Στο ΜΚ, συγγνώμη της τυπογραφικής ανοχής και της ταλαιπωρίας, στο Γ. Τσ. για τη στήριξη, στον Αχιλλέα Αναγνωστόπουλο, φανό στη ζωή της παράταξής μας, του «χώρου»
Κανονικά οφείλω ένα λογίδριο ταυτότητας. Ένα δεκάρικο και γω για το 22. Αντί εαυτού. Παρακάμπτω εντούτοις την ανάγκη, καθώς η συγκυρία ξεπερνά τα προσωπικά πάθη. Συνεπής άλλωστε αριστερός.
Παγιδευμένη Δύση, δέσμια Ελλάς. Η πρώτη απραξία. Η δεύτερη στην αφασία. Μελάμπυγος άλλωστε ο Οδυσσεύς. Μαυρόπους Ιωάννης ο μοναδικός αξιομελέτητος της μεσαιωνικής ελληνικής ιστοριογραφίας, όπως μας έμαθε ο από λίγες ώρες πλέον αείμνηστος καθηγητής Μεσαιωνικής Φιλολογίας τού ΑΠΘ, συντηρητικός Εύδοξος Τσολάκης (1928-2022). Πόσα μάθαμε! Krumbacher, Mango, Beck, Trapp, Σιλεντιάριος, Παλατινή. Το Φαλμεράιερ και το Χρονικόν τού Μορέως μόνοι/ες έπρεπε να ανακαλύψουμε ωστόσο. Ούτε Κριαράς. Ούτε -‒ως θετικιστής, μη όμως προοδευτικός‒Τουλουμάκος, της Αρχαίας Ιστορίας εκείνος. Αιωνία η μνήμη!
Μήπως και της Δύσης θρήνος; Πώς κυλύεται δοσμένη στην απάθεια και το ψέμα! Ανήμπορη ακόμη και στην ημιαφύπνισή της. Ας δούμε το φλέγον. Το ενεργειακό. Αν Μπάιντεν και ΕΚΤ τα κουτσοκατάφεραν στην κρίση τής πανδημίας, δεν κατορθώνουν να ισοσταθμίσουν όχι τόσο τον (αναμενόμενο) πληθωρισμό όσο την τρομακτική προβληματική που προέκυψε στην τιμολόγηση της υπερτιμωμένης και απαρασάλευτα εις όλα απαραίτητης, περιζήτητης ενέργειας. Κι όμως είναι αυτογκόλ!
Της ΕΕ πρωτίστως. Πώς να μην αφεθεί στο ράλι των τιμών της ενέργειας, σαν σε νέο 70, όταν: δεν καθιστά σαφές το όραμα της ειρήνης σε Υεμένη Ουκρανία; Όταν στηρίζει την ανάπτυξή της στις επενδύσεις των εμίρηδων-βιαιοπρακτών και στις πωλήσεις όπλων που εντείνουν την ανθρωπιστική κρίση στην Υεμένη; Όταν οι ίδιες οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειάς της προέρχονται και βασίζονται σε επενδύσεις καταπιστευμάτων τού Κόλπου; Όταν την περίοδο της υπανάπτυξης λόγω πανδημίας επιθυμεί να διαδεχθεί η ποσοτική διαστολή με την προώθηση των αγορών προς τα καθεστώτα των Εμίρηδων και των Χαν; Όταν η Γαλλία υπονομεύει τις συνομιλίες με το Ιράν, αποτρέποντας την εισαγωγή εναλλακτικού προμηθευτή στην αγορά της ενέργειας;
Κι όλα αυτά όταν οι κοντόφθαλμοι εταίροι μας (τη φορά αυτήν όχι οι Γάλλοι) επιτρέπουν την ανατροπή τών κανόνων τού πετροδολαρίου, ποντάροντας υστερόβουλα στην ενίσχυση της αξίας τού Ευρώ! Κι ένα μικρό παιδί μπορεί να διαπιστώσει πως η τιμή του βαρελιού στις αγορές κατά το διάστημα 2001-2019 κινήθηκε παραμερίζοντας την αριθμητική/ποσοτική αξία τού δολαρίου εις όφελος αυτής του Ευρώ. Συν τω ότι οι απώλειες από την οικονομική κρίση της πανδημίας θα πρέπει να πληρωθούν άμεσα από τους αδύναμους: η Δύση δεν είναι η ισχυρή εν προκειμένω. Πληρώνει. Πληρώνει ακόμη κι όταν η ίδια είναι η παραγωγός της ενέργειάς της. Οι τιμές αυξάνουν όσο και ο ανταγωνισμός αυξάνει. Τι υδρογόνο, τι αιολική, τι ηλικακή ενέργεια. Όσο ο καθοριστικός παράγοντας των ορυκτών καυσίμων οδεύει σε δυσθεώρητα ποσά, τόσο οι λοιποί, ακόμη και συνοδοί, μη συμπληρωματικού τομείς τής ενέγειας θα διατηρούνται σε υψηλότατα τιμολόγια.
«Θα μαλλιάσει η γλώσσα μας των μαλλιαρών». Η δημοκρατία και η ευημερία διέρχεται μιας δύσκολης αλλά εγγυημένης διεθνοποιημένης οδού, που δεν είναι άλλη από τη διαπραγμάτευση και συμφωνία ενός μηχανισμού ΜΟΝΙΜΗΣ ή σταθερής ΙΣΟΤΙΜΙΑΣ ΕΥΡΩ και ΔΟΛΑΡΙΟΥ. Σε αυτή θα προσχωρήσουν Η.Β., Αυστραλία, Καναδάς, ίσως και μάλλον Ιαπωνία. Η συμφωνία τού νομίσματος θα επιταχύνει την επίδραση των θεσμών, θα επανεπικυρώσει την κυριαρχία της επαπειλούμενης δημοκρατίας. Η προσδοκία τής παραγωγής και η εγγύηση της κατανάλωσης θα διασφαλίσουν την απεξάρτηση από την αδυναμία σε παραγωγικές πηγές. Η δημοκρατία είναι δυνητικά νικηφόρα. Μόνο διεθνοποιημένη. Η περίκλειστη εθνική αποκλειστική αντίδραση απλώς επισείει τις απώλειες που θα φέρει η νίκη των ολοκληρωτισμών –ανατρέξτε αν θέλετε στη σχετική βιβλιογραφία και τη γραμματεία της δυστοπίας: οι πολυπολισμοί οδηγούν αυτόματα στην καταπίεση.
Κι η ελληνική συμβολή στην παραζάλη. Χώρα εξαρτημένη από τα ορυκτά καύσιμα από το μεγαλοϊδεατισμό των 12 μιλίων και τη στενομυαλιά της, αρχοντοχωριάτης και Μαντάμ ΣουΣου επέδειξε την κομπασιά της ταυτιζόμενη σε έναν άδικο πόλεμο με τους χρεωστές της, που τις επιβάλλουν άθλιες τιμές στα καύσιμα πουλώντας της προστασία και… στήριξη. Η Ελλάς η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα συμμέτοχη του σουνιτικού συνασπισμού εναντίον των Χούθι (και του Ιράν) με ανταλλάγματα … επαίνους ηγεμόνων και υπερκοστολογήσεις δρομολογημένων φορτίων καυσίμου. Χώρα εμπόλεμη αδήλως που προστατεύει κατακλέπτουσες αυτήν πετρελαιοπηγοϊδιοκτησίες δίχως ανταλλάγματα στρατιωτικά, διπλωματικά, οικονομικά, έστω ηθικά ή πολιτικά. Και εντός: αντίθετη φωνή μηδέν. Ούτε από την ισλαμόφοβη αριστερά ή δεξιά ούτε από τους ειρηνιστές. Γιατί; Ανθρωποφοβούνται. Δε θρησκειοφρίττουν, μήτε πολεμοπολεμούν.
Ένα επιδιώκουν. Τη συνέχιση του εθνολαϊκιστικού παραμυθιού. Του μυός που βρυχάται. Που έξω πάμε καλά. Του Αιγαίου που αστακούς εκτός από τους βουτηκτές Καλύμνιους μόνο από τους εξοπλισμούς αμφοτέρων κόκκινων και γαλανών γνωρίζει. Υψηλό το φρόνημα. Τώρα όμως εν Ελλάδι όλοι στην ίδια παράταξη των Δηλιγιανναίων. Δε μάθαμε τίποτε από τη χρεοκοπία. Μόνο την απωθούμε. Για να την υποστούμε κανονικά. Ή με τον πατροκτόνο Πθ ή με το μαχητή ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ νέον ηγέτη τής εσωστρέφειας ΑνδροΝΙΚ. Κάθε μέρα μάς καλεί να το εμπεδώσουμε: δίπλα στο ρεμπέτ ασκέρ ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει σοβαρή και διαχειριστικά ικανότερη υποψηφιότητα ηγεσίας στην παράταξη του δεκαπενταρικού ΟΧΙ (εναλλακτικά της ΝΔ, που πλασάρει ως μη μνημονιωδώς κυβερνώσα).
Η οιονεί χρεοκοπία τού 2009 ποιος ξέρει τι θα γεννήσει; Αυτή του 1897 βαθμιαία μάς χαλύβδωσε με τόσες νίκες και αποτρόπαιες ήττες. Μας ξαναγέννησε, όπως κι ο αμερικανικός εμφύλιος τις ΗΠΑ, απαρτιώνοντας μας μεταξύ των μεγάλων επαναστάσεων του αστισμού και της ελευθερίας (όπως το 1848 και το 1871 ολοκλήρωναν με απώλειες τη Γαλλική επανάσταση). Τώρα νέος Κριμαϊκός για εμάς, μα στη Δύση ή έστω στην ΕΕ δε βλέπω Λίνκολν. Τυφλός ίσως είμαι. Δίχως όμως Μούσα, χωρίς απαγωγές ή Σμύρνη-ομηρίες.