Λίγο πολύ τα συμβάντα είναι γνωστά κι ακόμα θερμά. Ωστόσο αποτιμήσεις είναι δυνατόν να καταγραφούν – έστω ως πρώτη ματιά – και κάτι τέτοιο επιχειρώ εδώ.
Πράγματι έχει δίκιο – μάλλον το μόνον – η Φ. Γεννηματά λέγοντας πως οι πολιτικές που διακονούν , αυτή κι ο Βενιζέλος δηλαδή , είναι ας πούμε ασύμβατες.
Ένας έως εσχάτων αντιεθνολαϊκιστικός λόγος με άξονα τους Μοντεσκιανούς θεσμούς κι ένας απλουστευτικός επικολυρικός λόγος, νωτισμένος με πολύμηνα μνημόσυνα του αποθανόντος το 96 Α. Παπανδρέου ή με αναμνήσεις -λαλιές βετεράνων της αποστασίας ή των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης.
Ο Βενιζέλος ως ομιλούσα πνευματικότητα σύμφωνα με τον ορισμό του Βιντγκενστάιν εξέφραζε έναν άλλο λογισμό απαρχής διακριτό μα και πλήρως ασύμβατο με τον πτωχό σε λέξεις και ιδέες αποστεωμένο λόγο της μετριότητας του ΚΙΝΑΛ…
Το παράδοξον είναι πως άντεξε ένας καρτεσιανά ορθός λόγος, αδρομερώς, μέσα σ΄ έναν τέτοιον επιβαλλόμενο περιορισμό ιδεών, προταγμάτων, εσωκομματικής δημοκρατίας και ταπεινού δείκτη πολιτικής ευγένειας, σαν κι αυτόν που διακονούσε η θεσμική αμεσοδημοκρατική ηγεσία του πρώην ΠΑΣΟΚ , μα δυστυχώς και πρώην ΚΙΝΑΛ όπου μόνον ο Γ. Καμίνης και η συνιστώσα Ανανεωτική κάπως των λίγων ανθρώπων απέμειναν.
Δεν χρειάζεται παρά κοινός νους ώστε να γίνει αντιληπτό, όχι με λογικές απροσδιορίστων συνωμοσιών μα με νοητικές αλληλουχίες πως για να γίνονται τέτοιες ρήξεις τέτοιο καιρό ή κάποιος είναι βλάξ – που δεν είναι – ή βρισκόμαστε σε ένα κάποιο ιδιότυπο plan b ανασύνταξης του λεγομένου αντι δεξιού χώρου μετά την ανεπιτυχή δοκιμασία των Γεφυρών.
Ο Βενιζέλος από καιρό εκινείτο σ’ έναν άλλο δρόμο καθαρά πολιτικό κι επίκαιρο μα συνάμα με διακριτά χαρακτηριστικά έναντι του μακρινού παρελθόντος ως παρόντος και μέλλοντος.
Ο ρόλος του Βενιζέλου είναι πρόωρο να προδιαγραφεί, ωστόσο απελευθερώνονται δυνάμεις που εσύροντο ως συναισθηματικά παιχνίδια από την περίκλειστη χωρική ηγεσία του ΚΙΝΑΛ.
Η υπόθεση του Επικρατείας ήταν ο επίκαιρος τυχαίος Φερδινάνδος του Α Πολέμου, που έτσι κι αλλιώς γεωπολιτικά θα συνέβαινε….
Η αποχώρηση Βενιζέλου, η απόφανσή του περί «ΚΙΝΑΛ ως ουράς του ΣΥΡΙΖΑ » , επανεπικαιροποιεί και συμπυκνώνει τα μηνύματα των νέων ορισμών προοδευτικού – συντηρητικού, μεσαίας επιτηδευματικότητας – κρατικιστικού Κράτους, σύγχρονης Παιδείας – καθημαγμένης Εκπαίδευσης μηδενικής αγοραστικής αξίας….
Το πολιτικό παιχνίδι μπαίνει εκεί, που πρέπει δίχως υπεκφυγές και με έναν ανασυγκροτούμενο εθνολαϊκιστικό πόλο, αυτόν του βήμα βήμα ομογενοποιούμενου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ΚΙΝΑΛ – όπως και το πανηγυρικό πρελούδιο Κατσιφάρα έδειξε -, με την συγκροτημένη Κ/δεξιά με κεντρώα πολιτικά χαρακτηριστικά σε καίριες πολιτικές αναφορές και με το αίνιγμα – πείραμα του Προοδευτικού Φιλελεύθερου Κέντρου εις τον χώρο του ρεφορμισμού.
Ίσες αποστάσεις υπάρχουν στην Γεωμετρία και την Τοπογραφία, όμως όχι στην Πολιτική.
Η απελευθέρωση από το – περιορισμένο χωρικώς – άστυ του ΚΙΝΑΛ, του Βενιζέλου ανοίγει εκ νέου ένα παιχνίδι δημιουργικό, άνισων αποστάσεων και κανονικού πολιτικού λόγου . Είναι κι άλλοι /ες σημαντικοί /ες σ’ αυτό το μεγάλο τοπίο αναζήτησης του τρίτου ρεφορμιστικού πόλου.
Ο καθείς και τα όπλα του κι ο καθένας μας οριστικός αντίπαλος του ποπουλισμού ….η σπίθα που ξανάναψε με τον Βενιζέλο μακάρι να είναι ένας καλός εμβρυουλκός στην αναγέννηση της χώρας και στην αναζήτηση του ρεφορμιστικού Κέντρου.