Θυμίζει περισσότερο φαρσοκωμωδία επαρχιώτικου θιάσου παρά κεντρική πολιτική σκηνή ευρωπαϊκής χώρας. Κατακερματισμός δυνάμεων σε ανεκδιήγητους κομπάρσους, ξεπερασμένους πρωταγωνιστές, ατάλαντους νεοσσούς που ανέβηκαν στη σκηνή γιατί δεν μπορούν ή βαριούνται να δουλέψουν και παράφρονες «ψεκασμένους» που ουρλιάζουν συνεχώς σε κάθε ατάκα. Οι θεατές φύγανε. Μείνανε λίγοι, οι περισσότεροι κουφοί, μουγκοί και εθισμένοι στο ψέμα.
Στη σημερινή Ελλάδα παράγουμε πολύ περισσότερη «πολιτική» από όση μπορούμε να καταναλώσουμε. Η γελοία αύξηση του αριθμού «κομμάτων» ή «κινήσεων» με γεωμετρική πρόοδο, η τριχοτόμηση της «αριστερής» τρίχας, η πολυδιάσπαση της «Δεξιάς» τόσο που χάνεται η πραγματική, η παρουσία του προσδιοριστικού «Κέντρο» όταν όλοι αρνούνται ένα «κεντρώο κόμμα», είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Στην Ελλάδα η συζήτηση περί πολιτικής κρύβει τον ανομολόγητο «πόθο» ορισμένων για τη διαχείριση της εξουσίας ή τον καιροσκοπισμό συνήθως αργόσχολων εισοδηματιών. Οι λίγοι διανοούμενοι που ανησυχούν πραγματικά, δυστυχώς, είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Η Ελλάδα σήμερα είναι «αποτυχημένη» χώρα. Ο Σοσιαλδημοκράτης αντικαγκελάριος κ. Γκάμπριελ είχε δίκιο. Χρειάζεται χτίσιμο από την αρχή, όπως το Ληξούρι, όχι υποστύλωση ή επιδιόρθωση. Εχουμε όλοι παραδεχτεί ότι χρειάζονται αναδιοργάνωση η Παιδεία, η Υγεία, το Κοινωνικό Κράτος, η Φορολογία, η Δικαιοσύνη, το ίδιο το πολιτισμικό και οικονομικό μας υπόδειγμα, δηλαδή όλα όσα συνιστούν μια σύγχρονη, έστω και φτωχή, χώρα. Στην περίοδο αυτή ζητούμενα είναι η εδραίωση θεμελιωδών θεσμών και απλών διοικητικών και διαχειριστικών λειτουργιών. Πρέπει να χτίσουμε χώρα και κράτος όχι ξανά, αλλά για πρώτη φορά.
Για να γίνει αυτό, πρέπει να σταματήσει η γελοία συζήτηση περί πολιτικής. Αληθινά πολιτικά ζητήματα είναι ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής, η υποχρεωτική ή όχι ασφάλιση υγείας, η δημόσια ή ιδιωτική παιδεία και η θανατική ποινή. Η συζήτηση, όμως, δεν έχει νόημα σε μια χώρα ανίκανη να εισπράξει τους όποιους φόρους και εισφορές, να κρατήσει τα σχολεία ζεστά και ανοικτά και τους βαρυποινίτες δολοφόνους και τρομοκράτες κρατούμενους μέσα στις φυλακές. Η Ελλάδα, δυστυχώς, βρίσκεται ακόμη σε προ-πολιτικό στάδιο της νεότερης ιστορίας της. Για να αποκτήσει νόημα η «ύποπτη» συζήτηση περί Αριστεράς και Δεξιάς, με την όποια κεντρώα? παραλλαγή, απαιτείται πρώτα η συζήτηση να αποκτήσει υποκείμενο, δηλαδή κράτος και οργανωμένη κοινωνία. Αλλιώς είναι «άλλα λόγια ν? αγαπιόμαστε» την ώρα που ο «λύκος» είναι εδώ.