Δεν είναι γνωστό αν -και πότε- θ’ αρχίσει να παράγει και πάλι ατσάλι το εργοστάσιο της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο.

Το μόνο γνωστό είναι ότι το ΚΚΕ, στο όνομα δήθεν των εργαζομένων του εργοστασίου, οργάνωσε μια προεκλογική σύγκρουση διαρκείας, με στόχο την πολιτική του επιβίωση.

Γιατί βέβαια, όπως κάθε φορά που επικρατεί η κομματική σκοπιμότητα, οι εργαζόμενοι δεν κέρδισαν τίποτα.

Αντίθετα, παρέμειναν για περισσότερο από 9 μήνες όμηροι μιας αμφίπλευρης, ακραίας αδιαλλαξίας και βίωσαν, μέσα από εκβιαστικά διλήμματα, καταστάσεις οικονομικού και κοινωνικού αδιεξόδου στις συνθήκες της σημερινής βαθιάς κρίσης.

Πολλοί απ’ αυτούς έχασαν και τη δουλειά τους.

Κι όλα αυτά για προεκλογικούς λόγους, μήπως και το παραπαίον πολιτικά και ιδεολογικά Κόμμα, αποκομίσει κάποια εκλογικά οφέλη…

Είναι κρίμα που ένα ιστορικό κόμμα, μη μπορώντας να τα βάλει άλλο με την πραγματικότητα, δίνει τα τελευταία χρόνια σκληρή μάχη στα γιαπιά των οικοδομών, στις μπουκαπόρτες των κρουαζιερόπλοιων και στις εισόδους των εργοστασίων, για να παρασύρει μαζί του στην καταστροφή ολόκληρη τη χώρα.

Η νέα (;) ανερχόμενη αριστερά της ελληνικής κοινωνίας, έχει άλλα σχέδια.

Βλέποντας δύο ιστορικά γειτονικά της ρεύματα να ολοκληρώνουν τον κύκλο τους, αποφάσισε να τα διαδεχτεί με τη μορφή «δύο σε ένα»!

Συνδύασε απόλυτα το στείρο αρνητισμό του ΚΚΕ, με τον κομματικό κρατισμό του ΠΑΣΟΚ, παρουσιάζοντας ένα ελκυστικό κοκτέιλ ακινησίας, σε μια κοινωνία που νοιώθει το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της…

Μόνον έτσι εξηγείται η μανιασμένη και ολομέτωπη επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ (καταγγελίες, εξεταστικές επιτροπές, απειλές κ.λπ.) σε κάθε προσπάθεια ν’ αλλάξει κάτι σ’ αυτόν τον τόπο.

Και δεν αναφέρομαι, φυσικά, στην αντίθεση με το μνημόνιο, δικαίωμα κάθε πολιτικής δύναμης, αλλά στην αντίθεση με οποιαδήποτε προοδευτική αλλαγή στο σημερινό κατεστημένο, που μας οδήγησε στην κρίση και στο ίδιο το μνημόνιο!

Μια ολόκληρη γενιά, αναλώσαμε πολλά και πολύτιμα χρόνια της ζωής μας στα (κομμουνιστικά) κόμματα και τα διάφορα μέτωπα και συνασπισμούς της αριστεράς.

Με τις υπερβολές μας, ακραίες καμιά φορά, τις λαθεμένες, συχνά, εκτιμήσεις μας, τις μεγάλες αυταπάτες και τα απραγματοποίητα οράματά μας.

Με τους Μαγιακόφσκηδες, που ανάγκαζαν τον ουρανό να βγάζει το καπέλο του… όταν περνάγανε, με τους Οστρόφσκηδες που (νόμιζαν ότι) «έτσι δενότανε τ’ ατσάλι»…

Όλα όμως γίνονταν για να φέρουμε τη δημοκρατία, για να έχουμε περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, για να πάει η Ελλάδα ένα βήμα μπροστά!

Πολύ φοβάμαι ότι η επόμενη -κυρίως- γενιά, στη μεγάλη σύγκρουση που ήδη ξεκίνησε, ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση, δεν θα έχει την αριστερά μαζί της…

Δεν θα μπορεί να μιλάει καν, όπως το κάναμε εμείς με κατανόηση, για «παραδοσιακή αριστερά».

Γιατί, δυστυχώς και γι’ αυτήν και για το μέλλον της χώρας, θα έχει απέναντί της μια αριστερά, που θα επενδύει στην απόλυτη άρνηση και στην ολική καταστροφή.

Μια συντηρητική αριστερά!