Στα παλιά καφενεία της Κέρκυρας, έθαλλε ένας ιδιαίτερος ανθρώπινος τύπος. Ο «νιοράντες». (Από το Ιταλ. ignorante = ανίδεος, αμαθής, αγράμματος). Εκείνο όμως που ανέδειξε το «νιοράντε» σε διαχρονικό «ήρωα» του κερκυραϊκού καφενείου, δεν ήταν η αμάθειά του, αλλά η διαχείρισή της. Διότι, την «υπεραναπλήρωνε» με ένα μαγικό τρόπο. Με την υπερδιόγκωση του Εγώ.
Έτσι λοιπόν, παρ’ ότι ανίδεος σε όλα, ήταν πάντα ο «ξερόλας». Ένας φαντασμένος επιδειξιομανής, ένας φιγουρατζής λιμοκοντόρος, αλλά και ανεύθυνος τερατολόγος.
Κι από «κατορθώματα»; Άλλο τίποτα. Απλώς, όλα τα είχε κάνει μακριά από το χωριό του. Άσε πόσες τον «αγάπησαν» και τον ήθελαν για γαμπρό, αλλά τους ξέφυγε την τελευταία στιγμή και γύρισε ελεύθερος στο χωριό του. Μόνο «με τα ρούχα του» βεβαίως, αφού σε όλα ήταν ανεπρόκοπος. Το τελευταίο όμως δεν το λέγαμε.
Παρ’ ότι όμως, σκηνοθετούσε επιμελώς την σπουδαιοφάνειά του, εν τούτοις στο χωριό του δεν παραπλανούσε κανέναν. Όλοι πίσω του «νιοράντε» τον ανέβαζαν, “νιοράντε” τον κατέβαζαν. Άσε που οι συγχωριανοί δεν ήθελαν ούτε για γείτονα, ένα τόσο φαιδρό πρόσωπο. Πόσο μάλλον για γαμπρό, με αποτέλεσμα στο χωριό του να μην βρίσκει ούτε προξενητή. Έτσι, ακόμη και για να παντρευτεί, έπρεπε να τρέχει σε ξένα χωριά, που δεν τον ήξεραν.
Συχνά όμως ο «νιοράντες» είχε ειδική μεταχείριση. Έτσι λοιπόν, μόλις έμπαινε στο καφενείο καμαρωτός, κάποιος θαμώνας, δήθεν τυχαία, άρχιζε τις τερατολογίες για μυθικά «κατορθώματα» άλλων συγχωριανών. Όπου οι ψαράδες δήθεν ψάρευαν φάλαινες και καρχαρίες στην παραλία, οι κυνηγοί χτύπαγαν «πεταχτά» τρυγόνια σε απόσταση χιλιομέτρων, ενώ άλλοι έπιαναν λαγούς με τα χέρια. Κάποιες όμως φορές, οι θαμώνες δεν αρκούνταν στην καζούρα, αλλά προχωρούσαν. Έτσι, όταν ακουγόταν το σύνθημα «έρχεται», εκτοξεύονταν από τα παράθυρα του καφενείου μέχρι και άδεια σακιά από αλεύρι με στόχο το «νιοράντε», τα οποία όμως είχαν πολλές φορές και άσχετα «θύματα».
Ο νιοράντες όμως, στο μεγαλείο του. Έτσι, συχνά ήθελε να αναδειχθεί μέχρι και κοινοτικός άρχοντας. Όμως, οι ψηφοφόροι μπορεί να διασκέδαζαν με τις φανφάρες του, αλλά αγαπούσαν το χωριό τους. Που πάει να πει πως δεν θα ανέθεταν ποτέ την τύχη του σε έναν φαντασμένο. Έτσι, στις εκλογές δεν εύρισκε ούτε την ψήφο του.
Και εδώ προκύπτει το μυστήριο. Διότι, οι ίδιες ακριβώς κοινωνίες πρόσφατα βρέθηκαν μπροστά σε πανελλήνιας εμβέλειας «νιοράντηδες», με πρώτο τον κ. Τσίπρα, οι οποίοι στερούνταν ακόμη και της ικανότητας να αντιληφθούν «περί τίνος πρόκειται». Γι’ αυτό και διέπρατταν θηριώδεις «νιοραντιές». Με πρώτη απ’ όλες, τη διαβεβαίωση ότι μόλις θα πρόσταζαν «τα μολύβια κάτω», θα εκβίαζαν όλη την Ευρώπη, ώστε «να μας παρακαλάει για να μας πληρώσει». Κι όχι μόνον, αλλά από πάνω θα την εξευτέλιζαν, αφού θα την υποχρέωναν να «χορεύει» στους ρυθμούς που θα έπαιζαν τα νταούλια μας, όπως με «σοβαρότητα» αυθεντικού νιοράντε, διακήρυσσε ο κ. Τσίπρας.
Παρασυρμένοι μάλιστα από την ίδια τη νιοραντιά τους, επιχείρησαν να οικειοποιηθούν και εκκλησιαστικές «αρμοδιότητες». Συγκεκριμένα, παρ’ ότι στις διδαχές της εκκλησίας περιλαμβάνεται και το θαύμα του «εν Κανά γάμου», εν τούτοις η εκκλησία στην πραγματική ζωή, επί 2.000 χρόνια συμπεριφέρεται με σοβαρότητα. Έτσι, δεν επιχείρησε καν να πείσει, για τη δυνατότητα επανάληψης του θαύματος του «εν Κανά γάμου». Και ευτυχώς, μια και αν έπειθε, αυτό θα ισοδυναμούσε με καταστροφή. Διότι οι άνθρωποι θα παραιτούνταν από κάθε προσπάθεια για παραγωγή υλικών αγαθών και θα ζητούσαν απλώς να «διοριστούν χριστιανοί», ώστε να γεμίζουν από μόνα τους τα πιθάρια με αγαθά. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, ξεπερνώντας την εκκλησία, υποσχέθηκε την επανάληψη του θαύματος του «εν Κανά γάμου» με όλες τις πολιτικές πράξεις του, όπως:
α) Όταν ανακήρυξε σε έγκλημα κάθε επένδυση, απειλώντας είτε με φυλακές, είτε με απώλεια χρημάτων, όσους είχαν την αποκοτιά να επενδύσουν στη χώρα.
β) Όταν, για να επιβεβαιώσει ότι τα αγαθά έρχονται μόνο με θαύματα, δαιμονοποίησε και την εργασία. Όταν δηλαδή, έφτασε στο σημείο να συκοφαντεί πολιτικό αρχηγό για το φοβερό έγκλημα ότι, προτού αναμειχθεί στην πολιτική, εργαζόταν ως δημοσιογράφος! Μάλιστα, θεώρησε τόσο αδιανόητο το να εργάζεται κάποιος, ώστε ονόμασε την εργασία του πολιτικού αρχηγού «διαπλοκή» και αυτόν «διαπλεκόμενο»!
γ) Όταν – παρά την ερημοποίηση της οικονομίας που προδιαγραφόταν με όσα προγραμμάτιζε – υποσχέθηκε την επιστροφή στην προ του 2009 κραιπάλη. Όταν δηλαδή με όλα αυτά, υποσχέθηκε ρητά την επανάληψη του θαύματος του εν Κανά γάμου.
Με άλλα λόγια ο κ. Τσίπρας και η ομάδα του, υποσχέθηκαν πράγματα τα οποία ουδείς νιοράντες των κερκυραϊκών καφενείων τόλμησε ποτέ να εκστομίσει, φοβούμενος το αλεύρωμα.
Και εν τούτοις, οι ίδιες κοινωνίες, οι οποίες για τις τοπικές τους υποθέσεις προστάτευαν τον εαυτό τους από κάθε νιοράντε, δεν συμπεριφέρθηκαν με τον ίδιο τρόπο απέναντι στην χώρα. Αντίθετα, επέλεξαν ως πρωθυπουργό αυτόν, που τους «πέταξε κατάμουτρα» την πρωτοφανή για την ελληνική ιστορία νιοραντιά, ότι θα κάνει την Ευρώπη «να μας παρακαλάει για να μας πληρώσει»! Τον οποίο βεβαίως, ακριβώς γι’ αυτή την νιοραντιά, όχι μόνον θα τον απέρριπταν για κοινοτάρχη του χωριού τους ως ανεύθυνο και επικίνδυνο νιοράντε, αλλά θα τον αλεύρωναν και από πάνω. Γιατί είπαμε. Το χωριό μας το αγαπάμε, γιατί είναι δικό μας. Τη χώρα όμως όχι, γιατί είναι ξένη. Άρα, μπορούμε να την παραδώσουμε ακόμη και σε νιοράντε.