Όσο κι αν επιδιώκει να μας προκαταλάβει ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος ότι δεν θέλει να εξισώσει τους σημερινούς κρατούμενους με τους αγωνιστές κατά της χούντας και την δικτατορία των συνταγματαρχών με τη Δημοκρατία μας, η ανάρτησή του τον προδίδει: «Αν έκανε αυτή την υπέρβαση η χούντα του Παπαδόπουλου, και μάλιστα σε μια στιγμή που αισθανόταν παντοδύναμη, γιατί και πόσο ακόμη θα πρέπει να είναι δέσμια μιας εκδικητικής πολιτικής μια δημοκρατία στερεωμένη και βέβαιη για τον εαυτό της; Μήπως θα πρέπει να τεθεί το ζήτημα μιας γενναίας ιστορικής εκκαθάρισης εκκρεμοτήτων που ανήκουν πλέον στο παρελθόν;»
Έχει κάθε δικαίωμα ο κ. καθηγητής να εκφράζει δημόσια τις απόψεις του, ακόμα και αυτές που, όπως προβλέπει και ο ίδιος στην ανάρτησή του, «ενδεχομένως θα θεωρηθούν βέβηλες». Όπως για παράδειγμα την άποψη ότι οι καταδικασμένοι για την εγκληματική τους δράση μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, έστω κι αν παραμένουν αμετανόητοι και δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τη δράση για την οποία καταδικάστηκαν. Δικαιούται επίσης να θέτει τις απόψεις του στη διάθεση των κομματικών επιλογών τις οποίες υπηρετεί.
Δεν δικαιούται, ωστόσο, να υιοθετεί και να επαναφέρει στο προσκήνιο τις απόψεις των εχθρών της Δημοκρατίας που οδήγησαν στις τραγωδίες της μεταπολίτευσης. Δεν δικαιούται να προσβάλλει τη Δημοκρατία ζητώντας της να γίνει το ίδιο γενναιόδωρη με τη χούντα. Δεν δικαιούται - και δεν είναι ο πρώτος από τον πολιτικό αυτό χώρο που το κάνει - να προσβάλλει τη Δικαιοσύνη αναγνωρίζοντας σε ποινικά αδικήματα ιδεολογικά και πολιτικά κίνητρα. Και δεν μπορεί να προσβάλλει τη μνήμη του Αλέκου Παναγούλη εξομοιώνοντάς τον με τον καταδικασμένο για ποινικά αδικήματα Γιάννη Μιχαηλίδη.
Η τελευταία φράση της ανάρτησης του κ. καθηγητή είναι η πιο προκλητική κι επικίνδυνη. Τι υπονοεί με την πρότασή του για μια «γενναία ιστορική εκκαθάριση εκκρεμοτήτων που ανήκουν πλέον στο παρελθόν;» Μήπως η η χορήγηση αμνηστίας στον Γιάννη Μιχαηλίδη, περιλαμβάνει και τους καταδικασθέντες για τα εγκλήματα της 17ης Νοέμβρη και γενικότερα της προκλητικά αμετανόητης ακόμα και σήμερα τρομοκρατίας που κατά τον Αντώνη Λιάκο δεν είναι παρά μια απλή εκκρεμότητα του παρελθόντος;