Το ερώτημα αν η εθνική ταυτότητα απειλείται από την ευρωπαϊκή ενοποίηση, βρίσκεται στο νου και στα χείλη πολλών. Ισχυρίζομαι ότι η εθνική ταυτότητα, όχι μόνο δεν απειλείται, αλλά αντιθέτως μέσα στο ευρωπαϊκό «κουκούλι» είναι ο μόνος τρόπος να προστατευθεί. Όχι μόνο η εθνική ταυτότητα της πλειοψηφίας μέσα σε ένα κράτος, αλλά και οι ιδιαίτερες ταυτότητες επιμέρους εθνικών, γλωσσικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών μειονοτήτων και ομάδων. Διότι, όπως γνωρίζουμε τα περισσότερα κράτη δεν είναι ομοιογενή.
Παρομοιάζω την παγκοσμιοποίηση με έναν μεγάλο ωκεανό. Γενικά, οι ωκεανοί έχουν παίξει θετικό ρόλο στην Ιστορία. Βοηθούν στις μετακινήσεις των ανθρώπων και άρα, στην επικοινωνία, στην ανταλλαγή ιδεών, στην κυκλοφορία των αγαθών. Έχουν όμως και κινδύνους. Αυτά τα χαρακτηριστικά έχει και η παγκοσμιοποίηση.
Πώς, λοιπόν, θα πλεύσει η Ελλάδα στον ωκεανό της παγκοσμιοποίησης; Με την μικρή ελληνική βάρκα; Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πνιγεί στις άγριες φουρτούνες. ΄Η με ένα σύγχρονο, μεγάλο σκάφος, με προηγμένη τεχνολογία και πολλές δυνατότητες; Δηλαδή, με το ευρωπαϊκό σκάφος;
Επομένως, αν βγεις στον ωκεανό της παγκοσμιοποίησης μόνος σου, είναι μάλλον βέβαιο ότι θα χάσεις τις ιδιαιτερότητες σου, τη δική σου ταυτότητα. Και πιθανόν να χαθείς και ο ίδιος.
Λέω, λοιπόν, ξεκάθαρα: όσοι κηρύσσουν τον απομονωτισμό, τον εθνικισμό και την περιχαράκωση, οδηγούν κατευθείαν στην ήττα. Ήττα εθνική, με καταστροφικές συνέπειες.
Ας δούμε το παράδειγμα της Βρετανίας. Της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας στην ΕΕ. Χώρας μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Μέλος των G7. Χώρας με πυρηνικά όπλα. Με υπερπόντιες κτήσεις. Και άλλα πολλά. Σε πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, με θέμα το Brexit, αφού μίλησε η Βρετανή πρωθυπουργός, Τερέζα Μέϊ, οι υπόλοιποι ηγέτες της είπαν: περάστε τώρα έξω, για να συζητήσουμε μεταξύ μας για την τύχη σας. Και η κα Μέϊ περίμενε στον προθάλαμο για να αποφασίσουν άλλοι γι αυτήν. Φαντάζεστε ταπείνωση; Δεν μπορώ να φανταστώ φυσικά, τι θα συνέβαινε αν αντί για την ισχυρή Βρετανία, βρισκόταν στη θέση της μια μικρομεσαία χώρα, όπως η Ελλάδα.
Είναι ευτυχές το γεγονός ότι η χώρα μας βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Στη Ζώνη του ευρώ. Στην Συμφωνία Σένγκεν. Σε όλες τις ενισχυμένες συνεργασίες. Και πρέπει πάση θυσία να μείνει στον σκληρό πυρήνα!
Όμως ποια Ευρώπη μπορεί να είναι πραγματικά αποτελεσματική; Η Ευρώπη μιας διακρατικής συνεργασίας, όπως είναι σε μεγάλο βαθμό σήμερα; Ή μια Ευρώπη με ισχυρά ευρωπαϊκά όργανα, με κοινή ευρωπαϊκή κοινωνική πολιτική, με κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, με κοινή ευρωπαϊκή φορολογική πολιτική, που είναι και κάποιες από τις προτάσεις του προέδρου της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, για μια Ευρωπαϊκή Αναγέννηση;
Μερικοί δεν ζητούν διάλυση της Ε.Ε. Χρησιμοποιούν τον όρο Ευρώπη των κρατών και των εθνών. Υπενθυμίζω ότι Ευρώπη των Εθνών ονομάζεται η Ομάδα της ακροδεξιάς Γαλλίδας πολιτικού, Μαρί Λεπέν, στο Ευρωκοινοβούλιο.
Απαντώ : Στην διακρατική συνεργασία ο ρόλος των μεγάλων κρατών είναι πολύ πιο ισχυρός έναντι των μικρότερων χωρών. Αντιθέτως η λογική της Ομοσπονδίας, που στηρίζει Το Ποτάμι, είναι η σμίκρυνση των διαφορών μεταξύ ισχυρότερων και πιο αδυνάμων. Τα όργανα της Ομοσπονδίας εργάζονται για την σύγκλιση μεταξύ μεγάλων και μικρών. Έχουν ως έργο την μεταφορά πόρων από τις πιο πλούσιες συνιστώσες της Ομοσπονδίας στις πιο φτωχές. Όλες οι Ομοσπονδίες του κόσμου, ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ελβετία κλπ, έχουν αυτή την λογική.
Στηρίζοντας Το Ποτάμι στις ευρωεκλογές, ενισχύεται η πρόταση για μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, καθώς είμαστε η μόνη πολιτική δύναμη που μιλάει ανοιχτά γι αυτό. Αντιθέτως αν ψηφίσει κανείς ΝΔ , ψηφίζει τον Βαυαρό υπερσυντηρητικό, Μάνφρεντ Βέμπερ, για την προεδρία της Κομισιόν. Δηλαδή έναν πολιτικό που ήταν αντίθετος στην γερμανική οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα, τα χρόνια της κρίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι είναι ευρωπαϊκό κόμμα, αλλά στηρίζει το αυταρχικό καθεστώς Μαδούρο στη Βενεζουέλα. Ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών, Χανς Τίμερμανς, είναι φυσικά καλύτερος. Μιλάει για κοινωνική δικαιοσύνη κλπ. Αλλά αν δεν υπάρξουν κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές, με ισχυρά ευρωπαϊκά όργανα, μέσω της επιτάχυνσης της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης σε ομοσπονδιακή κατεύθυνση, δεν μπορούν να εφαρμοστούν πολιτικές για κοινωνική δικαιοσύνη και ενίσχυση των ασθενεστέρων.