Για μας του παλιότερους το πανεπιστημιακό άσυλο, δηλαδή η ελευθερία του διδάσκειν αλλά και η ελευθερία διατύπωσης γνώμης, άποψης τόσο των διδασκόντων όσο και των φοιτητών ήταν ζητούμενο.  Ήταν ζητούμενο για το οποίο πολλοί διαδηλώσαμε, αγωνιστήκαμε. Την εποχή του μετεμφυλιακού “κράτους της δεξιάς” και των κοινωνικών φρονημάτων υπήρχε το “σπουδαστικό” της ασφάλειας επιφορτισμένο, μεταξύ άλλων, να καταγράφει τα φρονήματα των φοιτητών, να εμπλουτίζει τους φακέλους.

Αυτό το άσυλο για το οποίο αγωνιστήκαμε επετεύχθη. Όμως, με τα χρόνια, ξεφτιλίστηκε. Ξεφτιλίστηκε γιατί τα πανεπιστήμια από χώροι ελεύθερης διακίνησης ιδεών έγιναν χώροι προστασίας παρανομιών, χώροι διακίνησης ναρκωτικών και προϊόντων μαϊμού, χώροι κατασκευής βομβών μολότωφ, χώροι καταφυγής παρανομούντων. Βγαίνουν έξω, πετάνε δύο μολότωφ, καίνε κανένα τρόλεϋ και γρήγορα – γρήγορα ξαναμπαίνουν μέσα.

Μικροί παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους, δεν είχαμε φανταστεί όμως το παιχνίδι με πραγματικούς αστυνόμους ούτε να καίμε πραγματικά τρόλεϋ.

Τώρα δε, ως ειρηνική απασχόληση, ανθεί το μουτζούρωμα των τοίχων. Οι τοίχοι των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων έχουν καταντήσει αηδία. Και ο Μιθριδάτης θριαμβεύει.

Σήμερα λοιπόν δεν υπάρχει “κράτος της δεξιάς” και η όποια δεξιά φιλοδοξεί να είναι ευρωπαϊκή δεξιά. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Και σήμερα έχει καταντήσει να επικρατεί στα πανεπιστήμια το κράτος της “μπαχαλοαριστεράς”. Όχι της σοβαρής, της δημοκρατικής, της ευρωπαϊστικής αριστεράς. Και από αυτή την μπαχαλοαριστερά φαίνεται να κινδυνεύουν δημοκρατικοί πολίτες, δεξιοί, αριστεροί και κεντρώοι.

Λοιπόν, σαν ένας από αυτούς που αγωνίστηκαν πριν πάνω από μισό αιώνα για το πανεπιστημιακό άσυλο, σαν ένας που θεωρεί εαυτόν ακόμα αριστερό (αλλά αυτό θέλει εξήγηση) δηλώνω ότι ντρέπομαι για την κατάντια του ασύλου. Ελπίζω αυτή η αθλιότητα που επικρατεί να τελειώσει και να αποκατασταθεί η ελευθερία διακίνησης ιδεών και απόψεων μα και η καθαριότητα των τοίχων.

Ελπίζω ο Μιθριδάτης να χάσει.