ΜΠΟΡΕΙ μια πολιτική δολοφονία να αφήνει αδιάφορο ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης; Μπορεί ένα κόμμα που χαρακτηρίζεται από τις πολιτικές, αστυνομικές και δικαστικές αρχές ως εγκληματική οργάνωση να συγκρατεί το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής του πελατείας;

Κατά τα φαινόμενα μπορεί! Η Χρυσή Αυγή, όπως δείχνουν οι περισσότερες δημοσκοπήσεις, πέφτει, αλλά δεν καταρρέει, καταβάλλοντας ένα “λελογισμένο” τίμημα για όσα φρικώδη βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, μπορούμε να επαναπαυθούμε στο συμπέρασμα ότι οι οκτώ στους δέκα πολίτες θεωρούν επιβεβλημένες τις διώξεις των ηγετών της οργάνωσης, ενώ επτά στους δέκα χαρακτηρίζουν τη Χρυσή Αυγή απειλή για τη δημοκρατία… Αν θέλουμε να το δούμε μισοάδειο, απλώς θα… μελαγχολήσουμε. Το 20% της κοινής γνώμης θεωρεί ότι η ηγετική ομάδα του κόμματος κακώς συνελήφθη, ενώ το 26,5% θεωρεί ότι η παρουσία της δεν ενέχει καμία απειλή για τους δημοκρατικούς θεσμούς…

ΚΑΠΟΥ ΕΔΩ, το ποτήρι σπάει. Διότι, όταν η κοινωνία -ή, έστω, ένα σημαντικό τμήμα της- νομιμοποιεί ή δεν αποδοκιμάζει συμπεριφορές που κουρελιάζουν κάθε έννοια συνταγματικής τάξης, ραγίζει στη βάση του το πολιτικό και κοινωνικό οικοδόμημα, πάνω στο οποίο στηρίχτηκε ολόκληρη η μετάβαση από τον επτάχρονη νύχτα της χούντας στον κοινοβουλευτισμό.

Κινδυνολογούμε; Καθόλου! Με νωπές τις πληγές που άνοιξε η οικονομική κρίση, το κομματικό σύστημα να τρεκλίζει και τη μεταπολίτευση να κείτεται ξέπνοη στο καναβάτσο του λαϊκισμού, η εφιαλτική προοπτική της ισοπέδωσης των δημοκρατικών σταθερών προβάλλει απειλητικά στη γωνία.

ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν είναι το μνημόνιο που ξυπνά τον εφιάλτη. Είναι ο εφιάλτης που βρήκε “μαξιλάρι” το μνημόνιο, για να ξεπροβάλει από το σκοτάδι στη σκηνή. Μοιάζει απίστευτο, αλλά συμβαίνει: οι νοσταλγοί χειροκροτούν, το θέατρο στάζει μίσος, η παράσταση κόβει εισιτήρια… Αυτό είναι και το χειρότερο: διότι ασχέτως, Χρυσής, Μαύρης ή Γκρίζας Αυγής – ή όποιου άλλου μορφώματος ήθελε να τη διαδεχτεί ανοιχτά ή συγκεκαλυμμένα – η κοινωνική βάση που στηρίζει και χειροκροτεί μοιάζει να έχει διαμορφωθεί.

ΚΑΠΟΥ ΕΔΩ, το παραμύθι τελειώνει: ο μύθος της δημοκρατικής και αντιρατσιστικής Ελλάδας, με τα ισχυρά αντισώματα και τα προοδευτικά αντανακλαστικά, οδεύει προς απόσυρση, όχι μόνο υπό τα παραγγέλματα της Χρυσής Αυγής, αλλά και υπό τα επιφωνήματα των… Παπαδόπουλων της διπλανής πόρτας. Θέλουν, δεν θέλουν, πολιτικός κόσμος και κοινωνία οφείλουν να ξαναπιάσουν το νήμα της δημοκρατίας από την αρχή…