Συμπληρώνονται επτά χρόνια από τον θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και όσο περνά ο καιρός η απουσία του γίνεται περισσότερο αισθητή, τη συνειδητοποιούμε ξανά και ξανά με νέους τρόπους και νέες σκέψεις.

Έχει κάποια μελαγχολία να αναπολεί κανείς το ίχνος που άφησε στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς και τα πολλά διορατικά που είπε χωρίς ποτέ να ακουστούν πέρα από τα όρια μιας προοδευτικής μεταρρυθμιστικής μειοψηφίας.

Έχει ακόμη μεγαλύτερη μελαγχολία η διαπίστωση ότι αν υπήρχε σήμερα μια προσωπικότητα με τα χαρακτηριστικά του Μιχάλη Παπαγιαννάκη που μπορούσε να εκφράσει τον βαθύ ευρωπαϊσμό, την πίστη στον εκσυγχρονισμό της χώρας, οικονομικό ορθολογισμό με έγνια για την κοινωνική δικαιοσύνη, μεταρρυθμιστική διάθεση με έμφαση στην άμβλυνση των ανισοτήτων – τότε πολλά μπορεί να ήταν διαφορετικά και καλύτερα.