Ο ρωσικός εθνικισμός έχει επιστρέψει ισχυρότερος από ποτέ και αυτή τη φορά διεισδύει με απόλυτη επιτυχία τόσο στις χώρες της Ευρώπης όσο και στις ΗΠΑ .
Όπως αποδεικνύουν και οι πολλές φωτογραφίες που βγάζει ο πανίσχυρος ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν με την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν αλλά και τον Ματέο Σαλβίνι της ιταλικής Λέγκας του Βορά, η Ρωσία δεν είναι ικανοποιημένη με το να πυροδοτεί τα εθνικιστικά αισθήματα μόνο των Ρώσων .
Θέλει να επηρεάσει και τις ισχυρές χώρες της Δύσης.
Για αυτό άλλωστε στηρίζει πολιτικά αλλά και οικονομικά τα ευρωπαϊκά αλλά και τα αμερικάνικα ακροδεξιά κόμματα.
Η άκρα δεξιά στην Ευρώπη, που ήταν βαθιά αντικομουνιστική κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τώρα έχει μεταλλαχτεί και θεωρεί τις ΗΠΑ ως το μεγαλύτερο από τα δύο κακά αυτής της εποχής.
Η πολιτική του Πούτιν εναντίον των ομοφυλόφιλων , η εχθρική ρητορική του απέναντι στην πολυπολιτισμικότητα και οι θεωρίες συνωμοσίας τον κάνουν πολύ αγαπητό στους ακροδεξιούς κύκλους της Ευρώπης.
Όπως επισημαίνει ο ουκρανός πολιτικός επιστήμονας του Αυστριακού Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Επιστημών Άντον Σεκόφτσοφ η Μόσχα δεν στηρίζει τις ακροδεξιές ομάδες για ιδεολογικούς λόγους ούτε εξαιτίας κάποιων εγγενών φασιστικών ή αυτοκρατορικών τάσεων αλλά επειδή επιθυμεί να νομιμοποιήσει ένα καθεστώς που ο Σεκόφτσοφ το χαρακτηρίζει «αυταρχική κλεπτοκρατία εγκλωβισμένη σε ένα σπιράλ καταπίεσης και διεθνούς απομόνωσης».
Η Μόσχα μετά τη δεύτερη θητεία του Πούτιν άρχισε να αντλεί τη δύναμη της μέσα από εναλλακτικές, ανελεύθερες πολιτικές ιδέες που έχουν τις ρίζες τους σαφέστατα στην άκρα δεξιά.
Οι μυστικές υπηρεσίες της Σοβιετικής Ένωσης είχαν επαφές με τους ευρωπαίους φασίστες ακόμα και πριν τη διάλυση της.
Όμως η κατάρρευση του κομουνισμού δημιούργησε νέες ευκαιρίες για την ευρωπαϊκή δεξιά που αμέσως άρχισε να αναζητά επαφές με τη Ρωσία .
Την εποχή εκείνη αρκετοί Ρώσοι όπως ο Ντούγκιν , ο Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι και ο Σεργκέι Γκλάζιεφ άρχισαν να «εισάγουν» τον ευρωπαϊκό φασισμό στη Ρωσία και να δημιουργούν κινήματα που που έχουν το ίδιο σκεπτικό με το Κρεμλίνο.
Μετά τις επαναστάσεις των «χρωμάτων», όμως του 2003-5 και τον πόλεμο της Γεωργίας το 2008 άρχισε η κυβέρνηση της Ρωσίας να αφυπνίζει τα ακροδεξιά κινήματα στην Ευρώπη, τα λαϊκιστικά κινήματα που πολεμούσαν το κατεστημένο.
Ο πόλεμος στη Γεωργία δημιούργησε τις πρώτες φιλορωσικές ακροδεξιές κινήσεις και αντιδράσεις στην Αυστρία και στη Γαλλία
Αναλυτές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και λένε πως δεν πρέπει κανείς να βλέπει τη Ρωσία μέσα από το μεγεθυντικό φακό της Σοβιετικό Ένωσης και αυτό γιατί τώρα τα ακροδεξιά κινήματα δεν είναι μαριονέτες στα χέρια του Κρεμλίνου αλλά ισότιμοι εταίροι.
Και είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι το φλερτ του Πούτιν με αυτή τη νέα ιδεολογία δεν περιορίζεται στο εσωτερικό της Ρωσίας και αυτό το κάνει εξαιρετικά επικίνδυνο.