Και στην περίπτωσή μας ο νέος δεν είναι καν ωραίος. Ο λόγος για τη σύγκριση Σημίτη – Τσίπρα. Μια σύγκριση «άδικη» για τον Τσίπρα, γιατί τα μεγέθη είναι οφθαλμοφανώς άνισα, αναπόφευκτη όμως εκ των πραγμάτων. Δεν αναφέρομαι στις φυσιολογικές πολιτικές διαφορές, αναφέρομαι σε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Μου το περιέγραψε ένας φίλος, σταθερός για χρόνια στο ΠΑΣΟΚ, που την οκταετία δεν ήταν πολιτικός φίλος του Σημίτη. «Την άλλη μέρα της συνέντευξης η μάνα μου, 85 χρόνων, μου είπε: -Αγόρι μου, πρέπει να σου πω ότι μετά από χρόνια αισθάνθηκα καλά. Πώς να στο πω, αισθάνθηκα εμπιστοσύνη-».
Εμπιστοσύνη, η λέξη κλειδί για έναν ηγέτη. Εμπιστοσύνη όχι μόνο από τους δικούς του αλλά και από εκείνους που δεν τον ψηφίζουν. Εμπιστοσύνη που ενισχύει την πολιτική ηγεμονία. Το μεγάλο πρόβλημα του Τσίπρα είναι ότι και όταν έδειχνε πανίσχυρος κέρδιζε ψήφους, ποτέ όμως την πολιτική ηγεμονία. Και τώρα που δεν υπάρχει πλέον ίχνος εμπιστοσύνης η κατάρρευση είναι ραγδαία. Λένε πολλοί ότι «ο άνθρωπος είναι το στυλ του». Υπερβολή, αλλά είναι γεγονός ότι από το στυλ μαθαίνεις πολλά για τον άνθρωπο. Με τη συνέντευξη Σημίτη πολλοί διαπίστωσαν με έκπληξη πόσο τους έχει λείψει αυτή η συμπεριφορά.
Η δωρική διατύπωση, ο κάπως κομπιαστός αλλά απολύτως κατανοητός λόγος, η ψυχραιμία και η ηρεμία του που εδράζονται στη γνώση των πραγμάτων, το περίφημο μπλοκάκι (στη συνέντευξη αντικαταστάθηκε με πίνακες και σχεδιαγράμματα) που περικλείει μόχθο, επιμέλεια και ευθύνη απέναντι στον τόπο και στους ανθρώπους. Γιατί, όπως είπε ο ίδιος, «είχε μια δουλειά να κάνει» και αυτό θέλει σχέδιο και προσήλωση. Για κακή του τύχη ο Τσίπρας την επομένη μιλούσε στη Βουλή. Κραυγαλέος, χωρίς ουσία, εριστικός και διχαστικός. Ανίκανος να σχεδιάσει το μέλλον, τσαλαβουτάει στο παρελθόν με πυξίδα τις εξεταστικές επιτροπές. Και άλλες εξεταστικές επιτροπές, περισσότερες εξεταστικές επιτροπές. Αντί να απευθυνθεί στο έθνος, απευθύνθηκε αποκλειστικά στην παραπαίουσα Κοινοβουλευτική του Ομάδα, η οποία αναζητά απεγνωσμένα μια χειρολαβή, μια δικαιολογία, ένα πρόσχημα για να κοιταχτεί στον καθρέφτη, μέσα από τον οποίο προβάλλει όλο και περισσότερο το είδωλο του Καμμένου.
Λίγο πριν αποχωρήσει από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ο Κώστας Σημίτης ευχαρίστησε τους αρχηγούς των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Γιατί με την παρουσία τους στο Κοινοβούλιο «τον βοήθησαν στο έργο του». Δεν τον είχαν βοηθήσει και πολύ, ήθελε όμως να μιλήσει ενωτικά, ίσως εμμέσως να προειδοποιήσει για τον διχασμό που έβλεπε να έρχεται. Οταν ο Τσίπρας θα αποχωρεί, μια τέτοια σκηνή θα είναι αδιανόητη. Και το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης θα βαρύνει αυτόν. Σπέρνει ό,τι θέρισε και δυστυχώς απερίσκεπτα εξακολουθεί να καλλιεργεί.