Οι εξελίξεις στις σχέσεις των 58 με το ΠΑΣΟΚ, με αφορμή τις επικείμενες ευρωεκλογές, έχουν προκαλέσει από αμηχανία έως βαθύτατη δυσφορία σε όσους είδαν στην πρωτοβουλία των 58 κάποια ελπίδα για την ανασύσταση της Κεντροαριστεράς.

.

Στο πρώτο μου άρθρο στη «Μεταρρύθμιση» είχα διατυπώσει τις επιφυλάξεις μου για το πόσο επιτυχές θα μπορούσε να είναι το εγχείρημα, με βάση την απλή σκέψη ότι, όταν αφήνεις την τύχη σου στα χέρια των άλλων –στη συγκεκριμένη περίπτωση, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ-, το πεπρωμένο σου το αποφασίζουν εκείνοι, όχι εσύ! Υποστήριξα, επίσης, ότι αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι ένας νέος «βενιζελισμός», δηλαδή μια νέα παράταξη που, στο οικονομικό πεδίο, θα είναι πραγματικά φιλελεύθερη ενώ, στο κοινωνικό πεδίο, θάναι αποτελεσματική υποστηρίκτρια της ποιοτικής εμβάθυνσης της δημοκρατίας, του κοινωνικού κράτους και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Τα δύο δεν είναι καθόλου ασύμβατα μεταξύ τους, όπως, ενδεχομένως, πίστευαν κάποιοι σοσιαλδημοκράτες ελληνικής κοπής και νοοτροπίας, παλαιότερα.[1]

.

Ασφαλώς, υπάρχουν κι άλλοι, που, με ποιοτικά καλύτερες από τις δικές μου παρεμβάσεις στη «Μεταρρύθμιση», επεσήμαναν, με πληρέστερο από τον δικό μου τρόπο, τις ίδιες ή παρόμοιες εκ γενετής αδυναμίες του εγχειρήματος των 58.

.

Παραταύτα, επειδή τόσο η αυτοεπιβεβαίωση, όσο και η θρηνολογία δεν έχουν πολλά να προσφέρουν -από πρακτική άποψη- στην πολιτική, θάθελα να μην επιμείνω σε όσα ήδη αποτελούν παρελθόν. Δεν αντιστέκομαι, αντιθέτως, στον πειρασμό να επισημάνω κάποιες εξελίξεις στον χώρο της Δεξιάς, τις οποίες οι 58 και οι συν αυτοίς θα μπορούσαν να λάβουν υπ’ όψιν τους, εάν, φυσικά, το θελήσουν.

.

Ο Σαμαράς, αθόρυβα και αποτελεσματικά (εν αντιθέσει με άλλους που συζητούν αενάως και δεν συμφωνούν), αρχίζει να ξαναμαζεύει στην παράταξη της ΝΔ τις διάσπαρτες δυνάμεις της Δεξιάς. Το κόμμα του Καρατζαφέρη, ΛΑΟΣ, ουσιαστικά δεν υφίσταται, αφού, μετά την προεκλογική ενσωμάτωση στη ΝΔ των Βορίδη και Γεωργιάδη, ακολούθησε η πρόσφατη προσχώρηση σ’ αυτήν της ευρωβουλευτού, Νίκης Τζαβέλλα. Μένει, τώρα, να δούμε τι θα γίνει με τον ίδιο τον Πρόεδρο του ΛΑΟΣ, Γιώργο Καρατζαφέρη,  οπότε ο Σαμαράς «κλείνει» τους λογαριασμούς του με αυτό το κόμμα. Επίσης, η εσωτερική συνοχή και το μέλλον των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων» είναι προβληματική, οπότε ουδόλως αποκλείεται η επιστροφή στελεχών και αυτού του κόμματος στη ΝΔ. Τον Πολυδώρα και τον Ζώη δεν έχει, μέχρι στιγμής, λόγο να τους λάβει σοβαρά υπ’ όψιν και να σκέπτεται πώς θα τους αντιμετωπίσει. Το μόνο δύσκολο και ανοικτό μέτωπο που έχει στα δεξιά του αφορά την αναμέτρησή του με το κόμμα της «Χρυσής Αυγής».

.

Καταλύτη, όμως, των εξελίξεων τόσο στον χώρο της Δεξιάς όσο και σ’ αυτόν της Κεντροαριστεράς, θα μπορούσε να αποτελέσει η επίκληση από τον Σαμαρά της «εθνικής ανάγκης» για συσπείρωση των δεξιών και κεντροδεξιών έως κεντροαριστερών δυνάμεων για να «σωθούν» η χώρα, το ευρώ και τα μέχρι σήμερα οικονομικά επιτεύγματα της παρούσας κυβέρνησης, από έναν επελαύνοντα προς την εξουσία ΣΥΡΙΖΑ. Εάν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών αποδείξουν ότι υπάρχει μια τέτοια κοινωνική δυναμική υπέρ της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, τότε ο Σαμαράς ουδόλως αποκλείεται να θελήσει να ηγηθεί ενός νέου «Συναγερμού», για να αντιμετωπιστεί ο «νέος κομμουνιστικός κίνδυνος».

.

Έχουν σκεφτεί οι 58, η Δράση και οι λοιποί ατέρμονα διαβουλευόμενοι για το μέλλον της Κεντροαριστεράς, ποια θα είναι η δική τους στάση απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο? Θα διατηρήσουν, κατ’ αρχάς, την όποια σημερινή «συνοχή» τους, ώστε να αποτελέσουν διακριτή εναλλακτική πολιτική επιλογή για τους εκλογείς? Ή θα διασπαστούν και θα ακολουθήσει η κάθε συνιστώσα τη «συνείδησή» της? Ποια θα είναι η θέση τους απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τις λοιπές δυνάμεις της Αριστεράς; Χρειάζεται «πλάνο Β», για περιπτώσεις σ’ αυτήν που περιγράφω. Και ελπίζω ότι υπάρχει.

.

.