Όλα δείχνουν πως ο Β Βενιζέλος μετά το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ δεν θα είναι πρόεδρος του. Εκτός βέβαια αν μεσολαβήσουν δραματικές εξελίξεις στην πολιτική μας ζωή.
Είναι γεγονός πως μετά την εκλογική νίκη του Σύριζα, ο πολιτικός του λόγος είναι και οξύς και εύστοχος. Η διαπίστωση αυτή ξεπερνά κατά πολύ τα μικρά και στενά όρια του κόμματος του, προσδίδοντας στον ίδιο μίαν αναγνώριση σε όλο το φάσμα του αστικού χώρου. Τα αντιπολιτευτικά του επιχειρήματα εκφράζουν πλέον όλους αυτούς που βρίσκονται απέναντι στον Σύριζα, ενώ η απαλλαγή του από τα επαχθή κυβερνητικά καθήκοντα είναι λογικό σταδιακά να του αποδώσει την δημοφιλία που στερείται εξαιτίας τους.
Ετσι άρχισαν να ακούγονται φωνές για την παραμονή του στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, φωνές που υποστηρίζονται και από το γεγονός πως δεν έχει αναδειχθεί μία καταξιωμένη και αποδεκτή προσωπικότητα που θα τον διαδεχθεί.
Η διαφωνία μου είναι πλήρης με αυτήν την θέση. Ο Β.Βενιζέλος εκπλήρωσε τον ιστορικό του ρόλο στο ΠΑΣΟΚ. Τα πεπραγμένα του θα κριθούν με το πέρασμα του χρόνου, όταν θα έχουν εκλείψει τα πάθη και οι εντάσεις. Διατηρώ σταθερά την θέση πως ιστορικά θα φανεί ότι το ΠΑΣΟΚ υπήρξε ένα βαρίδι στην πορεία του Β.Βενιζέλου από το οποίο δεν φρόντισε να απαλλαγεί μετά τις εσωκομματικές εκλογές του 2007.
Σήμερα είναι φανερό πως και ο ίδιος , μια πληθωρική και πολυσχιδής προσωπικότητα , ασφυκτιά μέσα στο 4,7% των τελευταίων εκλογών. Η αλλαγή στην ηγεσία του κινήματος είναι επιβεβλημένη όχι για να ‘’απογειωθεί’’ το κίνημα αλλά για να απελευθερωθεί ο Β.Βενιζέλος. Εχει να διαδραματίσει έναν ευρύτερο ρόλο. Αυτόν που δεν μπόρεσε να παίξει το καλοκαίρι του 2014, μετά τις ευρωεκλογές και το ανέλπιστο 8% της ‘’Ελιάς’’. Να δρομολογήσει δηλαδή τις διαδικασίες για την συγκρότηση και ενοποίηση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Χωρίς τις κομματικές δεσμεύσεις που απορρέουν από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, από την τήρηση των ισορροπιών και την ψυχοφθόρα διαχείριση τους , μπορεί να τεθεί επικεφαλής της προσπάθειας συνένωσης όλων των διάσπαρτων ομάδων και προσωπικοτήτων που κινούνται στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Και βέβαια από το ΠΑΣΟΚ, όσοι ευθύς εξαρχής ήταν προσανατολισμένοι στο να συμμετάσχουν σε αυτήν την προσπάθεια, θα ακολουθήσουν. Ούτως ή άλλως από το χειμώνα του 2014 ήταν φανερό πως ένα κομμάτι του οχυρωμένο στα χαρακώματα του κομματικού πατριωτισμού και φυσιογνωμισμού , έβλεπε αρνητικά τις ενωτικές προσπάθειες που μόλις είχαν ξεκινήσει. Και οι ίδιοι άνθρωποι σήμερα , παρά το 4,7% εξακολουθούν να τηρούν την ίδια στάση. Νομίζω πως ο Β.Βενιζέλος – εφόσον βέβαια αναλάβει το βάρος αυτής της προσπάθειας- χωρίς τα βάρη και τις ευθύνες του προεδρικού αξιώματος, θα κινηθεί αγνοώντας το ασήμαντο πολιτικό μέγεθος που αντιπροσωπεύουν αυτά τα στελέχη, προς την κατεύθυνση της σύγκλισης, της συνεύρεσης και τελικά της συνένωσης των δυνάμεων αυτού του χώρου.
Είναι – κατά την γνώμη μου – ο νέος του ρόλος, μέσα από τον οποίον περνά και η ουσιαστική του ανάδειξη ως ηγέτη του ευρύτερου αστικού ευρωπαικού στρατοπέδου, μία θέση που κατά γενικήν ομολογία του αξίζει.