Στις φοβερές «Δίκες της Μόσχας», που διηύθυνε ο περιβόητος Βισίνσκι, οδηγήθηκε στον θάνατο ό, τι καλύτερο είχε να παρουσιάσει η Σοβιετική Ένωση.
Τότε μάλιστα είχαμε και το εξής, πρωτοφανές στην ιστορία, μαζικό φαινόμενο: όλοι σχεδόν οι κατηγορούμενοι ομολογούσαν ότι είχαν διαπράξει τόσο ακραία «εγκλήματα» που τους οδηγούσαν κατευθείαν στον θάνατο. Όπως π.χ. ότι ήταν «πράκτορες του εχθρού».
Μάλιστα ο Μπουχάριν, το πιο τραγικό ίσως πρόσωπο, σε ένα τρυφερό γράμμα που έγραψε ως μελλοθάνατος, μέσα από τη φυλακή προς τον Στάλιν, δικαιολογούσε ως εξής τον επικείμενο θάνατό του: «….Υπάρχει κάποια Μεγάλη και Θαρραλέα πολιτική σκέψη της Γενικής Εκκαθάρισης».
Και εκ των υστέρων ο Μολότωφ, ένας από τους πιο κυνικούς υποστηρικτές των Δικών της Μόσχας, έλεγε τα εξής τερατώδη, αναφερόμενος και στον Μπουχάριν:
«Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι σ’ αυτές τις ανοιχτές δίκες τέτοιοι άνθρωποι όπως ο Μπουχάριν […] παραδέχτηκαν τέτοια πράγματα που φαίνονται απίθανα. Νομίζω ότι αυτή ήταν μάλλον μια μέθοδος συνέχισης του αγώνα ενάντια στο κόμμα κατά τη διάρκεια των ανοιχτών δημόσιων δικών, να παραδεχτούν τόσα πολλά, ώστε να φανούν απίθανες και οι υπόλοιπες κατηγορίες…..».
Σήμερα ο μάρτυρας κ. Μανιαδάκης που εξετάστηκε στην Προανακριτική της Βουλής, η οποία ερευνά το αν εξυφάνθηκε “πολιτικοδικαστική συνωμοσία” με αφορμή το φερόμενο ως σκάνδαλο “Novartis”, κατέθεσε πρωτοφανή πράγματα κατά των εισαγγελέων Διαφθοράς, που δεν έχουν προηγούμενο σε Δυτικό κοινοβουλευτικό καθεστώς.
Δεν γνωρίζουμε δηλαδή άλλη περίπτωση όπου εισαγγελείς να καλούν ευθέως μάρτυρα να κατασκευάσουν από κοινού «κατηγορούμενους».
Είναι τόσο εξωπραγματικά και τερατώδη αυτά που φέρονται να κατατέθηκαν που δεν μπορεί να αποδεχθεί ένας κανονικός άνθρωπος ότι συνέβησαν.
Άρα, γυρίζοντας στην ιστορία, δύο είναι οι πιθανές εκδοχές γι’ αυτό το παράδοξο: Ή αυτή του Μολότωφ ή του Μπουχάριν.
Η πρώτη λοιπόν εκδοχή είναι να δρα ο μάρτυρας κ. Μανιαδάκης ως ενεργούμενο όσων σήμερα ελέγχονται από την Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής. (Οι «Ρασπούτιν», ως δαιμόνιοι, γνωρίζουν να καθοδηγούν). Οπότε, καθοδηγούμενος από τους ίδιους τους ελεγχόμενους, λέει τόσο τερατώδη ψέματα εναντίον τους, ώστε να μην γίνει πιστευτό τίποτε και απ’ όσα άλλα διατυπώνονται γι’ αυτούς σήμερα. Όπως ακριβώς δηλαδή εξηγούσε ο Μολότωφ τις απίθανες ομολογίες των μελλοθανάτων.
Η άλλη εκδοχή είναι να υπήρξε πράγματι επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ «… κάποια Μεγάλη και Θαρραλέα πολιτική σκέψη της Γενικής Εκκαθάρισης», όπως, αντίθετα, έλεγε ο Μπουχάριν.
Η οποία «Γενική Εκκαθάριση» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχε τον ίδιο σκοπό που υπηρετούν όλες οι «Γενικές Εκκαθαρίσεις» στην ανθρώπινη ιστορία: την διατήρηση στην εξουσία της τότε κυβέρνησης.
Αυτό δηλαδή που ειπώθηκε τότε κυνικά και χωρίς αιδώ από επίσημα υπουργικά χείλη: Η ανάγκη να φυλακιστούν κάποιοι αντίπαλοι, για να κερδίσουν τις εκλογές…
Στην εκδοχή της «Γενικής Εκκαθάρισης» συνηγορεί και η παραληρηματική εμμονή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για την υπέρβαση, με κάθε τρόπο, του Συντάγματος. Έτσι ώστε, εκτός της κυβέρνησης, να καταλάβουν και όλη την εξουσία.
Άρα, μάλλον έχει δίκιο ο Μπουχάριν. Άσε που είναι και πιο συμπαθής, τόσο από τον κυνικό Μολότωφ όσο και από τον ραδιούργο Ρασπούτιν…