Πριν από κάμποσα χρόνια, όταν ο Λ. Κύρκος είχε τολμήσει να πει ότι ο λαός δικαιούται και να κάνει λάθος, επειδή έμεινε το κόμμα του εκτός Βουλής, θεωρήθηκε ιερόσυλος. Γιατί στην Ελλάδα είναι θέσφατο ότι πάντοτε οι επιλογές του λαού είναι σοφές, όποιες κι αν είναι αυτές, όπου κι αν οδηγούν. Το ότι πολλές φορές ψηφίζει με βάση την οργή, το θυμικό του, τα μικρά ή μεγαλύτερα προσωπικά συμφέροντα ή ακόμη το ότι κολακεύεται από τις συνήθεις βαρύγδουπες αλλά ανεφάρμοστες υποσχέσεις ή ακόμα-ακόμα υποκύπτει στη λαγνεία των διάφορων τηλεστάρ, είναι προφανώς ήσσονος σημασίας παραπτώματα, που δεν έχουν επιπτώσεις στη ζωή όλων μας…
Δυστυχώς, όσο κι αν μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε καλύτεροι από αυτούς που επιλέγουμε να μας κυβερνούν, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι δεν κάνουμε πάντα και τις καλύτερες επιλογές. Και καλό είναι να θυμόμαστε, τώρα που βαδίζουμε προς τις κάλπες, ότι η οργή και το αίσθημα αδικίας που μόνιμα μας διακατέχει δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Ιδιαίτερα σε μια συγκυρία όπως η σημερινή, όπου κυριαρχεί η αγανάκτηση, αλλά και ένα αίσθημα αδιεξόδου, για πολλούς τουλάχιστον από εμάς. Ακριβώς όμως επειδή κυριαρχούν, όπως φαίνεται, συναισθήματα απογοήτευσης και μια διάθεση τιμωρίας για τους πολιτικούς που τα θαλάσσωσαν, ίσως θα έπρεπε να βάλουμε και μερικά κριτήρια ορθολογισμού στις επιλογές μας.
Δεν μπορεί επειδή θέλουμε να τιμωρήσουμε κάποιους για τον λαϊκισμό ή τον ωχαδερφισμό τους, να δίνουμε άλλοθι σε ακροδεξιούς ή νεοναζιστές ροπαλοφόρους. Δεν μπορεί να φωνάζουμε ή να εξοργιζόμαστε για αυτούς που μας έφεραν στο σημερινό χάλι και να στρεφόμαστε ως αντίδραση σε κάποιους άλλους που μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και μας υπόσχονται ανέφικτες σωτηρίες. Δεν γίνεται επειδή θιγόμαστε ή διαφωνούμε με τα μνημόνια να εξαγνίζουμε κάποιους νεόκοπους λαϊκιστές σωτήρες που αποφάσισαν χωρίς εμάς ότι μπορούν να προχωρήσουν με αριστερο-ακροδεξιές συμμαχίες και με τον λαό στους δρόμους για να μας βγάλουν από τον βάλτο. Οπως δεν γίνεται να φωνάζουμε συνεχώς για κάποιους πολιτικούς που έχουν αποδείξει πολλάκις την ανεπάρκειά τους ή την υποταγή τους σε μικρά ή μεγάλα συμφέροντα και την επόμενη μέρα των εκλογών να τους ξαναδούμε πάλι τη Βουλή…
Είναι περίπου δεδομένο ότι θα φτάσουμε στην κάλπη με βαριά καρδιά. Με μειωμένη ή και ελαχιστοποιημένη την εμπιστοσύνη μας προς τα κόμματα και τους ηγέτες που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν. Αναζητώντας το λιγότερο κακό και όχι το επιθυμητό καλό. Ψάχνοντας πολιτικούς που έχουν συναίσθηση των ευθυνών τους αλλά και των δυσκολιών που θα αντιμετωπίσουν. Καλώς ή κακώς όμως, η ανανέωση της πολιτικής ζωής δεν θα προέλθει από παρθενογένεση, ούτε, ακόμη χειρότερα, επενδύοντας σε ακροδεξιούς εθνοσωτήρες ή σε αντιστασιακούς λαϊκιστές που χαϊδεύουν τα αφτιά μας. Δυστυχώς η κάλπη δεν προσφέρεται, ιδιαίτερα αυτή τη φορά, μόνο για να ξεσπάσουμε την οργή μας. Πρέπει να αποφασίσουμε και για το μέλλον μας…