Διάβασα την ανακοίνωση του Γιώργου Παπανδρέου για τα τελευταία συμπτώματα βίας και συμφώνησα απόλυτα. Ξεκάθαρος λόγος, με άμεση πολιτική και ιδεολογική στόχευση. Μια ευθεία καταγγελία των φασιστοειδών και των κινδύνων που απειλούν την κοινωνία μας από τη δράση τους.
Μου ’ρθαν αυθόρμητα στο μυαλό οι σκέψεις που είχα κάνει τότε, όταν ο Γ.Π., ως υπουργός εξωτερικών, έπαιρνε σοβαρές διεθνείς πρωτοβουλίες και συνέβαλλε αποφασιστικά στην αλλαγή του πολιτικού κλίματος με την Τουρκία. Θυμήθηκα, ακόμη, τις θέσεις που έπαιρνε για μια σειρά από θέματα, όπως η οικολογία, τα ναρκωτικά, η ανάγκη διαχωρισμού κράτους – εκκλησίας κ.λπ.
Να δεις, έλεγα, που το δι-οικογενειακό πολιτικό μας σύστημα – ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το λένε δικομματικό – θα το’βρει από ένα οικογενειακό μέλος!
Ύστερα ήρθε η προεδρία. Ο κομματικός μηχανισμός έπεσε με τα μούτρα πάνω στο νέο αρχηγό. Πολιτικά και συνδικαλιστικά στελέχη, δεν φαίνονταν διατεθειμένα να διακινδυνεύσουν το μέλλον τους με… ασύμβατες κοινωνικά ενέργειες και προτάσεις. Οι φίλοι απαίτησαν να εξαργυρώσουν τη συμπαράστασή τους – που κι αυτή είχε δοθεί με το αζημίωτο – τα… πέτρινα χρόνια. Η οικογένεια αδημονούσε και πίεζε.
Ο… αντιεξουσιαστής Παπανδρέου, τα ’δωσε όλα. Στηρίχτηκε για την επανεκλογή του σε όσους ήταν ακριβώς στον αντίποδα των θέσεών του, απομόνωσε και απομάκρυνε αυτούς στους όποιους θα μπορούσε να στηριχτεί. Έγινε ανασφαλής και καχύποπτος. Καταλύθηκε κάθε καταστατική και ηθική έννοια δημοκρατικής λειτουργίας του ΠΑΣΟΚ.
Θα μπορούσε να κυβερνήσει την Ελλάδα βαδίζοντας στο δρόμο που είχε ανοίξει ο Σημίτης. Προτίμησε το δρόμο του πατέρα του…
Ο Παπανδρέου δεν είναι, εδώ και κάποιους μήνες, πρωθυπουργός της χώρας. Σε λίγο θα πάψει να είναι και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ο κομματικός μηχανισμός πιάνει σιγά-σιγά δουλειά δίπλα στο νέο πρόεδρο… Οι φίλοι τον παράτησαν – τον παρατούσαν συγκεκριμένα κάθε φορά που φεύγανε από τα Υπουργεία τους, από τα ΙΣΤΑΜΕ… κ.λπ., χωρίς να παραλείπουν να τον… στολίζουν κατάλληλα. Η οικογένεια έκανε το 3 στα 3 (Γεώργιος – Ανδρέας – Γιώργος) και δεν έχει άλλη απαίτηση…
Ίσως τώρα, που νοιώθει ότι δεν έχει πια άλλη υποχρέωση στο όνομά του πέραν της υστεροφημίας του, να ξαναθυμηθεί κι αυτός τον Γιώργο.
Μόνο που, τώρα πια, δεν έχει καμιά σημασία.
Μια σημαντική ευκαιρία, σε μια κρίσιμη για τη χώρα στιγμή, χάθηκε οριστικά.
Και για τον ίδιο και – το χειρότερο – για την Ελλάδα!