Κατ’ αρχάς, ποιο είναι το Κεντροαριστερό ιδεολόγημα, σε αδρές γραμμές; Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι παρά το μείγμα κοινωνισμού και  φιλελευθερισμού, σε συνθήκες ελεγχόμενης ασυδοσίας του κεφαλαίου. Που πάει να πει, επάρκεια Κράτους Πρόνοιας και ως μέγεθος  ιατροασφαλιστικής φροντίδας και ως ικανότητα ανατροφοδότησής του. Στην ταραγμένη χώρα μας, ο χρεωμένος ΕΟΠΠΥ που τροφοδοτείται  από τα μισοάδεια Ταμεία, των οποίων τα ομόλογα κουρεύτηκαν και  αυτασφαλισμένοι σε μεγάλο βαθμό, ως μη έχοντες πλέον, δεν πληρώνουν  τις εισφορές, ανάγκασε αρκετά διαγνωστικά κέντρα αλλά και ιδιώτες υγειονομικούς ή θεραπευτήρια, να αποσυμβληθούν από αυτόν, συντελώντας στην περαιτέρω συμφόρηση των ήδη χρεωμένων και  ασφυκτιούντων κρατικών Νοσοκομείων.

.

Η αξιοποίηση της Δημόσιας Περιουσίας, όχι βέβαια με κατοχικούς όρους όπως μας λένε οι ανά την επικράτεια λαϊκιστές, πετάγεται σαν γιο-γιο από το χέρι του ενός επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ, στον άλλον (τρεις για την ώρα) και με εξαίρεση την διαδικασία αξιοποίησης της Κασσώπης, ουδέν  νεώτερο από το Δυτικό Μέτωπο.

.

Τα παραπάνω, μαζί με τις αλυσιτελείς δράσεις απέναντι στην ανεργία, στην ύφεση και στα δημοσιονομικά, δίνουν ένα χρωματιστό στίγμα, τέτοιο όμως, που καμιά μεταρρυθμιστική εκδοχή ενός Κ/αριστερού, μη  κρατικοδίαιτου ιδεολογήματος, να μπορεί να το αποχρωματίσει. Η προσπάθεια εξισορρόπησης ανάμεσα στην ευνομία και στον ορθολογισμό -και άρα στην μεσομακροπρόθεσμη πρόοδο από την μια- και στην λαϊκότητα που οφείλει να έχει μια αστική δημοκρατία, από την  άλλη, προσκρούει στα τείχη του λαϊκισμού και της αμάθειας. Έτσι, ο νουνεχής Μόντι και ο μεθοδικός Μπερσάνι στην Ιταλία, έχασαν, καθένας  με τον τρόπο του. Και άραγε τι είναι ο Γκρίλο, παλιό μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος; Ίσως ό,τι κι ο Καμμένος, παλιό μέλος της Ν.Δ.  και όψιμος θιασώτης του Πούτιν.

.

Ο μακαρίτης ο Τσάβες, τι υπήρξε; Ολίγον κομμουνιστής, χριστιανός, αστός και ενίοτε προστάτης των αδυνάτων, με τον τρόπο που μόνον οι χαρισματικοί λαϊκιστές γνωρίζουν και κανένας άλλος. Στο μεταξύ, ιδιαίτερα πενθήθηκε από τον Ιρανό Αχμαντινεζάντ και τον Λευκορώσο  διεφθαρμένο δικτάτορα Λουκασένκο. Ο εγχώριος Αλ. Τσίπρας, με τις  πιρουέτες του ανάμεσα σε Τσάβες, Καραμανλή και Γεράσιμο Αρσένη (με τις ιδεοληψίες του περί ΔΝΤ), πού ανήκει; Όλοι τους κοσμούν το πάνθεον των ακραίων δημοκόπων και λαϊκιστών, δηλαδή το κάδρο του ολοκληρωμένου τίποτα. Η όποια κυβερνησιμότητά  τους, αληθής ή δυνητική, είναι ατελέσφορη διότι λείπει ο συντεταγμένος λόγος και οι ανάλογες δράσεις.

.

Όσο οι λουθηρανοί της Κ. Ευρώπης δυσκολεύονται να αντιληφθούν τις υπαρκτές, αλλά δυσανάγνωστες διαφορές της Μέρκελ με τον Στάινμπουκ και παλιότερα με τον Φίσερ και τον Σρέντερ, κι όσο οι Νότιοι Ευρωπαίοι ευχαριστούν τον Μόντι για την περσινή σωτηρία, αλλά τον απορρίπτουν, ενώ κλείνοντας το μάτι στον Μπερσάνι, ψηφίζουν τον Γκρίλο και τον Σίλβιο, τόσο και το συνεκτικό ιδεολόγημα της μεταρρύθμισης παραμένει στους προθαλάμους.

.

Όσο για τα δικά μας, η διεύρυνση των λίγων επιτυχιών της τρικομματικής και η πλατύτερη δυνατή συναίνεση, μαζί με υπάρχοντες φορείς του χώρου της αληθούς μεταρρύθμισης, αλλά πρώτα και κύρια, με  εμβρυουλκό το οργανωμένο σκίρτημα των σκεπτόμενων πολιτών, μπορούν όλα αυτά κι άλλα, να δώσουν στην Κ/αριστερά την ευκαιρία να  σταθεί εκτός των αντίστοιχων στερεοτύπων του πρόσφατου Κ/αριστερού  παρελθόντος, με την εξαίρεση της θητείας Κ. Σημίτη. Άλλωστε και την Γαλλική Επανάσταση, οι  Εγκυκλοπαιδιστές την προλείαναν. Μόνη  προϋπόθεση: Να βαρεθεί ο ταλανισμένος κόσμος τις αστείες ουτοπίες  των δημαγωγικών βαριετέ παντός  καιρού και τους παγανισμούς των ντόπιων φιλοναζιστών.

.

*Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός.