Ο Μίκης παρέμεινε «Μίκης» ως το τέλος. Ενθουσιώδης, μαχητικός, ρομαντικός, επαναστάτης. Κατόρθωσε να ενώσει τον ελληνικό λαό, ακόμα κι όταν οι απόψεις - και οι πράξεις του - του δεν είχαν οικουμενική αποδοχή. Και κατάφερε, ακόμα, να πείσει τους Έλληνες να κρατήσουν κι αυτοί «τα μεγάλα μεγέθη» της ιστορίας, αφήνοντας κατά μέρος τις «λεπτομέρειες» ενός αιώνα που σημάδεψε ανεξίτηλα την ιστορία της χώρας μας.
Αυτά τα «μεγάλα μεγέθη» οδήγησαν και τον ίδιο στην επιστολή του στον ΓΓ του ΚΚΕ. Αποφάσισε ότι αυτό για το οποίο ήθελε να τον θυμούνται περισσότερο ήταν τα δραματικά και συνάμα ηρωικά χρόνια της ζωής του που τον ενέπνευσαν να τραγουδήσει τον «Ωρωπό», την «ταράτσα του Ανδρέα», το «γελαστό παιδί», τον «επιτάφιο». Γι αυτό και εναπόθεσε τον δικό του επιτάφιο στα χέρια - και την ιδεολογία - του Δημήτρη Κουτσούμπα.
Ο ηγέτης του ΚΚΕ δεν φάνηκε, δυστυχώς, αντάξιος της μεγάλης τιμής. Αντί να την αξιοποιήσει για να δείξει ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα μπορεί, σε τέτοιες εξαιρετικές περιπτώσεις τουλάχιστον, να αναδεικνύεται σε φορέα ενωτικών οραματικών μηνυμάτων, προτίμησε να «κοντύνει» τον Μίκη για να τον χωρέσει στην διαχρονική κομματική γραμμή, λογοκρίνοντας τη ζωή του με τη φράση «δεν συμφωνήσαμε πάντα με τις πρωτοβουλίες σου».
Ανέφερε, για παράδειγμα, ο Δημήτρης Κουτσούμπας ότι ο Μίκης εξελέγη βουλευτής του ΚΚΕ το ‘81 και το ‘85, «παραλείποντας» να πει ότι το ‘74, ως υποψήφιος της «Ενωμένης Αριατεράς» στη Β´ Πειραιά, δεν εξελέγη μετά από τον βρώμικο πόλεμο που του έκανε το ΚΚΕ στις γειτονιές του Πειραιά, προκειμένου να εκλέξει τον «δικό του» Δημήτρη Γόντικα. Και «παραλείποντας» να πει πόσο απαξιωτικά αντιμετώπισε το ΚΚΕ τον Μίκη κάθε φορά που δεν συμφωνούσε μαζί του.
Φεύγοντας από τη ζωή, ο Μίκης έδωσε, συμβολικά έστω με την επιστολή του, μια ευκαιρία στο ΚΚΕ να τον τιμήσει όπως άξιζε στη ζωή και στο έργο του, καθώς και στην πανελλαδική και υπερκομματική του αποδοχή. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας προτίμησε να θυσιάσει και αυτή την ευκαιρία στο βωμό της «ταξικής» κομματικής σκοπιμότητας, θυμίζοντας, μπροστά στο φέρετρο του Μίκη, ότι τα όνειρα του ΚΚΕ εξακολουθούν να «ζητούν εκδίκηση».