—του Γιώργου Θεοχάρη—

Τα Φιλαράκια

Διαβάζοντας ένα άρθρο του David Hopkins (αυτό που ακολουθεί, μεταφρασμένο στα ελληνικά) σχετικά με τον Ross Geller, έναν από τους έξι βασικούς χαρακτήρες στην παγκοσμίως επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά Τα Φιλαράκια (Friends), ταυτίστηκα με τη θέση του. Θα μπορούσα κάλλιστα να το έχω γράψει εγώ, προσαρμοσμένο στα καθ’ ημάς (γιατί ο Hopkins γράφει για την Αμερική): στο πλαίσιο της πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης, τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.

Ταυτίστηκα, λοιπόν, γιατί έλεγα σχεδόν τα ίδια για Τα Φιλαράκια τότε. Ήταν μια σειρά που παρακολουθούσα (ίσως να είναι η μόνη σειρά που έχω δει όλα της τα επεισόδια, κυρίως λόγω των αέναων επαναλήψεων) γιατί μου άρεσε. Γελούσα, περνούσα καλά. Η σειρά κράτησε δέκα τηλεοπτικές περιόδους, από το 1994 μέχρι το 2004. Δηλαδή, συνέπεσε με το διάστημα που στην Ελλάδα (νομίζαμε πως) όλα πήγαιναν πρίμα. Είχαμε δουλειές, λεφτά (έστω, δανεικά), προοπτικές. Η Ελλάδα –τάχαμου– εκσυγχρονιζόταν! Το βιοτικό επίπεδο ανέβαινε· πέσαμε όλοι με τα μούτρα στην κατανάλωση, στα επώνυμα. Εντούτοις, εκ των υστέρων γνωρίζουμε ότι ένα άλλο επίπεδο είχε αντίστροφη πορεία: γινόμασταν όλοι –συλλογικά, ως κοινωνία– πιο ηλίθιοι· ιδιωτεύαμε. Καλοζούσαμε και νομίζαμε ότι αυτό θα κρατήσει για πάντα (χαρακτηριστικό το σκηνικό με το ελληνικό χρηματιστήριο στη δεκαετία του ’90). Τα παιδιά μας μάθαιναν ξένες γλώσσες, ταξίδευαν, σπούδαζαν – οι μεταπτυχιακοί τίτλοι σπουδών αυξήθηκαν αλματωδώς. Και όμως, καλύτεροι δεν γίναμε– το αντίθετο: αποβλακωθήκαμε. Στο πεδίο του πολιτισμού υπήρξε καθίζηση. Το πεδίο της πολιτικής, τα παρατήσαμε, γιατί είχαμε τους τεχνοκράτες να κάνουν τη βαρετή δουλειά, ποιος ο λόγος να ασχοληθούμε; Ο κόσμος των ιδεών κατέρρευσε λόγω έλλειψης… ιδεών! Είχαμε άλλες έγνοιες εμείς: πώς να ξοδέψουμε χρόνο και χρήμα. Περνούσαμε τόσο τέλεια στην κοσμάρα μας που δεν βλέπαμε αυτό που αναπόφευκτα θα ακολουθούσε. Και το κακό μάς βρήκε διανοητικά απροετοίμαστους, αφοπλισμένους.

Συμπερασματικά: Η περίοδος 1994-2004 (συμπτωματικά, η δεκαετία που ο πλανήτης έβλεπε Τα Φιλαράκια) μας κατέστρεψε. Σταδιακά, σκεφτόμασταν όλο και λιγότερο. Σαν να είχαμε πάθει συλλογική μαλάκυνση. Η διανοητική πτώση ήταν κατακόρυφη. Και κανείς δεν νοιαζόταν. Αφού περνούσαμε τέεελειααα!

Αυτά μου θύμισε το κείμενο που ακολουθεί…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art