Ο Μίκης με τα  «φτερά του Γερανού»!

Ο Μίκης μας , σκέπαζε όλη την Ρωμιοσύνη.

Ήταν σαν ένας γερανός , το μεγάλο πουλί όπου στα απλωμένα του φτερά ξεκουράζονται τα χελιδόνια όταν πετούν μερόνυχτα για να πάνε σε μέρη πιο ζεστά , που σκέπαζε με τα φτερά του ολόκληρο το Αιγαίο.

Από τον Άη Στράτη ώς τη Γυάρο , τη Μακρόνησο , την Αίγινα ,την Ικαριά ,τα Κύθηρα αλλά και τη μακρινή Γαύδο ! Όλα τα πελάη τα σκέπαζε.

Και το Μηρτώο και το Καρπάθιο και το Ικάριο ως και το Λιβυκό Πέλαος .

Ο Μίκης ζέσταινε τις καρδιές μας , όταν με τα πελώρια χέρια του απλωμένα , διήυθυνε την ορχήστρα που έπαιζε τα τραγούδια του, στις συναυλίες στα γήπεδα και τις πλατείες στα μέσα του ΄70.

Η Δημοκρατία , δεν ήρθε μόνη της στη δύσμοιρη Ελλάδα της μεταπολίτευσης το καλοκαίρι του ΄74 .

Ήρθε με τον Μίκη στην αγκαλιά της !

Και ο Μίκης , ήρθε για να μας διηγηθεί ...που χτύπησαν τον Αντρέα !

Στην ταράτσα τον χτύπησαν ! Το βράδυ ! Έτσι μας τραγούδησε ! Τον Αντρέα τον Λεντάκη , τον συγκρατούμενό του εννοούσε ! Έτσι νοιώσαμε οι νεώτεροι , έφηβοι πια , στα μέσα του ΄70 , την αίσθηση της Δημοκρατίας , των λαϊκών αγώνων και της λαϊκής προσμονής .

Ο Μίκης με τις νότες του ,τις φύτεψε στις καρδιές μας . Και όλοι μας , μαζί μ΄αυτόν , κουνούσαμε το μαντήλι στους καϋμούς του ταλαιπωρημένου μας λαού .

Το μαντήλι του ξενιτεμού , γιατί τότε με την ορμή που είχαμε πάρει ,πιστεύαμε πως οι καϋμοί του λαού μας θα ...ξενιτεύονταν. Θα έφευγαν μακριά . Πολύ μακριά. Τόσο πολύ καρτερούσε ο λαός μας το να μπορεί να λέει ελευθερα τη γνώμη του χωρίς να φοβάται , να γράφει , να ζωγραφίζει , να τραγουδά , να ασκεί κριτική στην εξουσία.

Έ , αυτή τη δύναμη , την ορμή και την αποκοτιά στη ζωή μας ο Μίκης και κάποιοι άλλοι μαζί με αυτόν , μας τις χάρισαν . Με τις νότες τους και τους στίχους , των δικών μας ποιητών αλλά και του Πάμπλπο Νερούδα , του Μπρένταν Μπίαν και του Λόρκα ,μας τις πέρασαν στην ψυχή μας , με τις φωνές του Μπιθικώτση , της Φαραντούρη , του Καλογιάννη της Δημητριάδη και άλλων ερμηνευτών. Ο Μίκης όμως δεν ζέσταινε μόνο τις καρδιές των Ελλήνων.

Το ίδιο τον λάτρεψαν και οι Γάλλοι , οι Γερμανοί , οι Ισπανοί , οι Σκανδιναβοί . Στην κηδεία του δολοφονημένου Σοσιαλιστή πρωθυπουργού της Σουηδίας το ΄86 , του Όλαφ Πάλμε , μετά από επιθυμία της συζύγου του , τραγουδιόταν το ??Είναι μεγάλος ο καϋμός ?? του Μίκη με στίχους στη Σουηδική γλώσσα

Ουράνιε Μίκη !

Τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να σε σκεπάσουμε εμείς , με τα δαφνόφυλλα της καρδιάς μας ! Για να μην χαθείς ποτέ σου !

Γιατί άν σε χάσουμε , τότε Ωιμέ !

Η Ρωμιοσύνη μας , θάχει χάσει την ψυχή της !