Ήταν  εθελουσίως, λίγο  ξεχασμένος  ο  Λ. Παπαδήμος  κι  αυτές  οι  γραμμές  δεν  μπορούν  παρά ελάχιστα  να  φωτίσουν   καιρό  μετά την αποχώρησή του  από  την  Πρωθυπουργία, την  εργώδη  προσπάθεια  , που κατέβαλλε –  με  σχεδόν  σέρβικο αίμα- για  να  συγκρατήσει  τον  κατήφορο της  Έλλάδας  τους  τελευταίους μήνες  του  2011 και  τους έξι  πρώτους του 2012. Σε  μεγάλο  βαθμό  τα  κατάφερε, αθόρυβα  όπως κι  ο  ίδιος δείχνει  διακριτικός  κι  αυτή  του  η  επιτυχία  αποτέλεσε ένα  πρώ το  αλλά  βασικό  κεκτημένο  στην  κατοπινή τριμερή  συνεργασία. Ήταν η πρώτη συνεννόηση – κατ ΄ανάγκη  μεν , συναίνεση δε – κι έδωσε ακούσια ίσως πρώιμες αναζητήσεις  για μια δημιουργική αναδιάταξη της πολιτικής σκηνής. Μάλλον δεν το σκόπευε.

Ο  Λ. Παπαδήμος  ανέλαβε  επικεφαλής  μιας  «δοτής» από  τα  κόμματα κυβέρνησης, θέτοντας  τις  ελάχιστες  δυνατές  απαιτήσεις – εγγυήσεις  από την  μεριά  του. Αν  θυμάμαι καλά  ήταν ο Τ. Γιαννίτσης, ο Γ. Σταυρόπουλος, ο Π. Καψής αναφορικά   με  το   κυβερνητικό  σχήμα   κι  ο Γκ. Χαρδούβελης, ο  Γ. Παγουλάτος κι ο  Δ. Τσιόδρας  στο  Γραφείο Πρωθυπουργού.

Ουσιαστικά  διαδέχτηκε  στο  αξίωμα  τον  Φ. Πετσάλνικο,  την Ε. Παπαδημητρίου και  τον  Α. Κακλαμάνη- κατά δήλωσή  τους-, την ίδια  στιγμή , που  για τον  ίδιο λεγόντουσαν  τα  πιο  απίθανα  συνωμοσιολογικά  φληναφλήματα , όπως: εκπρόσωπος  του διεθνούς σιωνιστικού  μπλοκ και  της  Λέσχης  Μπίλντεμπεργκ, μίσθαρνος  τοποτηρητής  μεγάλων  χρηματοπιστωτικών  ιδρυμάτων, γκρίζος  κλειστοφοβικός Τεχνοκράτης  με  άγνοια  του πολιτικώς  πράττειν,  διαπρεπής  εκπρόσωπος του  διαχρονικού  Σημιτικού  κατεστημένου, κοκ. Σαν και μερικά που ακούγονται για τον Μακρόν και τους Ρότσιλντ.

Στο  μεταξύ  αναλαμβάνοντας  το  τιμόνι – δοτό  τον  είπαν , όπως και τον  Ιταλό  Μ.Μόντι-,  εκτός  του  ο τι  έπρεπε  να  αντιστρέψει  την  τροχιά ,  είχε  κατ’ ουσίαν  αντίπαλους  τον τότε  λαϊκιστή  και κατοπινό   πούρο  μεταρρυθμιστή  Α. Σαμαρά,  την διαχρονικά αμήχανη και ισορροπούσα ΔΗΜΑΡ και  φυσικά  τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ  και το διαμορφούμενο  ασκέρι του  Π. Καμμένου.Το σημερινό ποπουλιστικό καταρρέον μόρφωμα  , που όσο ξεψυχάει οι κραυγές ολοκληρωτισμού της εποχής  Παπαδήμου  ακούγονται σαν διπλή φθίνουσα ηχώ. Το  τσιγαριστό  φαγητό  ήταν έτοιμο  προς  βρώσιν  παντός  τερψιλαρρύγγιου.

Αυτός  λιτός  , μετρημένος , διαχειριστής  και  αμορτισέρ  μαζί  και  του  τελευταίου αντιλαϊκού  μέτρου, αντιλαϊκιστής και  πολιτικός  συνάμα  ( όσο άφηνε  χώρο  ο  υπερκομματικός ρόλος) εγκατέστησε την  Ελλάδα εκ  νέου στα  Φόρα  της Ε.Ε και  της Ευρωζώνης, διαμορφώνοντας  το   πλαίσιο  μιας πολιτικής που  παρέλαβε  και  που δεν  άλλαζε, βάζοντάς  την  όμως  σε  οριοθετημένα, μετρήσιμα και  ιεραρχημένα  οικόπεδα. Συντόνισε ανιδιοτελώς το επιτυχές PSI  , που υλοποίησε ο Ευ.Βενιζέλος  κι άρχισε με μια κυβέρνηση , που του επέβαλαν να σχεδιάζει κι άλλα. Ο βιαστικός Α.Σαμαράς  δεν θέλησε κι από κοντά και η ΔΗΜΑΡ  που δεν τον προτίμησε ως υπηρεσιακό Π/Θ στις δεύτερες εκλογές του 2012.

Η προηγούμενη  άσκηση  πολιτικής  , άτακτη και άναρχη  σαν γιουρούσι  εξορθολογίστηκε  και συντάχθηκε με  αρχή, μέση  και  τέλος.

Οι  συντεχνίες  και  τα  λογής  παρασιτικά  κατεστημένα  τον  είδαν εχθρό  τους, περισσότερο ως  έναν τυπικό ορθολογιστή  και λιγότερο  ως  πολιτικό  αντίπαλο κλασσικής  μορφής. Στο  μεταξύ  περιβλήθηκε  και  την μυστηριακή  αχλή – που κατά  διαστήματα  επανέρχεται- του καταλύτη  των  σεισμικών  αλλαγών  σε ένα  πολιτικό  σύστημα  , που  από  καιρό  τρίζει. Μια  αχλή  ,που  επαναφέρει  ως  εικασία  αναπάντητη,  την  ανασύνταξη  του  μεταρρυθμιστικού Ριζοσπαστικού  Κέντρου, ένδειξη των  αναγκών   μετασχηματισμού  της  χώρας  από  ασύντακτη  σε  κανονική.

Κάπου εκεί άρχισαν οι πρώτες κινήσεις των κατοπινών 58 , οι φιλολογίες για νέα μεγάλα κόμματα  του Κέντρου – μ΄αυτόν ή όχι – , όμως ξεκίνησε να ανοίγει βήμα και  το μακρινό τέρας του εθνοποπουλισμού , το οποίο ήρθε για να μείνει ακόμα κι αν φύγει.

Αναδείχθηκε τότε  επίσης  η  ανάγκη  εμπλοκής  στις  τροποποιήσεις  που  έρχονται, ανθρώπων  που εκτός  του  πολιτικού  αυτοπροσδιορισμού  τους  πρέπει  να  διαθέτουν  τεχνοκρατική  επάρκεια ,  οξυδέρκεια , ρεαλιστική   κοινωνική  ευαισθησία  μα  και  κοινό  τακτοποιημένο  νου.

Κι  όσο  ετούτα  τα  αιτήματα  θα  χρονίζουν,  τόσο  και  θα  βρίσκονται  ή  θα  εφευρίσκονται  προσωπικότητες  τύπου Παπαδήμου ,  να  τα επικαιροποιούν  με  την  παρουσία  τους.

Η  απόπειρα δολοφονίας του από τον παροξυσμένο  τρομοκρατικό φασισμό  δεν χτύπησε μόνο τον ευπατρίδη και από κοντά τους εργαζόμενους συνοδούς του , αλλά και την συμβολική εκπροσώπηση της αριστείας στο πρόσωπο του Προέδρου της Ακαδημίας και του παλιού Υ/διοικητή  της ΕΚΤ.

Χτυπήθηκε από το μόρφωμα, εσωτερικό και πολιτικό – παρακρατικό  που φτιάχναμε χρόνια ,η δημοκρατική ομαλότητα στην χειρότερη κρίση, μιας και είναι ο πρώτος πρώην Π/Θ  , που φασιστοτρομοκράτες αποιδεολογικοποιημένοι  αποπειρώνται  να σκοτώσουν .

Στο πρόσωπό του η παρηκμασμένη Ελληνική Πολιτεία δέχτηκε πολλαπλό χτύπημα , τις πληγές  από το οποίο για καιρό θα μετράμε…Να γίνουν όλοι τους ξανά υγιείς.