Οσο περνάει ο καιρός, επιβεβαιώνεται, ολοένα και περισσότερο, στο πολιτικό σκηνικό το χειρότερο δικομματικό σενάριο. Η Νέα Δημοκρατία, από τη μία, στρέφεται αποκλειστικά σχεδόν προς τα ακροδεξιά της, προσπαθώντας να γίνεται όσο το δυνατόν πιο ελκυστική -με τις αποφάσεις και τα έργα της- στην εκλογική πελατεία αυτού του χώρου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, επιδιώκει με κάθε τρόπο την κατάληψη της εξουσίας ποντάροντας στον απολίτικο διαχωρισμό μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Η πρόσφατη απόφαση μάλιστα της ΚΕ του για τη στήριξη πακέτου περιφερειαρχών στις επόμενες εκλογές, επισημοποιεί ουσιαστικά την εμμονή του στην αντιμνημονιακή συμμαχία που εκφράζεται με τη στήριξη ακόμα και… ψεκασμένων υποψηφίων.
Οι διεργασίες που ξεκίνησαν πριν από λίγο καιρό, με τη γνωστή πρωτοβουλία των «58», έχουν δημιουργήσει μια νέα κατάσταση στον παροπλισμένο και αμήχανο τα τελευταία χρόνια μεσαίο χώρο.
Η δυνατότητα συγκρότησης μιας προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης, ικανής, με το πολιτικό της μέγεθος και τον προγραμματικό της λόγο, να βάλει φρένο στο ακραίο δικομματικό σκηνικό που προδιαγράφεται και να εμποδίσει το δίλημμα Σαμαράς ή Τσίπρας να φτάσει στην κάλπη, έχει δημιουργήσει μια νέα δυναμική. Πολιτικές δυνάμεις και πολίτες που κινούνται ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και στον ΣΥΡΙΖΑ ενισχύουν και συμμετέχουν σ? αυτή την προοπτική, προσβλέποντας με μεγαλύτερη αισιοδοξία στο μέλλον.
Δε λείπουν βέβαια και τα προβλήματα από αυτή τη διαδικασία. Η άρνηση της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ να ανταποκριθεί στο κάλεσμα και οι όποιες ιδεολογικο-πολιτικές αντιπαραθέσεις στην Κεντροαριστερά, δεν μπορούν και δεν πρέπει να σταθούν εμπόδιο στις προσπάθειες ανασυγκρότησης και συσπείρωσης του προοδευτικού – μεταρρυθμιστικού τρίτου πόλου στην πολιτική ζωή του τόπου.
Δεν είναι αυτή η στιγμή να κρίνουμε το παρελθόν, να αποφανθούμε για τα θετικά και αρνητικά των προηγούμενων διακυβερνήσεων, να εστιάσουμε σ? αυτά που μας χωρίζουν.
Γιατί αυτά που μας ενώνουν, αυτά που επείγουν είναι πολύ πιο σπουδαία και πιο μεγάλα. Πρόκειται για το μέλλον της χώρας μας, για την ανάγκη να επιβιώσει και να μπει στον δρόμο της ανάπτυξης. Σ? αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς, ούτε καν όσοι σήμερα κρατούν επιφυλακτική στάση ή και αρνούνται τη συμπόρευσή τους, και για τους οποίους οι πόρτες θα είναι πάντα ανοιχτές.
Από την κρίση δεν θα βγούμε με απόφαση Σαμαρά. Το χρέος δεν θα εξαφανιστεί με απόφαση Τσίπρα. Η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα περισσότερο από ποτέ μια μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη!