Η ετερόκλητη σύνθεση του κυβερνητικού μάγματος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (σταλινογενείς, αυριανιστές και ακροδεξιοί εθνικιστές),  δεν ήταν χωρίς συνέπειες για τη χώρα.

Αφού ήταν αυτό που τους οδήγησε σε μία πρωτοφανή «ασιτία των ιδεών», καθ’ όλη την κυβερνητική τους θητεία.

Η οποία «ασιτία των ιδεών», ήταν η συνθήκη που δεν επέτρεψε να αναδειχθεί από την εν λόγω κυβερνητική παράταξη κάποιος, με τα χαρακτηριστικά του βεμπεριανού  ηγέτη. Ενός δηλαδή ηγέτη, που «στοιχειωμένος» από την ηθική της ευθύνης, προσφέρει τον εαυτό του στο «κάλεσμα» της πολιτικής, αδιαφορώντας για το χειροκρότημα.

Ήταν όμως ταυτόχρονα και η συνθήκη, η οποία ανέδειξε τον αντίποδα του βεμπεριανού ηγέτη. Έναν χαρισματικό ηθοποιό  – κατ’ άλλους ο μίμο – ο οποίος έπαιξε τον ρόλο του ηγέτη. Πρόκειται για τον κ. Τσίπρα. (Για τον «ηθοποιό» ως ηγέτη, Κ. Καστοριάδης, «Η άνοδος της ασημαντότητας», εκδόσεις «Ύψιλον»).

Όμως, ακόμη και η πιο κυνική εξουσία, έστω και αν την εκπροσωπεί ένας χαρισματικός ηθοποιός, «νομιμοποιείται» κυρίως από τις ιδέες που παράγει ή προτείνει. Γι’ αυτό ακριβώς, όταν λείπουν οι ιδέες και έχουμε το φαινόμενο της «ασιτίας των ιδεών», δημιουργούνται υποκατάστατα, που εμφανίζονται σαν ιδέες.

Έτσι λοιπόν, ταυτόχρονα με την ανάδειξη του «ηθοποιού» στη θέση του ηγέτη, επινοήθηκε και το υποκατάστατο των ιδεών, το οποίο ήταν συμβατό με τον εν λόγω «ηγέτη – ηθοποιό».

Και αυτό ήταν μία νέα «μεγάλη ιδέα». Ο πόλεμος κατά της γλώσσας. Με ένα μάλιστα σκοπό: να ρευστοποιηθούν οι λέξεις, ώστε άλλο να σημαίνουν το πρωί, άλλο το μεσημέρι και άλλο το βράδυ, ανάλογα με τις προπαγανδιστικές ανάγκες της νέας εξουσίας.

Με «όπλο» λοιπόν την ρευστοποίηση της γλώσσας και το νοηματικό χάος που προκάλεσαν, πέτυχαν τερατουργήματα. Ενδεικτικά:

Μας τρέλαναν με τη δήθεν «σκληρή διαπραγμάτευση»! Ώσπου μάθαμε ότι όταν λένε «σκληρή διαπραγμάτευση», δεν εννοούν «σκληρή διαπραγμάτευση», αλλά την αυτογελοιοποίηση του Βαρουφάκη – τέτοια μάλιστα, ώστε να μην τον ακούει κανείς εταίρος – και την αφασία Τσίπρα, μπροστά στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Μας τρέλαναν με τους «προηγούμενους, που μας έφεραν ως εδώ». Έλα όμως που με την έκφραση αυτή δεν εννοούν τους «προηγούμενους, που μας έφεραν ως εδώ»! Και αυτό γιατί οι ανάγκες της προπαγάνδας επέβαλαν, κάποιοι «προηγούμενοι» να μην είναι καν προηγούμενοι!

Έτσι, δεν ήταν προηγούμενοι: Ο πρώην υπουργός κ. Καμένος. Ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής. Όλο το Τσοχαντζοπουλικό ΠΑΣΟΚ. Όλοι οι «κηπουροί» του Γιώργου Παπανδρέου. Ώσπου ήρθε η σειρά του και του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο οποίος «αναστήθηκε», όταν ο κ. Τσίπρας μεταμφιέστηκε σε μίμο του. Και η κωμωδία συνεχίζεται.

Εκεί όμως που η μάχη της ρευστοποίησης των λέξεων μεγαλούργησε, είναι στα θέματα της διαφθοράς. Όπου, όταν βρέθηκαν μπροστά στο πραγματικό σκάνδαλο του φαρμάκου – εδώ εντάσσεται και η υπόθεση “Novartis” – με την τερατώδη διόγκωση της φαρμακευτικής δαπάνης, αντί να το αποκαλύψουν, το συγκάλυψαν!

Και αυτό, επειδή οι δράστες ήταν πολλοί – κυρίως γιατροί με τις υπερσυνταγογραφήσεις – οι οποίοι όμως έχουν και ψήφο και επιρροή!

Για να συσκοτίσουν λοιπόν το έγκλημα της εκ μέρους τους συγκάλυψης του πραγματικού σκανδάλου, άλλαξαν την έννοια του σκανδάλου, ρευστοποιώντας πάλι όλες τις σχετικές λέξεις!

Έτσι ονόμασαν σκάνδαλο, αντί του πραγματικού σκανδάλου, μία δική τους εκ του μηδενός επινόηση!  Ότι δήθεν δράστες της διόγκωσης της φαρμακευτικής δαπάνης δεν ήταν αυτοί που την διόγκωσαν, αλλά οι εμβληματικοί πολιτικοί τους αντίπαλοι! Και πρωτίστως, όσοι τη μείωσαν!

Συνεργοί τους σ’ αυτό ως «μάρτυρες», άτομα με προφανώς ιδιοτελείς σκοπούς, τα οποία φέρεται να οργάνωσε ως μάρτυρες, δικηγόρος! Ενώ στο νομικό μας σύστημα δεν υπάρχει η έννοια του «συνηγόρου μαρτύρων»! (Δεν θα υιοθετήσω όσα άλλα προσάπτονται στον εν λόγω δικηγόρο. Αρκεί η προβαλλόμενη παράδοξη ιδιότητα του «συνηγόρου μαρτύρων» και η δράση των εν λόγω μαρτύρων).

Και αφού ολοκλήρωσαν το έργο τους, δια του αρμόδιου – και ελεγχόμενου εν προκειμένω – υπουργού, αυτοπροβλήθηκαν και ως «μεγάλοι δημιουργοί». Αφού ονόμασαν την δική τους δημιουργία, δηλαδή το φανταστικό σκάνδαλο που επινόησαν, ως «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του Ελληνικού κράτους»!

Και τώρα, επειδή ερευνάται η ευθύνη – όχι η καλλιτεχνική βεβαίως, που και αυτή υπάρχει, διότι η συνωμοσία που εξύφαναν ήταν εξαιρετικά κακόγουστη κατασκευή, αλλά για την σκευωρία της κατασκευής ανύπαρκτου σκανδάλου – απαντούν με την πιο φρενήρη ανορθολογικότητα: Καταγγέλλουν ότι έτσι δεν εξετάζεται το πραγματικό σκάνδαλο!

Που πάει να πει ότι ο «πόλεμος των λέξεων» συνεχίζεται…