Το επικοινωνιακό επιτελείο της Κυβέρνησης έχει περιλάβει στην επικοινωνιακή τακτική του τη συστηματική προβολή υποθέσεων οι οποίες παραπέμπονται στη Δικαιοσύνη και αφορούν στην κυβερνητική θητεία κομμάτων της Αντιπολίτευσης.

Κανένας πολίτης δεν θέλει βέβαια να «κουκουλώνονται» υποθέσεις που συνδέονται με διαφθορά και παράνομο πλουτισμό, αλλά από τη στιγμή που μια τέτοια υπόθεση έχει παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη, πρέπει αυτή να αφήνεται ελεύθερη να επιτελέσει την αποστολή της.

Η συστηματική δημοσιότητα της εξέλιξης των υποθέσεων αυτών, πριν τελεσιδικήσουν, ισοδυναμεί με τη συστηματικά χορηγούμενη στο κοινωνικό σώμα δόση δηλητηρίου που έπαιρνε ο Μιθριδάτης, με αποτέλεσμα να εθίζεται η κοινωνία και να θεωρεί την πιθανή διαφθορά ως συστατικό στοιχείο του δημόσιου βίου.

Το χειρότερο είναι ότι με τις συστηματικά αιρούμενες κατηγορίες εναντίον πολιτικών όχι μόνο προεξοφλείται στη συνείδηση του μέσου πολίτη η ενοχή τους, οπότε η αδυναμία απόδοσης ποινικών ευθυνών από τη Δικαιοσύνη οδηγεί στην απόσβεση και των τυχόν πολιτικών ευθυνών κακοδιοίκησης, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι συναντούν την κοινωνική αδιαφορία και οι ποινικές ευθύνες που οφείλονται σε δόλο ή βαρειά αμέλεια εάν δεν αποδειχθεί χρηματισμός.

Με αυτή την επικοινωνιακή τακτική αποτυγχάνουν οι πολιτικοί στόχοι των εμπνευστών της, αλλά τελικά είναι δικαίωμά τους να υπονομεύουν μόνοι τους τις πολιτικές επιδιώξεις τους.

Αυτό που δεν έχει κανένας μας δικαίωμα είναι ο «μιθριδατισμός» της κοινωνίας μας και η άμβλυνση των κοινωνικών ανακλαστικών.

Οφείλουμε να βοηθούμε με κάθε πρόσφορο τρόπο την ανεξαρτησία και την διοικητική ικανότητα και αποτελεσματικότητα των οργάνων και των υπηρεσιών της Δικαιοσύνης και να μην εργαλειοποιούμε πολιτικά τις λειτουργίες της. Τις τελεσίδικες αποφάσεις της, έχουμε το δικαίωμα να τις αποτιμούμε πολιτικά, αλλά οφείλουμε και να θωρακίζουμε τους θεσμούς της Πολιτείας ώστε να μειώνονται οι κίνδυνοι δόλιας παράκαμψης ή παράνομης χρησιμοποίησής τους.