Καθένας σ’ αυτή την ζωή, έχει δικαίωμα στην φιλοδοξία. Γιατί να μην βλέπει και ο Α.Λοβέρδος τον εαυτό του ως αρχηγό κόμματος; Από την στιγμή που κάποιος εντάσσεται στην κατηγορία των επαγγελματιών της πολιτικής, τα όρια των επιδιώξεών του (όπως και της πολιτικής ηθικής) γίνονται δυσδιάκριτα. Ό,τι νομίζει ο καθένας. Προβεβλημένος καθηγητής που το χρησιμοποιεί ως γέφυρα για είσοδο στην πολιτική. Βουλευτής. Ξανά βουλευτής με πρωτιές στις ψήφους. Υπουργός. Πάλι υπουργός σε πιο κρίσιμο υπουργείο. Υπερ-υπουργός την εποχή των μνημονίων. Δυσαρεστημένο στέλεχος, εκτός κυβέρνησης μάλιστα. Ήρθε το επόμενο βήμα. Εξαγγελία κίνησης που θα μετατραπεί σε κόμμα. Γιατί όχι;
Κάποιοι θ’ απαντήσουν στο ερώτημα, με μια ένσταση που περικλείεται στην φράση «μα γιατί δεν εκφράζει μια ανάγκη της κοινωνίας, αλλά πρόκειται για καθαρά προσωπική επιδίωξη». Δεκτό. Αλλά για σκεφτείτε, με μερικές αντικειμενικές εξαιρέσεις κομμάτων που ιστορικά εκπροσωπούσαν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, πόσα από τα κόμματα που δημιουργήθηκαν αργότερα εξέφρασαν τις ανάγκες της κοινωνίας; Όλα ή σχεδόν όλα, δημιουργήθηκαν από προσωπικές φιλοδοξίες. Παραμεριζόταν ο Αρσένης από τον στενό πυρήνα της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, ένοιωθε την ανάγκη να δημιουργήσει κόμμα. Το ίδιο με τον Τρίτση. Με τον Στεφανόπουλο, τον Μάνο, τον Σαμαρά, τον Τσοβόλα, τον Καρατζαφέρη και άλλους. Το βασικό κριτήριο, ήταν η ανάγκη να ηγηθούν ή τουλάχιστον να επιβιώσουν πολιτικά μέχρι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να επανακάμψουν και να συνεχίσουν την καριέρα τους. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις η κοινωνία τους αγνοούσε στην συντριπτική πλειονότητά της. Γιατί ακριβώς, δεν εξέφραζαν καμία σταθερή και διαρκή ανάγκη της, αλλά πρόσκαιρες ανησυχίες ενός μικρού μόνο κομματιού της.
Ο κ.Λοβέρδος, προσπαθεί να εμφανίσει αυτή την προσπάθειά του ως μια κίνηση που εκφράζει κάτι συγκεκριμένο. θα διαβάσατε την διακήρυξη. Δεν αναφέρομαι στις διαπιστώσεις του ότι λίγο ως πολύ ο μεταπολιτευτικός κύκλος έκλεισε. Αυτό, αποτελεί την μόνιμη επίκληση όσων θέλουν να εμφανίσουν την πρωτοβουλία τους ως ανανεωτική και ριζοσπαστική. Αναφέρομαι σ αυτό που λένε ότι προσδοκούν να εκφράσουν: «να ανασυγκροτήσουμε τον σοσιαλδημοκρατικό χώρο με τη συγκρότηση ενός μεγάλου και ριζοσπαστικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος». Θα ήθελα να ρωτήσω τον κ.Λοβέρδο, τι εννοεί λέγοντας «σοσιαλδημοκρατικό»; Και αυτό που εννοεί, δεν το βλέπει πουθενά στους υπαρκτούς πολιτικούς σχηματισμούς; Δεν θα έχω την ευκαιρία ωστόσο να τον ρωτήσω. Είναι αρχηγός πια, είναι ακριβοθώρητος και φαντάζομαι οι μιντιακές του επιδιώξεις θα αναζητηθούν σε μεγάλα και ισχυρά μέσα στα οποία είχε άλλωστε συχνή παρουσία και σε μεγάλο βαθμό τους οφείλει σημαντικά βήματα της καριέρας του. Διπλό κρίμα που δεν θα τον συναντήσω, γιατί πολλές ακόμα ερωτήσεις θα είχα να του κάνω. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που στήριζε έως πρόσφατα τον νυν αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, τον οποίο σήμερα απορρίπτει; Είναι ο ίδιος που συμμετείχε στις κυβερνήσεις του Γ.Α.Π. οι οποίες οδήγησαν-επιεικώς-χωρίς σχέδιο την χώρα στην αγκαλιά των δανειστών; Δεν αποτελεί ο ίδιος μέρος του συστήματος και των ανέμελων διακυβερνήσεων που οδήγησαν την χώρα στην χρεωκοπία ή την διαχειρίστηκαν αργότερα;
Ενδεχομένως, ο συγκεκριμένος χώρος μεταξύ της συντηρητικής παράταξης και της κοινοβουλευτικής αριστεράς, να έχει ανάγκη από ανασύνταξη ώστε να εκφρασθεί πιο συγκροτημένος. Αν ισχύει αυτό, εκείνο που είναι βέβαιο, είναι πως αυτό δεν μπορεί να γίνει στήνοντας προσωπικά πολιτικά μαγαζάκια χάριν φιλοδοξιών. Αυτές οι λογικές άλλωστε, είναι που χρεοκόπησαν, μαζί με την χώρα.
Παρ όλα αυτά, πιστεύω πως ο Α.Λοβέρδος, δεν θα εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη. Γνωρίζει και το παιχνίδι της επικοινωνίας και της τέχνης της πολιτικής επιβίωσης στις ημέρες μας. Θα μείνει στον αφρό, θα τον βλέπουμε συχνά στα τηλεοπτικά πάνελ μ’ εκείνα τα μανικετόκουμπα στα πουκάμισα και το δήθεν ανήσυχο βλέμμα. Ως πότε; Αυτό εξαρτάται από το πόσοι θα τον ακολουθήσουν… Λίγοι για λίγο χρόνο; Πολλοί για λίγο περισσότερο;