Ήταν στις ανακρίσεις για τις γνωστές δίκες της Μόσχας, όταν ακούστηκε η τρομαχτική υπόμνηση του εισαγγελέα Βισίνσκι: «Δεν με ενδιαφέρει η αλήθεια, αλλά η ομολογία σου ότι είσαι προδότης». Και αυτό, για να κατασκευαστεί ο «τέλειος προδότης». Διότι οι «προδότες» ήταν η μόνη λύση, προκειμένου να δικαιολογηθεί η οικονομική αποτυχία του σταλινικού παραληρήματος.
Την ίδια ακριβώς ανάγκη «προδοτών», είχε και το δικό μας «αντιμνημονιακό μέτωπο», προκειμένου και αυτό να πείσει για τα δικά του παραληρήματα. Τα οποία έλεγαν ότι δεν υπήρχε κρίση στη χώρα, αλλά την έφεραν τεχνητά οι «προδότες», με την συνωμοσία των μνημονίων.
Και οι «προδότες» επινοήθηκαν και κατασκευάστηκαν! Ήταν οι δημόσιοι εκείνοι λειτουργοί που, με σπάνια αποθέματα ήθους – κάτι σαν «βεμπεριανοί» υπάλληλοι – τόλμησαν να πουν την αλήθεια για το έλλειμμα της χώρας.
Τον ρόλο του συλλογικού «Βισίνσκυ» – χωρίς αυτόν δεν προχωρά η ιστορία – ανέλαβε ένας σκοτεινός και ανορθολογικός θύλακας της δικαιοσύνης. Κάτι σαν κακέκτυπο του «δικαστικού μακαρθισμού». Και τότε ανατράπηκαν όλα!
Έτσι, ασκήθηκαν θηριώδεις διώξεις και ακολούθησε πολυετής περιπέτεια των θυμάτων τους, με βάση παραληρήματα, οράματα και φαντασιώσεις, αυτόκλητων «εμπειρογνωμόνων». Από τους οποίους κάποιοι, με τον τρόπο αυτό, συγκάλυπταν το δικό τους έγκλημα, αφού ήταν οι δράστες της μεγάλης απάτης των «Ελληνικών στατιστικών» («Greek statistics»), που είχαν αναχθεί σε διεθνές στερεότυπο του ψεύδους. Άλλος πάλι, για διαφορετικούς λόγους, ισχυριζόταν, ότι «…η χώρα μας είχε ένα από τα μικρότερα ελλείμματα στην ΕΕ και αυτό ήταν 3,9%». (Ευτυχώς δεν το έμαθαν οι Γερμανοί, αφού τότε θα κινδυνεύαμε να μας ζητήσουν και οικονομική βοήθεια).
Και η ιστορία, είχε και μία από τις μεγαλύτερες ατιμίες της μεταπολίτευσης: Ενώ η «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση, ακόμη και για την σύνταξη του προϋπολογισμού, χρησιμοποιούσε ως απολύτως αξιόπιστα τα στοιχεία των διωκομένωνων, ταυτόχρονα, μέσω της «Αυγής», διακήρυσσε: «Εξαπάτησαν τη χώρα και τους Έλληνες με ψεύτικα στοιχεία, συμπράττοντας με ξένα συμφέροντα». Έτσι, η δικαιοσύνη πήρε το μήνυμα και από την κυβέρνηση. Τότε ακριβώς, το αδιανόητο έγινε δυνατό, αφού καταργήθηκαν όλα τα νομικά, λογικά και ηθικά αυτονόητα.
Έτσι φτάσαμε να δούμε σε εισαγγελικό κείμενο, ότι η ζημιά που προκάλεσαν στο ελληνικό δημόσιο οι «προδότες» της ΕΛΣΤΑΤ, ήταν το «κούρεμα» του χρέους και το χαμηλότοκο δάνειο που έλαβε η χώρα, για να αντικαταστήσει το προηγούμενο υψηλότοκο!
Εκείνη ήταν η πιο κρίσιμη ανθρώπινη στιγμή για τα θύματα της «αντιμνημονιακής» δικαιοσύνης. Διότι, απέναντι στην παντοδυναμία του ανορθολογισμού, δεν υπάρχει άμυνα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα θύματα κάθε δικαστικής πλεκτάνης, σκέφτονται όπως ο μελλοθάνατος του Βισίνσκι: «Υπάρχει κάποια μεγάλη θαρραλέα σκέψη της Γενικής Εκκαθάρισης….». Και τα δικά μας θύματα, δεν ήταν εξαίρεση. Ζούσαν με φαρμακευτική στήριξη. Που πάει να πει ότι εκτός από τον Ρασπούτιν, είχαμε και κάτι χειρότερο: Τον «Βισίνσκι». Για τον οποίο υπάρχει περίεργη σιωπή.
ΥΓ Πρόκειται για την εξιστόρηση και του προσωπικού μου βιώματος, ως συνηγόρου υπεράσπισης. Εν τέλει η δικαιοσύνη, με ένα Βούλευμα σπάνιου νομικού και πνευματικού ήθους, αλλά και επάρκειας, έσωσε τον εαυτό της.