.
Ά ρε Σάντσο. Έζησες και συ τέτοια αλλά δεν τα πήρες και πολύ στα σοβαρά…
Σχόλιο στην Εκπομπή «Καθρέφτης» με τον Χρήστο Μιχαηλίδη στο Α΄ Πρόγραμμα της ΕΡΤ