Αυτό που συμβαίνει με τον Αντώνη Σαμαρά είναι πρωτοφανές στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Όχι, δεν εννοούμε την εντυπωσιακή εκτόξευσή του από την (επί μια δεκαετία) πολιτική αφάνεια στην πρωθυπουργία. Αυτό είναι μεγάλη μαγκιά (του). Εννοούμε το γεγονός ότι καταφέρνει να κρατιέται στην κορυφή οικειοποιούμενος (κοινώς, κλέβοντας) επιτυχίες των αντιπάλων του. Κατά το κοινώς λεγόμενον, κάνει μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα.
Επιπλέον, παραμένει στην κορυφή λέγοντας και κάνοντας τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έλεγε μόλις πριν από έναν χρόνο. Τέτοια οργιώδης πολιτική μεταστροφή δεν έχει συντελεστεί ποτέ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, γεγονός που αποδεικνύει ότι το εκλογικό σώμα, το οποίο, κατά τα άλλα, «έχει πάντα δίκιο», τοποθετεί το κριτήριο της πολιτικής συνέπειας, στον πάτο των επιλογών του.
Ας δούμε δυο παραδείγματα:
Ως γνωστόν, ο κ. Σαμαράς κατηγορούσε με σφοδρότητα τους προκατόχους του, του ΠΑΣΟΚ, ότι «φούσκωσαν» το έλλειμμα του 2009, με αποτέλεσμα «να δυσφημιστεί η χώρα, να μπούμε στο Μνημόνιο» κτλ. Δείτε εδώ τι έλεγε, για παράδειγμα, ο τότε εκπρόσωπος της ΝΔ.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο ίδιος ο Σαμαράς είχε ρητά υποσχεθεί ότι, ως κυβέρνηση, θα συγκροτήσει «μια και μόνο Εξεταστική Επιτροπή», για το πώς μπήκαμε στο Μνημόνιο (εδώ).
Και τι έγινε; Τα πήρε όλα πίσω. Στις 5 Απριλίου του 2012 έδωσε μια συνέντευξη στη Wall Street Journal, στην οποία παραδεχόταν ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν 15% (εδώ). Τότε ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εχει και συνέχεια. Στις 28 του περασμένου Απριλίου ψηφίστηκε το Πολυνομοσχέδιο (ας πούμε το τρίτο Μνημόνιο) της κυβέρνησης Σαμαρά. Στην εισηγητική του έκθεση αναφέρεται ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν 15%. Το ψήφισαν όλοι οι βουλευτές της ΝΔ, ακόμη και όσοι παλιότερα έσκιζαν τα ρούχα τους ότι το έλλειμμα του 2009 (κυβέρνηση Καραμανλή) «φουσκώθηκε» από τη μετέπειτα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Εχει και καλύτερο: το πολυνομοσχέδιο ψήφισε και ο Κώστας Καραμανλής!
Εχει και συνέχεια (για τον Σαμαρά, πάλι).Την περασμένη Παρασκευή μίλησε σε εκδήλωση του Κέντρου Ευρωπαϊκών Σπουδών, όπου είπε τα εξής καταπληκτικά:
Πρώτον, ότι «…καταφέραμε να ολοκληρώσουμε μέσα σε τρία χρόνια πάνω από τα δυο τρίτα της δημοσιονομικής μας προσαρμογής, μειώνοντας το έλλειμμα κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ».
Δεύτερον, ότι «…μέσα σε τρία μόλις χρόνια εξαλείψαμε το χάσμα ανταγωνιστικότητας, που είχε συσσωρευτεί τα τελευταία δέκα χρόνια». Και
Τρίτον, ότι «…το 2010 δεν είχαμε Μηχανισμό Σταθερότητας. Τώρα έχουμε και ήδη στηρίζει τέσσερα μέλη της ευρωζώνης: Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρο» (Όποιος δεν πιστεύει ότι τα είπε ας κοιτάξει εδώ).
Ο κ. Σαμαράς χρησιμοποιεί πρώτο πληθυντικό πρόσωπο («καταφέραμε» κα), για να είναι τυπικά εντάξει, αλλά είναι σαν να λέει ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του τα κατάφερε. Να είναι τόσο μεγαλόψυχος που αναγνωρίζει ότι, πριν από αυτόν, τα είχαν καταφέρει οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ; Μπα, τότε έλεγε τα ακριβώς αντίθετα. Κάθε φορά που συγκρουόταν με τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο, μόνιμη επωδός του ήταν «κόβετε μισθούς και συντάξεις, βάζετε χαράτσια, καταστρέφετε τη χώρα».
Δια ταύτα: από τα μέσα του 2010 μέχρι σήμερα (ακριβώς τρία χρόνια) έγιναν όλα αυτά. Και μισθοί – συντάξεις κόπηκαν και χαράτσια μπήκαν και, με τη συμβολή όλων αυτών, η χώρα σώθηκε (με ή χωρίς εισαγωγικά, όπως προτιμά ο καθένας). Στα δύο πρώτα χρόνια, που κυβερνούσαν άλλοι, ο Σαμαράς τους κατακεραύνωνε, λέγοντας ότι η χώρα καταστρέφεται. Σήμερα, που κυβερνάει ο ίδιος, λέει πονηρά «τα καταφέραμε», για να φτάσει στο δικό του success story. Και καταφέρνει να κρατιέται στην κορυφή.
Μέχρι πότε; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει ως εξής: μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πάντα ή πολλούς για λίγο. Αλλά είναι αδύνατο να κοροϊδεύεις πολλούς για πάντα.
Υ.Γ.: Η πολιτική αντιπαράθεση επιτρέπεται να έχει όση ένταση θέλουν οι εμπλεκόμενοι. Αρκεί να μην ξεπερνιούνται κάποια αυτονόητα όρια. Είναι απαράδεκτο να λέει πολιτικός αρχηγός ότι ο αρχηγός του αντίπαλου κόμματος και τα στελέχη του «μισούν αυτόν τον τόπο». Και είναι διπλά απαράδεκτο και ανεύθυνο όταν το λέει ο πρωθυπουργός. Ο κ. Σαμαράς μπορεί να κατηγορήσει τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ για πολλά. Είναι, όμως, αδιανόητο να κάνει διακρίσεις μεταξύ όσων «αγαπούν» και όσων «μισούν» τον τόπο. Είναι ένα νέο είδος «ελληνόμετρου», που παραπέμπει στις χειρότερες στιγμές της παλιάς Δεξιάς, τότε που χώριζε τους Έλληνες σε καλούς (εθνικόφρονες) και κακούς (μιάσματα). Να μην το επαναλάβει.