Η Ιταλία δεν είναι η νέα Ελλάδα , είναι η νέα Αργεντινή γράφει το Πολίτικο και ο Αλμπέρτο Μινγκάρντι σχολιάζει , πως η Ρώμη , πάντα , επί όλων των κυβερνήσεων, παρουσίαζε τους ξένους ως τους κακούς που επιβάλλουν στη χώρα τους δημοσιονομικούς περιορισμούς .
Η απόφαση της ιταλικής κυβέρνησης να αγνοήσει τα όρια του ελλείμματος της , τα οποία φυσικά έχει συμφωνήσει με την Ευρωπαϊκή Ένωση , προκαλεί κατάθλιψη αλλά όχι έκπληξη .
Δεν είναι μόνο πως σε αυτή τη χρονική συγκυρία η Ιταλία έχει μία κυβέρνηση συνασπισμού ακραίων ακροδεξιών και λαϊκιστών πολιτικών από τους οποίους μπορεί κανείς να περιμένει τέτοιες κινήσεις , είναι και το γεγονός πως εδώ και χρόνια και οι μετριοπαθείς κυβερνήσεις της χώρας , οι κυβερνήσεις του Ματέο Ρέντσι και των τεχνοκρατών όπως ο Μάριο Μόντι παρουσίαζαν τους δημοσιονομικούς περιορισμούς και την υποχρέωση το έλλειμμα να μην ξεπερνάει το 3% ως άδικα μέτρα που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Αυτή η λογική , η οποία επικράτησε και στο ελληνικό πολιτικό σύστημα που ποτέ δεν παραδέχτηκε πως αυτό είχε την αποκλειστική ευθύνη για την πτώχευση της χώρας μας, είχε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση των ακραίων δυνάμεων στην Ιταλία.
Ας μην ξεχνάμε όταν ασκούμε σκληρή κριτική στη σημερινή κυβέρνηση της Ιταλίας επειδή δηλώνει πως θα επιμείνει στο έλλειμμα του 2,4% κατηγορώντας παράλληλα τη Γερμανία και τη Γαλλία ότι επιδιώκουν την κατάρρευση της κυβέρνησης συνασπισμού, πως ο μετριοπαθής Ματέο Ρεντσι του Δημοκρατικού Κόμματος όταν ήταν ήταν πρωθυπουργός είχε διεκδικήσει έλλειμμα μεγαλύτερο από αυτό του Σαλβίνι και του Ντι Μάιο, έλλειμμα που έφτανε το 2,9%.
Αυτό είναι που προκαλεί την κατάθλιψη.
Η ρητορική που είχε χρησιμοποιήσει τότε ο Ρέντσι , ο οποίος παρουσίαζε τις διαπραγματεύσεις για τον προϋπολογισμό ως μία σκληρή διπλωματική μάχη της Ρώμης με τις Βρυξέλλες , αποτέλεσε το καλύτερο δώρο για τους λαϊκιστές που αυτή τη στιγμή κυβερνούν τη χώρα. Και αποτέλεσε και το βατερλό του Δημοκρατικού Κόμματος.
Η διαφορά βέβαια ανάμεσα στο τότε και το σήμερα είναι ότι ο Ρέντσι χρησιμοποιούσε το μεγαλύτερο έλλειμμα για να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που τόσο είχε ανάγκη η χώρα . Σήμερα οι ακροδεξιοί και λαϊκιστές της κυβέρνησης υποστηρίζουν μία χυδαία εκδοχή του κεϋνσιανισμού και επιλέγουν να αυξάνουν τις κρατικές δαπάνες χωρίς να υπολογίζουν τις μακροοικονομικές προβλέψεις . Οι δημόσιες επενδύσεις βοηθούν όταν η οικονομία μίας χώρας τις επιτρέπει .
Από την περασμένη άνοιξη όταν η Λέγκα του Βορά και το Κίνημα των 5 Αστέρων έγιναν κυβέρνηση , έχει διπλασιαστεί το κόστος δανεισμού της Ιταλίας. Και αυτή είναι μία εξαιρετικά επικίνδυνη εξέλιξη όταν μιλάμε για μία χώρα με δημόσιο χρέος που ξεπερνάει τα 2,2 τρισεκατομμύρια ευρώ ( 132% του ΑΕΠ της).
Το κόστος δανεισμού για τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά έχει επίσης αυξηθεί. Και είναι να αναρωτιέται κάνεις για πόσο διάστημα ακόμα οι επιχειρήσεις του Βορά θα στηρίζουν τη Λέγκα.
Το Πολίτικο λέει πως συχνά οι άνθρωποι υπερεκτιμούν τα άμεσα πλεονεκτήματα που έρχονται με την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων . Και συγχρόνως υποτιμούν το μελλοντικό κόστος τους που θα βαρύνει κάθε πολίτη