"Αν θες να προγραμματίσεις για ένα έτος, σπείρε ρύζι. Αν για δέκα χρόνια, φύτεψε δέντρα. Αν για εκατό, μόρφωσε τα παιδιά". Κομφούκιος

Δεν συνηθίζω να γράφω για θέματα που αφορούν ειδικά την Ελλάδα. Όμως οι εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας και των οικονομικών επιπτώσεών της είναι γεγονότα που ανατρέπουν τις καθιερωμένες πολιτικές αντιπαραθέσεις. Στον δρόμο για τις επερχόμενες εκλογές θα έλεγε κανείς ότι θα επικρατούσε ο ορθός λόγος. Κι αυτό αφορά τόσο τις πολιτικές των κομμάτων, όσο και την δυνατότητα της πολιτείας να οδηγηθεί συντεταγμένη στη αντιμετώπιση των προκλήσεων και των κίνδυνων.

Η επικράτηση του ορθού λόγου δεν είναι αυτονόητη. Σε ένα άρθρο μου στο ΒΗΜΑ είχα επισημάνει ορισμένες σκέψεις της διάσημης αρθρογράφου και συγγραφέως με δυο Πούλιτζερ για το έργο της Ελίζαμπεθ Κόλμπερτ.

“Ο ορθός λόγος δεν είναι επίκτητος. Αποκτάται μέσω της εξελικτικής διαδικασίας.. Ο ορθός λόγος δεν εξελίχθηκε από τη λύση αφηρημένων λογικών προβλημάτων, αλλά για τη λύση των προβλημάτων που θέτει η ζωή ..Η «επιβεβαίωση της προκατάληψης» (confirmation bias). Οι προκαταλήψεις που όλοι κουβαλάμε μας οδηγούν στο να ενστερνιζόμαστε πληροφορίες οι οποίες στηρίζουν τη διαδικασία απόρριψης των πληροφοριών που αντιτίθενται στις προκαταλήψεις μας.. Η «ψευδαίσθηση της γνώσης» (knowledge illusion) είναι ένα ακόμα στοιχείο που στηρίζει τον λαϊκισμό...”

Με βάση αυτές τις σκέψεις μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει τους λόγους αποτυχίας του κ. Τσίπρα τόσο στην διακυβέρνησή του, όσο και στην αντιπολιτευτική του τακτική. Κι έτσι τον εγκατέλειψαν ψηφοφόροι και θα τον εγκαταλείψουν και άλλοι, ιδιαίτερα τώρα που εμφανίστηκε ο κ. Ανδρουλάκης.

Η φυσιολογική  φθορά μιας κυβέρνησης που μέχρι τώρα τοποθετείται στους αναποφάσιστους, οι οποίοι δεν δείχνουν ενθουσιασμένοι στο να στηρίξουν ένα κόμμα που στο πρόσφατο παρελθόν πολιτεύτηκε με όρους γκρουπούσκουλου και μάλιστα εκδικητικού. Να θυμίσω την παραπομπή των “δέκα” για την υπόθεση Νοβάρτις, την αυταπάτη του πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησής του, την απόπειρα απόκτησης του ελέγχου των ΜΜΕ και τόσα άλλα, για τα οποία δεν δόθηκαν απαντήσεις. Και κυρίως επειδή οι δυο αρχές για την υπερίσχυση του ορθού λόγου βρίσκονται στην αντίπερα όχθη της βολονταριστικής ιδεολογίας του. Απόδειξη το περιβάλλον του, ο στενός πυρήνας, παραμένει ο ίδιος. Ούτε οι γέφυρες, ούτε οι ομπρέλες δεν φάνηκαν ικανές να ανταποκριθούν στις αξίες που ενστερνίζεται η κοινωνία. Στο μεταναστευτικό, στην Παιδεία, στην ασφάλεια των πολιτών, δεν θέλει και μάλλον δεν μπορεί να γίνει πειστικός. Τα ίδια πρόσωπα κυριαρχούν στην Βουλή, στο κόμμα και στα  ΜΜΕ.

Όμως με ενάμιση κόμμα η Δημοκρατία μας πάσχει. Το ερώτημα πλέον τίθεται στον κ. Ανδρουλάκη. Θα μπορέσει να αναδειχθεί και να αναγνωριστεί ως κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης και κόμμα εξουσίας; Θα μπορέσει να ξαναενώσει το κόμμα και αν ναι πώς θα μπορέσει να το κάνει ισχυρό ισορροπώντας τις τάσεις που αναπόφευκτα συνυπάρχουν σε κόμματα εξουσίας; Είναι βέβαιο ότι οι αρχές που προανέφερα-η ψευδαίσθηση της γνώσης και η επιβεβαίωση της προκατάληψης- όταν συνειδητοποιούνται από την ηγεσία και αποτυπώνονται στην πολιτική της γίνονται αντιληπτά από την κοινωνία. Μια κοινωνία κουρασμένη, ανασφαλή και φοβισμένη για το οικονομικό της μέλλον και των παιδιών της έχει ανάγκες που ξεπερνούν τις δυνατότητες της χώρας μας, παρά τις καλές προοπτικές που δίνουν τα στοιχεία. Η τεκμηριωμένη κριτική στην κυβέρνηση είναι πιο ισχυρή από την κραυγαλέα και λαϊκίστικη αντιπολίτευση. Και ο φόβος δεν είναι μόνο σε σχέση με όσα προαναφέραμε. Η υπερψήφιση των αμυντικών δαπανών από  το ΠΑΣΟΚ - Δημοκρατική παράταξη συμβαδίζει με την κυβερνητική πολιτική για ισχυρή αποτρεπτική Άμυνα και η εύρυθμη λειτουργία της Εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες συμβαδίζουν με την Ελλάδα που επιθυμεί να παραμείνει και να πρωταγωνιστήσει στην υπό διαμόρφωση νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Ο κ. Μητσοτάκης τα κατάφερε ως ένα βαθμό. Ο κ. Τσίπρας όχι. Στο χέρι του κ. Ανδρουλάκη είναι να ενισχύσει και να ακολουθήσει τις σοσιαλδημοκρατικές αρχές και την πρόοδο. Έχει τα φόντα και θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο την προσπάθειά του αν δεν φοβηθεί να προσκαλέσει στο κόμμα αξιόλογα στελέχη και να επανακάμψουν στην ευρύτερη παράταξη, ώστε να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας.

Πηγή: www.tanea.gr