Ο νόμος 1268/82 προσδιόρισε ότι κάθε φοιτητής πρέπει να δηλώσει έναν αριθμό από μαθήματα, να τα παρακολουθήσει και μετά να έχει δικαίωμα να εξεταστεί δύο φορές σε κάθε μάθημα.
Στο επόμενο έτος δήλωνε μαθήματα πάλι και όλα ξεκινούσαν από την αρχή. Δεν αρκεί η υπόμνηση ότι κάποτε (πριν από 1, 2, 3, 10 χρόνια) το είχε παρακολουθήσει.
Με τα χρόνια φτάσαμε στο νόμο Γιαννάκου που προσδιόρισε ότι όποιος ξεπερνούσε το διπλάσιο χρόνο σπουδών έπρεπε να διαγραφεί από το πανεπιστήμιο. Έτσι κάποιος μπορούσε να μείνει μέχρι 11, 13 ή 15 χρόνια ανάλογα με τα έτη σπουδών εγγεγραμμένος.
Ο νόμος 4009/11 προσπάθησε να κάνει πιο ορθολογικό το σύστημα. Όποιος δεν δηλώνει σε δύο συνεχόμενα εξάμηνα μαθήματα θεωρείται ότι δεν ενδιαφέρεται και άρα διαγράφεται. Έλα όμως, που πολλά πανεπιστήμια ξεπέρασαν το θέμα εγγράφοντας τα ίδια τα πανεπιστήμια όλους τους φοιτητές! Θαύμα!
Μετά είπε (ο νόμος) ότι πρέπει να προσδιορίσει κάθε πανεπιστήμιο δύο χρόνια μετά από τη διάρκεια των σπουδών αν είναι κάποιος ικανός να συνεχίσει, γιατί σπουδές σημαίνουν συνέπεια, παρακολούθηση, προσπάθεια και τελικά έλεγχο της ικανότητας. Για όσους δεν μπορούν (για διάφορους λόγους) υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Ανοικτό Πανεπιστήμιο, δια-βίου εκπαίδευση, συνεχιζόμενη εκπαίδευση.
Τα περισσότερα πανεπιστήμια συνέχισαν να μην διαγράφουν τους πάντες. Τώρα να διαγράψουν όσους έφτασαν στο διπλάσιο χρόνο σπουδών. Φυσικά δεν θέλουν! Γιατί; Είναι απορίας άξιο. Όπως είναι απορίας άξιο γιατί δεν μιλά η Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας. Που ξέρει ότι όλες οι αξιολογήσεις μας ψέγουν για το ότι δεν είναι υποχρεωτικές οι παρακολουθήσεις, ότι υπάρχει ασάφεια στους κανόνες για τις σπουδές και υπάρχει μεγάλος αριθμός φοιτητών.
Τι πρέπει να γίνει; Να δώσουν όλοι εξετάσεις το Σεπτέμβριο. Έτσι που τα κάναμε (ο προηγούμενος υπουργός έχει δώσει τη δυνατότητα τριών εξετάσεων το χρόνο) να δώσουν εξετάσεις και στα μαθήματα του εαρινού εξαμήνου του 2013-14 σε μια ειδική εξεταστική μέσα στο 2014 για να τελειώσει αυτή η υπόθεση.
Όσοι δεν καταφέρουν να πάρουν πτυχίο να μεταφερθούν σε ένα ειδικό πρόγραμμα σπουδών κάθε ιδρύματος με τον τύπο και τη μορφή του Ανοικτού Πανεπιστημίου κατοχυρώνοντας τις πιστωτικές μονάδες τους. Στη συνέχεια, να κληθούν να εγγράφονται σε αυτό πληρώνοντας. Έτσι θα αποφασίσουν μόνοι τους αν αξίζει τώρα να προσπαθήσουν ή ενδεχομένως σε κάποια άλλη στιγμή να δοκιμάσουν να ολοκληρώσουν ό,τι άρχισαν. Έτσι θα ξεκαθαρίσει και το τοπίο, και κανείς δεν θα διαγραφεί και το πανεπιστήμιο θα μπορέσει να προγραμματίσει ανοικτή από απόσταση εκπαίδευση. Φυσικά με εξετάσεις, φυσικά με έλεγχο, φυσικά σε εργαστηριακές ειδικότητες με υποχρεωτικές ασκήσεις.
Το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διαιωνίσουμε μια κατάσταση διαρκών εξετάσεων και μη-παρακολούθησης. Να μετατρέψουμε δηλαδή σε ανοικτό, εξ αποστάσεως το κάθε πρόγραμμα σπουδών.