Για πρώτη φορά στη χώρα μας βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα οργανωμένο, σχετικά ισχυρό, βίαιο και συχνά εγκληματικό νεοναζιστικό κίνημα. Πιστεύω ότι η εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο αυτού του κινήματος με το παράδοξο όνομα «Χρυσή Αυγή», είναι το πιο σημαντικό και συνάμα το πιο επικίνδυνο για τη χώρα και τις ελευθερίες πολιτικό γεγονός της περασμένης χρονιάς.

Το κίνημα αυτό θα ήταν λιγότερο επικίνδυνο αν, συχνά χωρίς να το καταλαβαίνει, ένα μέρος της κοινής γνώμης δεν συμμερίζονταν άμεσα ή έμμεσα τη ρατσιστική, ξενόφοβη και ολοκληρωτική «ιδεολογία» του. Με πρόσχημα το μεταναστευτικό, την κρίση και τη συστηματική υποβάθμιση του πολιτικού συστήματος και των ανθρώπων που το εκπροσωπούν.

Ήταν πολλοί εκείνοι που «καταδίκαζαν», χωρίς να συμμερίζονται τις ψευδοϊδεολογικές αρλούμπες της, τα εγκλήματα της 17Ν, αλλά τα θεωρούσαν ταυτόχρονα χρήσιμα για να τρομάζει το «κατεστημένο». Πολλοί από αυτούς αντιδρούν σήμερα με τον ίδιο τρόπο, βρίσκοντας «εξηγήσεις» για τα ρατσιστικά κατορθώματα της ΧΑ. Το σχετικό ανέκδοτο είναι γνωστό: Δεν υπήρχαν ρατσιστές και ξενόφοβοι στην Ελλάδα πριν από την «κάθοδο» των Αλβανών και την «εισβολή» των έγχρωμων. Φυσικά, το ανέκδοτο αυτό ξεχνάει τα όσα για πολλά χρόνια τράβηξαν οι «πρόσφυγες».

Έχουμε μπερδέψει τη θεωρούμενη ως πολιτιστική κληρονομιά «μας» με τις παραβατικές συμπεριφορές μας, για να δοξάσουμε τις μεν και να καταχωνιάσουμε τις δε. Η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας περιλαμβάνει άπειρες σελίδες εσωτερικής εγκληματικής βίας. Η ελληνική Πολιτεία δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη για τα στρατοδικεία, τη Μακρόνησο και τα τόσα κάτεργά της, όπως η ελληνική «παραδοσιακή» αριστερά δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη για τα εγκλήματα που λέκιασαν τον Δεκέμβρη του 1944, τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Άρη στη Στερεά (Ψαρρός) και στην Πελοπόννησο, για το Μπούλκες, για τις δολοφονίες τόσων δικών της αγωνιστών. Ως πότε όμως θα ζούμε το τώρα στα νεκροταφεία των εμφυλίων μας;

Η ιστορική πείρα -και της προπολεμικής Γερμανίας- θα έπρεπε να μας είχε οδηγήσει από καιρό σε ένα ισχυρό ενωτικό αντιναζιστικό μέτωπο. Το αρνούνται οι δεξιοί, που διαφωνούν όχι με τους στόχους, αλλά με τις «υπερβολές» της ΧΑ• και πολλοί προοδευτικοί με επιχείρημα τη βία, π.χ. 
στα πανεπιστήμια, από ομάδες που (υποτίθεται;) ότι καλύπτει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μα καλά, τι αποκλείει να υπάρξει μια ουσιαστική διαπραγμάτευση, για να ξεκαθαρίσουν όλοι θέσεις και προθέσεις σε σχέση με τη βία και με ένα πραγματικό μέτωπο, που θα έδινε τον πολιτικό αγώνα; Τι περιμένουν όσοι διστάζουν; Προφανώς μια ΧΑ του 20%… και βλέπουμε…