Μια ακόμη ιδέα για την ποιότητα της επόμενης προεκλογικής αναμέτρησης πήραμε αυτές τις μέρες μετά την «επικαιροποίηση» της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη με αφορμή την επίθεση των τραμπούκων κατά του Δήμαρχου Θεσσαλονίκης. Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες λογικές, η μία του προέδρου της ΝΔ και η άλλη του πρωθυπουργού, εξ ίσου επικίνδυνες για την πορεία της χώρας, συγκρούστηκαν επικοινωνιακά.
Η λογική του Κυριάκου Μητσοτάκη και των επιτελών του φαίνεται να υποβαθμίζει τον ρόλο της ιστορικής μνήμης ή, ακόμα χειρότερα, να την αναγάγει σε αποκλειστική υπόθεση αυτών που έχουν βιώσει τα γεγονότα. Λες και δεν ζει στη χώρα που οι νεοναζί είναι η τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη, λες και δεν αντιλαμβάνεται τους κινδύνους από τις εξελίξεις στην Ιταλία και την άνοδο του λαϊκισμού και του εθνικισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη. Χώρα χωρίς μνήμη δεν μπορεί να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον.
Η λογική του Αλέξη Τσίπρα και των αρχιεπιτελών του Μαξίμου αποδεικνύεται εξ ίσου επικίνδυνη. Η ιστορική μνήμη, προσαρμοσμένη επιλεκτικά στις μικροκομματικές ανάγκες, εμφανίζεται ως άλλοθι για να καλύψει τις λαϊκίστικες πολιτικές και τη συγκυβέρνηση με την ακροδεξιά που ματσιώνουν συστηματικά κάθε αναπτυξιακή προοπτική. Πολύ περισσότερο που στο συγκεκριμένο παράδειγμα της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, η σιωπή των κυβερνητικών αμνών θα ήταν σίγουρα η καλύτερη επιλογή.
Η χώρα μας έχει ανάγκη να κρατήσει ζωντανή την ιστορική της μνήμη για να μπορέσει να αποφύγει με κάθε τρόπο τα λάθη του παρελθόντος και να χαράξει το δικό της ευρωπαϊκό, προοδευτικό μέλλον.