Κόμικς και ελευθερία, δικαιώματα, συνάφειες αναχρονισμού, νοσταλγίας. Αναχρονιστικό βέβαια, ξεπερασμένο, πασέ είναι να μιλάμε για υγιές τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα, των capital controls και της αγοράς-σημαδεμένης τράπουλας, της νεοφεουδαρχίας. Ο πλουραλισμός του τραπεζικού συστήματος, αν κάποτε αποκτήσουμε ξανά τέτοιο, αποτελεί όρο αναγκαίο για την ανάπτυξη και την ευημερία.

Σε ποιον βαθμό οι διάφορες συνεταιριστικές, τοπικού ενδιαφέροντος, μικρές ή μικρότατες τράπεζες έχουν θέση στον αναγκαίο αυτόν πλουραλισμό; Δεν επιθυμώ να κάνω δίκη προθέσεων, επουδενί ενδιαφέρομαι να μειώσω την καλή πίστη των μικρομετόχων των τραπεζών αυτών. Από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο, δεν κατονομάζω, λειτουργούν (αποφεύγοντας συγχωνεύσεις και αναδιάρθρωση) συνεταιριστικές, «λαϊκές», «λαϊκής βάσης» τράπεζες. Τι εισφέρουν; Τη σοβινιστική ψευδαίσθηση της ντόπιας ανάπτυξης, ψευδαίσθηση που αξίζει να διατηρείται ανέγγιχτη από το γενικό συμφέρον, προστατευόμενη από πολιτικούς και περιφερειακούς ή πανελλαδικούς θεσμούς.

Λειτουργώντας με τρομακτικό αναλογικά κόστος, δανειοδοτώντας με εξόφθαλμη εύνοια τους «μετόχους» (οι μεγαλύτεροι και ισχυρότεροι των οποίων φρόντισαν να συντηρούν παχυλούς τραπεζικούς λογαριασμούς στο εξωτερικό), με μηδαμινή, και προ 2015, φερεγγυότητα ή αξιοπιστία, καμιά αναγνωρισιμότητα εκτός Ελλάδος, αποφεύγοντας όπως το λιβάνι θεσμούς αξιολόγησης όπως π.χ. το Χρηματιστήριο, απορροφώντας κρατικά και αυτοδιοικητικά κονδύλια χωρίς αντίκρισμα στις τοπικές κοινωνίες, διορίζοντας νεποτιστικά παίδες και κορασίδες των μετόχων, διοικούμενες από «μετόχους» και όχι επαγγελματίες οι εν επιβιώσει συνεταιριστικές τράπεζες μας εμφανίζονται σε ένα ιδιότυπο, σκληρό «Φαρ Ουέστ», χωρίς Λούκυ Λουκ, χωρίς Ντάλτον.

Χρεώνουν τα δημόσια οικονομικά και παρελκύουν τη γενική προσπάθεια της χώρας δεσμεύοντας κονδύλια με αντιπαραγωγικό τρόπο. Μικρές ή μεγάλες οι τράπεζες αυτές μια εικοσαετία τώρα έχουν να παρουσιάσουν ένα τεράστιο μηδενικό ως τη συνεισφορά τους στις τοπικές κοινωνίες, αυτές που τις ανέδειξαν. Τι πράγματι αναπτυξιακό χρηματοδότησαν, ποια ευρηματική ή ζωογόνα επιχειρηματικότητα στήριξαν ή στηρίζουν;

Όπως στο κόμικ του Μορρίς παρουσιάζονται διάσπαρτα μαγαζάκια σε όφελος του ιδιοκτήτη τους (όχι όλων των «μετόχων» εν προκειμένω), ενσαρκώνουν και αυτές την ελληνική Βανδέα: ένα ιδιότυπο, κορπορατικό και τοπικιστικό δημόσιο, κακέκτυπο του υπόλοιπου τρομοκρατικού δημοσίου της χώρας μας.

Δε γνωρίζω, απλώς ελπίζω, για τις προθέσεις της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά το πάσχον τραπεζικό οιονεί σύστημα της Ελλάδας. Αν όμως δρομολογηθούν ευοίωνες εξελίξεις, ας ανατρέξει στον ορθολογισμό ο πρωθυπουργός και μαζί με το ενδιαφέρον για τα τροχαία στη μεγαλόνησο να επιδείξει έμπρακτα και το ενδιαφέρον για μικροκαταθέτες αλλά και τους φορολογούμενους που συντηρούν χωρίς ανταπόδοση τις τοπικές φεουδαρχίες εις βάρος του δικού τους παρόντος και μέλλοντος.

Η μετριοπάθεια δε σημαίνει αναβολή και αυταπάτες, το μέτρο δεν είναι η αδράνεια, μεταρρύθμιση σημαίνει λιγότερη «σεμνότητα» και περισσότερος ορθολογισμός. Αλλιώς δεν έχει και μεγάλη διαφορά ποιος έχει το πάνω χέρι, οι Ντάλτον ή ο Λούκυ Λουκ. Μαζί βγάζουν γέλιο, στο χαρτί ή στο εκράν, γιατί στην πραγματική ζωή βγάζουν δάκρυ, μαύρο δάκρυ!