Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αναρωτήθηκε μιλώντας στη συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ «σε ποια χρονική βάση και υπό ποιες συνθήκες άραγε κρίνονται οι μεγάλες πολιτικές και ιδεολογικές ταυτότητες».
Και οι προτάσεις συνεργασίας, θα προσέθετα, αν με ειλικρίνεια κατατίθενται και υποστηρίζονται. Διότι ανάλογες προτάσεις προς την Ανανεωτική Αριστερά διατυπώνονται από το 1981. Με κύριο στόχο τους ψηφοφόρους της. Κυρίως εκείνους που έπεφταν στην παγίδα του διλήμματος, που κάθε φορά ετίθετο, για τον κίνδυνο επιστροφής της Δεξιάς στην εξουσία.
Οι εποχές άλλαξαν. Το ΠΑΣΟΚ σήμερα, έχοντας υποστεί ευρεία ήττα, απολογείται γιατί δεκαετίες τώρα δεν προχώρησε καμία από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην πολιτική διοίκηση και στη διάρθρωση της οικονομίας. Ούτε καν εκείνες που εκπορεύτηκαν από τα σπλάχνα του.
Πόσο ώριμη, λοιπόν, και εύλογη είναι μια συζήτηση πολιτικής συνεργασίας, πριν καταλήξει το ΠΑΣΟΚ στην ιδεολογική του ταυτότητα, στο αξιακό του στίγμα, κι αν θέλετε, και σε ποιες κοινωνικές δυνάμεις θα στηριχτεί.
Ας μην προτρέχουμε λοιπόν. Αλλο μια κυβερνητική συνοδοιπορία σε παράλληλες τροχιές, επιβεβλημένη από το δραματικό αδιέξοδο της χώρας, κι άλλο η άμεση πολιτική συμπόρευση, η σύγκλιση.
Η Δημοκρατική Αριστερά εξαρχής έκανε σαφές ότι επιζητεί συνεργασίες. Οχι όμως στη βάση ευκαιριακών συμφωνιών ή προσωπικών επιδιώξεων, αλλά με συμπτώσεις, συγκλίσεις προγραμματικών συμφωνιών. Είμαστε κόμμα αρχών, με διαδικασίες δημοκρατικές, και απευθύναμε προεκλογικά ξεκάθαρη πολιτική πρόταση προς όλες τις δυνάμεις που προγραμματικά θα μπορούσαν να συνεργαστούν μαζί μας.
Πιστεύουμε στον συνασπισμό των δυνάμεων της ευρύτερης Αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας. Προσβλέπουμε στη συνεργασία μαζί τους, πολιτικά και κοινωνικά. Οχι όμως για να πετύχουμε πρόσβαση στην εξουσία, αλλά για να επιτύχουμε στόχους κοινωνικά ωφέλιμους και δίκαιους, την ανάπτυξη της οικονομίας, τον εξορθολογισμό και την ομαλοποίηση της ακραίας κατάστασης, στην οποία βρίσκεται η χώρα καθώς και οι πολίτες, εξαιτίας της στρεβλής και ανήθικης πολιτικής δεκαετιών. Η ΔΗΜΑΡ έχει στρατηγικό στόχο τη σύμπλευση των δυνάμεων που αναφέρονται στον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό ως αφετηριακό και βασικό στοιχείο για μια νέα, ελπιδοφόρα και με σταθερή προοπτική πορεία της χώρας μας.
Χρειάζεται όμως σοβαρότητα, ευθύνη και αναζήτηση προϋποθέσεων για στέρεες βάσεις.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κεντροαριστερή συμμαχία της «Ελιάς» στην Ιταλία του 1995 δημιουργήθηκε σε περιβάλλον ήδη εμπεδωμένης κουλτούρας συνεργασιών και περιελάμβανε πολλές δυνάμεις της Αριστεράς και της Οικολογίας. Ηταν συμμαχία 13 μικρών και μεγάλων κομμάτων της ιταλικής πολιτικής ζωής. Και παρά τις σπουδαίες προσωπικότητες που ανέδειξε, όπως ο Ρομάνο Πρόντι, παρότι εξέλεξε αξιόλογες κυβερνήσεις, τελικά αναγκάστηκε να αυτοδιαλυθεί και να μετασχηματιστεί σ’ ένα νέο κόμμα, το Δημοκρατικό Κόμμα, αποτυγχάνοντας να διατηρήσει ενωμένες τις δυνάμεις που τη γέννησαν, αποτυγχάνοντας και να ανακόψει την καταστροφική πορεία του μπερλκουσκονισμού. Είμαστε λοιπόν επιφυλακτικοί στις γρήγορες επιλογές. Αλλά απολύτως βέβαιοι ότι και οι καιροί και τα προβλήματα μόνο με ευρείες, ίσως και βασανιστικές συνεργασίες θα λυθούν.
Ο Σπύρος Λυκούδης είναι γραμματέας της ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς και βουλευτής Επικρατείας