—της Μαρίας Κατσουνάκη—

Ο Γιώργος Λούκος δεν είναι ούτε ο μόνος ούτε ο πρώτος. Ανήκει σε μια ολοένα και ευρύτερη κατηγορία προικισμένων ανθρώπων, αποδεδειγμένα ικανών και αποτελεσματικών, που απομακρύνονται από τη θέση τους με ή χωρίς αιτιολογία. Ούτως ή άλλως, «οι λόγοι», διεκπεραιωτικοί ή ισχνοί, το μόνο που ενισχύουν είναι η βεβαιότητα ότι αποκαθηλώνονται για να τοποθετηθούν στη θέση τους «δικά μας παιδιά». Συνέβη με τον διευθύνοντα σύμβουλο του ΟΑΣΑ, τον επικεφαλής της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ., διοικητές νοσοκομείων· προς την έξοδο οδηγείται και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ. Διόλου εμμέσως και κομψά, από το ΥΠΠΟ, του υπαγορεύουν την παραίτησή του.

Ο υπουργός, λέγεται, δέχεται αλλεπάλληλες πιέσεις να τον απομακρύνει. Εντός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στο στενό περιβάλλον του πρωθυπουργού, ινστρούκτορες καλλιτέχνες εκφράζουν ηχηρή αντιπάθεια. Θα έχουν τους λόγους τους. Όπως προφανώς τους λόγους του έχει και το πιο ενεργό και δυναμικό κομμάτι του καλλιτεχνικού κόσμου που δηλώνει ανυπερθέτως την υποστήριξή του στον Γιώργο Λούκο, ξένοι δημιουργοί και οι –χιλιάδες– σταθεροί θεατές του Φεστιβάλ εδώ και μία δεκαετία. Δεν έχει σημασία που πήρε έναν θεσμό άμορφο και σχεδόν από τα αζήτητα, του έδωσε σχήμα, υπόσταση και διεθνή πολιτιστική ταυτότητα. Σημασία έχει ότι δεν διαθέτει, ως Ελλην εκ του εξωτερικού ορμώμενος, τα κατάλληλα «κονέ». Εκτός ελληνικής πραγματικότητας καθώς ήταν, δεν ήξερε τι σημαίνει να σου τηλεφωνούν υψηλά ιστάμενοι για να εμφανιστεί ο/η δείνα στο Ηρώδειο, επικαλούμενοι απίθανα επιχειρήματα (επί Ν.Δ. αυτό). Εμενε εμβρόντητος, έλεγε «όχι», συνέχιζε, ώσπου προσέκρουσε σε ισχυρούς μηχανισμούς προπαγάνδας, σοβιετικού τύπου «εκκαθαρίσεις», κουράστηκε και ο ίδιος…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art