Δεν γνωρίζω πού θα μπορούσε να οδηγήσει ο δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό, αν μπορούσε αυτός ποτέ να νοηθεί. Γνωρίζουμε όμως πού οδηγεί η κυβερνητική πρακτική, οι κυβερνητικές αποφάσεις, οι κυβερνητικές ρητές και άρρητες επιλογές.

Τώρα πια που όλα τα έχει παραδώσει και η ορμητική έφοδος του ΣΥΡΙΖΑ προσέκρουσε στη σωτήρια πραγματικότητα, ο αφετηριακός αρχικός στόχος και η μεταμφιεσμένη στρατηγική είναι πια μπροστά τους και μπροστά μας. Αυτό που αρχικά επιδίωξε ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται προοδευτικά η νέα πραγματικότητά μας. Η περίκλειστη χώρα που οραματίστηκε ο κ. Λαφαζάνης εξελίσσεται πια σε μικρό οικισμό του πλανήτη.

Ετσι παρατηρούμε όλες τις συμπεριφορές που αναπτύσσονται στον μικρόκοσμο κάθε οικισμού. Αυταρέσκεια. Αυθάδεια. Μικροεξουσία. Αυτοαναφορικότητα. Διαστροφή. Ψευδής παράσταση. Κατασκευασμένος κόσμος. Στενός ορίζοντας.

Ο οικισμός ως κλειστός κόσμος αγνοεί την κίνηση εκτός του, περιφρονεί ό,τι συντελείται μακριά του. Η συρρικνωτική δύναμη που αναπτύσσεται τον περισφίγγει διαρκώς και δυναμώνει τον κλοιό της ύπαρξής του. Εντός του μικρού αυτού τόπου – ο οικισμός δεν έχει σχέση με βουνά, με κάμπους, με θαλασσινούς ορίζοντες, λίγα σπίτια ή μεγάλες πόλεις – ανθούν η ψευδής ασφάλεια, η αθεμελίωτη επάρκεια, η πλαστή αυτοτέλεια. Ο οικισμός είναι τόπος συνείδησης.

Σε αυτόν τον περίκλειστο κόσμο ο ΣΥΡΙΖΑ, με δημοκρατικό δρόμο ή όχι, αναπτύσσει όσο μπορεί ακόμη μια στρατηγική καθολικής κυριαρχίας. Στον οικισμό, στη στενότητα, ευδοκιμεί η αυταπάτη της απόλυτης εξουσίας.

Χωρίς τη συνολική, θεμελιωμένη και ανυποχώρητη αμφισβήτηση αυτής της συρρικνωτικής σε επίπεδο οικισμού πολιτικής αντίληψης η ελληνική κοινωνία δεν έχει δρόμο. Οι οικισμοί δεν έχουν ούτε μονοπάτια. Και εμείς σήμερα χρειαζόμαστε λεωφόρους εξόδου.

Ο καθένας σε αυτό έχει την ευθύνη του. Μεγαλύτερη ευθύνη όμως έχουν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Ας αφήσουν  τα μικρά μέτωπα πολιτικού ακτιβισμού και ας συγκρουστούν καθολικά με την αντίληψη που κάνει τη χώρα οικισμό.